Het leven in Teachers Village

Inmiddels ben ik twee weken in Manila.  Ik ben al meer gewend aan de chaos hier. Elke keer als ik de jeepney uitstap stoot ik nog steeds mijn hoofd (In Nederland heb ik een gemiddelde lengte, maar hier zeggen ze: ‘wow you are so tall’) en ik verbaas mij nog steeds over de vele Fastfoodketens, shopping malls en het verschil tussen arm en rijk. Het kantoor van WAP is zelf ook gelegen in een shopping mall. Genaamd Ali Mall. Deze opent om 10 uur en sluit om 21.00 uur. Op vrijdag en zaterdag sluit de shopping mall om 22.00 uur. Mijn werktijden wisselen. Soms open ik en soms sluit ik af.

Het verblijf bij mijn gastgezin is fijner dan het hostel. Ik heb een wat grotere kamer en kan zelf koken of mee eten. De geluiden die ik hier hoor variëren van de radio van de buren, blaffende honden, kraaiende hanen, schreeuwende kinderen en zingende mensen. (karaoke is hier erg populair). Als je pech hebt, klinkt dit helemaal nergens naar.

Vijf dagen in de week zit ik in de jeepney naar Ali Mall. Ik ben afgelopen dinsdag en woensdag vrij geweest. In de ochtend heb ik aan wat lichaamsbeweging gedaan. Zumba! Dit is elke dag van 09.00 tot 10.00 uur in de sportschool, dat 5 minuten lopen hier vandaan is. Zumba was jaren geleden in Nederland al hip en hier hebben ze het dus ook ontdekt. Een goed begin van de dag. Ik voelde me wel een beetje een klungel, omdat ik de bewegingen niet helemaal kon volgen. Daar stond ik dan tussen alle ‘locals’ me uit te sloven op muziek. Hoe populair zumba hier is, bleek vanmiddag wel weer. Toen ik vanmiddag uit Ali Mall naar de jeepney liep, hoorde ik harde muziek. ik was nieuwsgierig, dus ging kijken wat er aan de hand was. En ja hoor. Er werd een zumba les gegeven in de shopping mall.

Verder heb ik op mijn vrije dag de buurt verkend waar ik nu verblijf. Gister avond dat ik op weg was om ergens een drankje te gaan drinken, ontmoette ik daar de buurjongen, althans dat dacht ik. Hij werkt daar als chauffeur. ‘personal driver’, zoals hij het zelf noemde. Het grappige vond ik dat hij zei: ’I’m so shy’ waarna hij vervolgens gelijk vroeg of ik facebook had en of hij mijn telefoon nummer mocht. Ik heb hier inderdaad een Filipijns telefoon nummer, maar als antwoord gegeven dat ik alleen een Nederlands nummer heb. 

De wijk waar ik verblijf heet Teachers Village. Een straat verderop is een straat genaamd Maginhawa. Dit wordt ook wel de Food street genoemd. Zoals de naam het al zegt hebben ze in deze straat veel eten. Dus keuze genoeg uit vele restaurantjes. Er zijn hier veel Filipijnse studenten te vinden, omdat de Universiteit hier vlakbij is. Teachers Village is vergeleken met de rest van Manila een rustige buurt. Er staan mooie huizen en het gebied wordt ’s avonds na 22.30 uur afgesloten met hekken. Op bijna elke hoek van de straat staat dan beveiliging.

Verder is het belangrijk om hier veel geduld te hebben, te blijven lachen en flexibel te zijn. De dingen gaan hier allemaal niet zo snel als in Nederland.

Liefs Ellen.