Luitjes, dit wordt een lange blog. Het kan wat hak-op-de-tak overkomen. Maar dat illustreert mooi hoe het verkeer hier is! Toen ik aan kwam in Manila werd ik door Fexcy (van de WAP organisatie) naar WAP gebracht. Om even duidelijkheid te scheppen: World Activity Philippines is een organisatie die vrijwilligers en stagiaires opvangt die in Manila willen werken. Deze organisatie heeft veel contacten met lokale organisaties zoals de WGNRR (waar ik mijn stage doe). Ik kwam vrijdag aan en ben in het weekend naar een feest geweest bij een galerij voor het eenjarig bestaan. Foto's zijn te vinden op facebook. Verder ben ik naar CCP geweest, een schouwburg en museum in één. Bij het CCP was een cultureel festival met opera, orkest, streetdance, workshops en traditionele Filipijnse dans. De schouwburg was enorm groot en toen ik voor het eerst een live orkest hoorde spelen kreeg ik een brok in mijn keel. Wat is dat machtig zeg! Maar hoe zijn we daar gekomen? Met een jeepney! Dat zijn militaire auto-overblijfselen van de Amerikanen die het land hebben bezet van 1901 tot 1946. De Filipino's hebben de Amerikaanse Jeeps gebruikt om er bussen van te maken door onderdelen aan elkaar te lassen. Ook neem ik vaak een tricycle naar mijn werk, dat lijkt op een motor met zijspan maar de motor is vervangen door een brommer en het zijspan is eigenlijk een blik op wielen (foto's volgen nog op facebook). Het aanpassen gaat vrij gemakkelijk want ja, je moet wel. En ik vind het niet eens erg! Want in vergelijking met de meeste Filipino's woon ik in een rijke buurt en ben ik rijk (qua geld), hier kom ik later nog op terug. Het aanpassen dus: lopen op straat, uit eten gaan, wassen d.m.v. een kraan en een emmer, geen koelkast, geen keuken, met iedereen op de foto omdat Filipino's blanke mensen BEAUTIFUL vinden! Best vreemd. Gisteren gingen we vliegeren in Rizal Park in Manila en een familie die tegenover ons zat wilde 5 foto's maken. Zouden ze dat tegen hun vrienden zeggen? Komt dat in hun familiealbum? 'Hey! Kijk! Wij kwamen blanke mensen tegen en ze wilden met ons op de foto! Vet he?!'. Ik kan me niet voorstellen dat wij dat zouden doen als we Chinezen over de dam zien lopen. Ik ben eigenlijk wel benieuwd naar hoe het aanpassen verloopt qua gedrag. Zo durf ik bijvoorbeeld niet echt te zeggen dat ik werk doe voor een vrouwenrechtenorganisatie die tegen abortus is. Ik durf ook niet te vragen hoe zij daar over denken omdat Filipino’s vaak verlegen zijn en je niet goed af kunt lezen aan hun gezicht wat ze van iets vinden. Ik ben daarin dus nog heel erg voorzichtig. Het leven in de Filipijnen is echt heel anders dan in Nederland. Ik zal even alle verschillen met jullie doorlopen. Punt 1: Het verkeer. Niet alleen het verschil dat hier jeepneys en tricycles te vinden zijn. Maar iedereen rijdt hier door elkaar heen, van de ene rijbaan naar de ander, soms stoppen ineens omdat er een auto van rechts komt en raken ze elkaar net niet (verschil 2 cm). Het gekke is dat ik me hier echt extreem veilig voel in het verkeer. Zo'n jeepneychauffeur ziet echt ALLES. In Nederland voel ik me onveiliger als ik met iemand in de auto zit dan hier. Misschien een leuke documentaire om te kijken over het verkeer: http://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=e_Ht_19N8Uw Deze docu gaat over een Engelse buschauffeur die in Londen een dubbeldekker bestuurt. Hij gaat naar Manila om daar een jeepney te besturen. Punt 2: De warmte. In de Filipijnen kent men twee seizoenen, het droge en het natte. Het droge seizoen is van november tot en met april. Het natte seizoen van mei tot aan oktober. In het natte seizoen zijn er vaak aardbevingen, typhoons, overstromingen. Gebieden in Quezon City zullen overstromen maar gelukkig woon ik in een hoog gelegen gebied en zal het water niet bij mijn woning komen. Punt 3: Gedragsregels. Filipino's zijn erg religieus. De godsdienst hier is streng katholiek. Zo moet je dus, om respect te krijgen, het liefst een lange broek en een t-shirt dragen. Bij mijn organisatie zijn ze niet zo strict dus een korte broek en een t-shirt volstaat. Een hempje met een lange broek ook. Het liefst loop ik wel in een lange broek met een t-shirt. Verder zijn Filipino's heel vriendelijk en gastvrij maar niet opdringerig zoals in Marokko. Nee zeggen is bij de Filipino's uit den boze en als je ergens geen zin in hebt moet je een verdomd goede reden hebben om een afspraak af te zeggen. Verder moet je in gezelschap veel lachen en ja zeggen. Om een lang verhaal kort te maken, het is een beetje Nederland in de jaren 50 maar dan zijn homo's heel erg geaccepteerd. Nog meer dan in Nederland! Wij wonen namelijk in een meidenhuis en vroegen aan de huisbaas of hier ook jongens woonden. Ze antwoordde; nee! Only gay guys! Verder moet je elke dag andere kleding aan trekken en douchen dus met nat haar op je werk komen anders vinden ze je onhygiënisch. Punt 4: Armoede. Je ziet niet echt aan Filipino's dat ze soms geen cent te makken hebben. Dat komt omdat iedereen schone kleding draagt. Soms zie je ineens een vrouw door het vuilnis wroeten naar eten terwijl je denkt; huh?! Zij heeft toch gewoon normale, schone kleding?! Om een beter beeld te krijgen kun je dit filmpje bekijken: http://www.youtube.com/watch?v=yFUBTRWapcA Dan nu mijn stage. Ik begon op 4 februari en had toen een welkomsdag. Ik ging met een medewerker van WAP naar WGNRR zodat ik de route wist. Verder had ik kennis gemaakt met de medewerkers van WGNRR. Het is een hele kleine organisatie en er werken ongeveer 8 mensen en 2 vrijwilligers. WGNRR staat voor Women's Global Network of Reproductive Rights en houdt zich voornamelijk bezig met vrouwenrechten in het zuidelijk halfrond. Zo zet de organisatie zich in voor het legaliseren van abortus, het toegang krijgen tot anti-conceptie maar vooral de vrijheid om te kiezen wat er gebeurd met je lijf. WGNRR bereikt voornamelijk mensen door bewustzijn bij mensen te creëren d.m.v. netwerken en door bronnen te gebruiken de advocatuur zoals de mensenrechten. De eerste dagen stage waren bepaald niet leuk. Ik voelde dat ik alleen maar gefrustreerder werd omdat ik de in- en outsides van de organisatie niet kende. Natuurlijk had ik wel wat gelezen maar dit gaat over afkortingen kennen, vrouwenrechtenorganisaties kennen en twitter kennen. Jaja, ik twitter nu ook namens de organisatie! Gefrustreerd werd ik door het verhaal van Carlos Celdran, een artiest die tours door het historische gedeelte van Manila geeft. Hij heeft geprotesteerd in één van de grootste kerken van Manila. Dit deed hij door Damaso aan te halen. Damaso was een personage uit een verhaal van Rizal. En Rizal was schrijver/poëet die door middel van protesten op papier voor onafhankelijkheid van de Filipijnen streed. Damos was een priester en had een onecht kind verwekt. Damos wordt door de Filipino’s geassocieerd met schijnheiligheid en bedrog. Door Damos te roepen in een kerk in Manila protesteerde Carlos tegen het wetsvoorstel moeder- en kinderzorg. Carlos werd opgepakt en veroordeeld tot celstraf wegens het kwetsen van mensen met een christelijk geloof. Toen ik dit verhaal hoorde bij de organisatie werd ik enorm kwaad. Waarom wordt Geert Wilders vrijgesproken als het gaat om schending van religieuze gevoelens en moet iemand die opkomt voor gelijke rechten de gevangenis in?! Ik kan er met mijn hoofd niet bij. Wat ik wel leer bij WGNRR is dat er nog een hoop moet gebeuren voordat ze in de Filipijnen op dezelfde lijn zitten als Nederland. Hier heeft net elke vrouw toegang gekregen tot anti-conceptie en het moet nog maar blijken of vrouwen het aandurven om aan anti-conceptie te beginnen. Veel vrouwen worden bang gemaakt door de omgeving (kerken en politici) die beweert dat anti-conceptie kan zorgen voor depressies of onvruchtbaarheid. Ook wordt verteld dat er gaatjes in een condoom zitten wat kan leiden tot ongewenste zwangerschap omdat het zaad door de gaatjes kan. Of dat een condoom blijft plakken aan je baarmoeder en er nooit meer uit kan. Hoe ga je dat duidelijk maken aan vrouwen die hierin geloven? De organisatie is dus bezig om door middel van social media bewustzijn te creëren. Ook doet WGNRR mee aan lokale campagnes. Zo ga ik me inzetten om een voorlichting- en trainings-dag te ontwikkelen voor studenten met als thema anti-conceptie en culturele verschillen. Dit is echt poepiemoeilijk! Want, de culturele verschillen zijn er ook nog! En ik wil niet over komen als ‘die betweterige blanke die alles gaat vertellen over anti-conceptie’. Ik heb nog tijd om te wennen aan de cultuur en een passende training/voorlichting te maken. Maar voor nu houd ik me bezig met de campagne over anti-conceptie die gehouden wordt op 28 mei! Mocht iemand hier ook heel erg mee begaan zijn, dan kun je wat organiseren voor deze dag! WGNRR roept namelijk iedereen op om van je te laten horen tijdens 28 mei! Flashmobs, inzamelingen, sponsorlopen, alles is welkom! Donderdag ga ik mee doen aan een flashmob voor one billion rising! Via deze flashmob zal er aandacht gevraagd worden voor vrouwen die mishandeld en/of verkracht zijn. Volgens statistieken wordt 1 op de 3 vrouwen verkracht of mishandeld in hun leven. Hier in de Filipijnen bevallen 3 vrouwen in één ziekenhuisbed. Dit betekent dus bevallen en slapen op de stoel naast het bed. Baby’s liggen met 3 in één couveuse. One billion rising is een event dat wereldwijd is en hier tegen strijdt. Mocht je er aan mee willen doen, kijk even op de site www.onebillionrising.org . Teaserfilmpje: http://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=gl2AO-7Vlzk Pfoei, sorry voor het lange verhaal maar waarschijnlijk volgen hierna wat kortere. De eerste week heeft veel impact!