Op Schiphol aangekomen samen met mijn lieve familie, vriend en twee super volle koffers, waarvan één helemaal vol met kleren en speelgoed. Ik had een paar kilootjes te veel, maar gelukkig was dit geen probleem. Bij de douane moest ik afscheid gaan nemen van iedereen, dat was wel het moeilijkste. Na het afscheid nemen ben, direct na de douane gauw doorgegaan naar de gate. Daar zag ik Maaike, Eva, Jessie en Helen al gauw, dat zijn de andere vrijwilligers die ook naar Ghana gingen in hetzelfde vliegtuig. Samen kwamen we aan in Accra om 20:00 uur lokale tijd waar we nog 1,5 uur in de rij stonden om onze paspoorten te laten controleren. Dan kom je aan bij de bagage wat een chaos daar, dat is niet uit te leggen. Eenmaal met bagage en alles met ons gingen we naar de ontvangsthal waar Gifty een Ghanese vrouw van travelactive of eigenlijk experience it ons opwachtte.

Op het vliegveld moesten we nog op drie andere vliegtuigen wachten, uiteindelijk gingen we 22:45 uur pas naar het hostel. Samen met Helen, Maaike en Lien zat ik op een kamer. Vergeleken met waar ik nu zit was het daar super luxe, terwijl het daar al gebrekkig was. De volgende dag moesten we op tijd opstaan om te ontbijten en de do’s en don´ts te horen. Smiddags hadden we een dans en drum workshop van een uur, daarna gingen we naar het strand om even te zwemmen. Na het eten kregen we een opvoering van Ghanese drum en dans.

De dag erna moesten we weer om 07:00 uur opstaan om te ontbijten. Hierna kregen we meer over de gastgezinnen en weeshuizen te horen. En daarna zijn we naar de Markt gegaan om te zien hoe dat daar gaat. Nou ja daar ben ik dus 2 keer ten huwelijk gevraagd. Savonds hebben we Duitsland VS Brazilië gekeken. Op de helft zijn we teruggegaan naar het hostel omdat we toch wel wisten wie er ging winnen en we hartstikke moe waren. De dag erna moesten we om 08.30 uur klaar staan om te vertrekken naar het Noorden samen met Jessie, Maaike en Eva. Maar om 09.30 uur gingen we pas naar de bus. Deze bus zou om 11:00 uur vertrekken maar vertrok pas om 13:30 uur. Onderweg had Maaike sjans met een jongetje van 8 die van zijn moeder haar nummer moest vragen, dit is allemaal voor geld. Ze denken als je blank bent heb je veel geld, wat ook wel zo is vergeleken met een Ghanees. 4 cedi is hier 1 euro en voor 2 cedi kun je al 7 bananen kopen, heel goedkoop dus. We zouden om 03:00 uur snachts in Wulugu aankomen maar we kwamen pas om 05:00 uur aan.

In Wulugu werd ik door Mary, de moeder uit het gastgezin, ontvangen. Om 05.30 uur ging ik slapen en om 06.30 uur was ik weer wakker. Om 08.30 uur gingen we naar de school samen met Lize (België) en Lena (NL). Daar aangekomen ontmoete ik ook Adela (Sweden). We moeten als ze op school zijn helpen in de pauzes en wanneer ze naar huis gaan. Om 12.00 uur gaan ze naar huis en om 14.30 uur komen de weeskinderen weer dus tussen 12 en half 3 zijn we vrij. Bij het weeshuizen moeten we zorgen voor eten, wassen en dat ze zich gelukkig voelen.

Maar nu, het grote probleem van het weeshuis waar ik de komende twee maanden ben en waar ik mij met Sharity voor inzet. Dus heel graag jullie aandacht! Het weeshuis is op dit moment nog niet af, de kinderen kunnen er niet slapen. Er staan gebouwen, maar hier omheen moet een muur gebouwd worden, zodat de kinderen er niet zomaar snachts uitkunnen en er niemand zomaar in kan komen of dieren die er allemaal los rondlopen en kruipen. Ook zijn er nog geen matrassen en eten hebben de kinderen ook nauwelijks. Dit moet er allemaal komen. Ik hoop zo dat ik via deze weg nog wat meer geld kan inzamelen om ze te helpen. Eerder heb ik al veel geld opgehaald, maar ik heb sowieso nog 200 euro nodig voor de bouw. Dus help ook mee en doneer.

De kinderen zijn zo blij met je dat je er al bent ze noemen me solinga dat betekent blanke. Bijna elk kind kent de woorden/zinnen: Solinga, How are you en dan zeg je I’m fine how are you en dan zeggen ze weer I’m fine. Ze vinden het helemaal geweldig. Ze kunnen nog niet echt Engels. De kinderen dragen allemaal kapotte, vieze en te kleine kleren dus ik ben blij met die extra koffers.

Douchen vind ik nog wel leuk hier in Ghana lekker met een emmertje en een beker, maar de wc’s: bah. Een gat in de grond, ik ging eens in de ochtend en dan zie je de maden onder je kruipen, dus niet echt aantrekkelijk, maar dat is dan maar iets om aan te wennen. Persoonlijk houd ik niet zo van het eten hier. Te pittig en niet echt smakelijk, maar dat is niet anders. Fruit is wel zo veel lekkerder hier in Ghana.

Vandaag ging ik samen met Lize, Lena, Adela, Sandra naar Paga om op de krokodillen te zitten. In Ghana hebben ze een soort theorie betreft de krokodillen: als de Ghanezen aardig zijn tegen hen, zijn de krokodillen aardig tegen hen. Zo gaaf om op een krokodil te zitten, voelt zo leuk. Onderweg naar Paga zaten we op een moterking, dat is een motor met een bak erachter. Wij zaten in de bak, maar blijkbaar mag dit niet en werden we dus aangehouden, maar je ziet iedereen het doen, alleen omdat we blank zijn is het anders. Na een uur praten hebben we ervoor kunnen zorgen dat Micah, de zoon uit het gastgezin, niet werd opgepakt en dat hij zijn moterking terug kreeg. En nu zijn we dus in een internet café. Vanavond gaan we uit in de stad. Morgen gaan we met het gastgezin naar de kerk. Ik vraag jullie nog één keer doneer alsjeblieft het is hier echt nodig. Ik hoop echt dat als ik hier wegga ik er een deel van het weeshuis gebouwd is. Meer info over doneren, check doneer nu!

Liefs, Sharon