Gevangen en vrijheid

Vorige week heb ik een gevangenis bezocht. De nieuwe tour van smokey tours. Oftewel de prison tour. Een vrouwengevangenis, genaamd de correctional institute for women.

Aan een gevangenis denk je misschien aan gevaarlijke mensen die de gehele dag opgesloten zitten achter tralies. Zo dachten ook de Amerikaanse vrouwen die ook die dag mee waren met de tour. Ze zeiden dingen als ‘awesome, I want to see something like locked up abroad’ en ‘they are bad’
en natuurlijk is het zo dat je niets voor niets in de gevangenis zit, ze hebben iets gedaan dat niet mag.

Maar eenmaal aangekomen in de gevangenis zagen we de vrouwen vrij rondlopen. Het ziet er meer uit als een grote gemeenschap dan een gevangenis. Er zitten hier meer dan 2000 gevangenen. De vrouwen droegen verschillende outfits. Een bruine met de tekst minimum, een minimum straf is hier een straf tot 10 jaar. Het blauwe outfit is een medium straf van 10 tot 20 jaar. Het oranje outfit is een maximum straf, dat langer dan 20 jaar is. Meer dan de helft zit een straf uit van meer dan 20 jaar. Dus veel oranje outfits.

Er werd ons laten zien hoe ze leven. Onder andere de slaapvertrekken, dat bestond uit veel stapelbedden en zonder tralies. De ziekenzaal, de bibliotheek, de kapel, en de bakkerij. Er was ook een ruimte waar verschillende activiteiten en lessen worden gegeven.

De meeste vrouwen zitten hier vanwege drugs gerelateerde activiteiten. Vrouwen belanden hier omdat ze in een situatie zitten die uitzichtloos is. Het leven in de sloppen is zwaar, ze raken aan de drugs of gaan drugs dealen en belanden uiteindelijk in de gevangenis. De minimum straf voor het in het bezit hebben van 480 gram illegale drugs is 12 jaar.

Er zijn hier haast geen ontsnappingspogingen. Sommige vrouwen wilden zelfs weer terug naar de gevangenis. Je zou bijna zeggen dat het leven hier makkelijker is dan buiten de gevangenis. Maar dat is alleen de buitenkant die je ziet. Hoe het leven echt is in de gevangenis als de bezoekers weer weg lopen weet je niet. En gevangen zitten betekent geen vrijheid. Of misschien is het zo dat ze buiten de gevangenis alsnog gevangen zitten, maar dan in vrijheid.

Ik ben gelukkig vrij om te doen wat ik wil. Afgelopen weekend heb ik samen met Doortje en Daphne een weekend trip gemaakt naar San Juan, La Union. Zo een 6 uur rijden vanaf Manila, maar met verkeer 8 uur. Het verkeer en de drukte is iets dat ik denk ik niet ga missen. La Union staat bekend als een plek waar veel surfers komen en waar een relaxte sfeer hangt. Natuurlijk konden we niet achterblijven en hebben we ook gesurft. Het is hier nu soms 40 graden, dus erg fijn om met deze hitte uit de stad te zijn. Het surfen was leuk, maar ik mag nog wel veel gaan oefenen.

Op stage ben ik nu bezig om dingen af te ronden, dit is mijn laatste week. Tussendoor doe ik ook andere leuke dingen. Zo heb ik meegewerkt aan een audio video presentatie voor The Department of Tourism. Wat o.a. op het vliegveld en hotels vertoond gaat worden. In het filmpje komt de slogan ‘It is more fun in the Philippines’ duidelijk terug.nDit mocht ik dus laten zien met een grote glimlach op mijn gezicht. Ook mocht ik voor de film abseilen. Ik kreeg een helm met camera op en toen ik daar op 20 meter hoogte hing vond ik het soms wel lastig om leuk te blijven glimlachen. Ook werd er gefilmd hoe ik aan het winkelen was in een van de vele shopping malls. Daar verkochten ze de lelijkste souvenirs. Ik moest teksten zeggen zoals: ‘wow it is so beautiful’ en ‘wow look at that’’ en vooral doen alsof alles heel fun was met een grote glimlach op mijn gezicht. Het is zeker wel fun in the Philippines, maar van die souvenirs die ze hier verkopen snap ik nog steeds niets.