Palawan

‘Een eiland omringd door kristalhelder water met schitterende stranden’
Dit soort teksten heb ik gelezen over Palawan. Ik wilde hier erg graag naar toe en heb dit ook gedaan, dit samen met mijn moeder en Sietske. We zijn vanaf Manila naar Puerto Princesa gevlogen, dat de hoofdstad van Palawan is. Vanaf daar zijn we naar Port Barton gegaan. In de hoofdstad wilden we geld pinnen, omdat er op de rest van het eiland geen ATM’s meer te vinden zijn. Het was lastig om een bank te vinden waarbij onze bankpas het deed. We werden van bank naar bank gebracht met z’n drieën opgepropt in een tricycle. Niet erg comfortabel, maar zeker een leuke manier om je te verplaatsen. (De tricycle is te zien op de bijgevoegde foto) 

De reis van Puerto Princesa naar Port Barton was ook niet erg comfortabel. We gingen in een busje over slechte, hobbelige wegen. Onderweg kwamen we bijna geen verkeer tegen en veel inwoners zijn er ook niet te vinden. Toen we er eindelijk waren bleken bijna alle accommodatie mogelijkheden volgeboekt. Gelukkig zijn de Filipinos gastvrij en kwamen we een man tegen, genaamd Boil. Hij had wat rond gebeld en uiteindelijk hadden we toch nog een slaapplek.

De volgende ochtend konden we alsnog verhuizen naar een mooi hutje aan het strand.
Er zijn inderdaad mooie stranden te vinden en de mensen zijn blij om de toeristen te mogen ontvangen. Op Palawan is er rond een uur of 12 ‘s avonds tot de volgende ochtend 9 uur geen elektriciteit, maar dat heb je daar dan ook helemaal niet nodig. 

We zijn natuurlijk ook gaan eiland hoppen. Dit gaf wel een expeditie Robinson gevoel. Met een banca (Filipijnse boot) werden we naar verschillende eilanden gebracht. We hebben gesnorkeld, gezwommen en vaak een antwoord mogen geven op de vraag: ‘what is your name?’ Op sommige eilanden kwamen we veel locals tegen en spelende kinderen op het strand. En dan is ‘what is your name’ een vraag die meestal als eerst wordt gesteld.

Wij hebben ook een bezoek gebracht aan de Underground River.
The Underground River was een mooie ervaring. Een van de 7 wereldwonderen en het staat dan ook op de UNESCO werelderfgoed lijst. We hadden wel van tevoren geboekt, omdat er maar een beperkt aantal mensen toegelaten mag worden. Met een roei bootje wordt je rondgeleid dat de ondergrondse rivier. Je mond goed dichthouden, in verband met de vele vleermuizen. Je weet maar nooit wanneer ze hun behoefte kunnen gaan doen.

Ik heb Palawan ervaren als een mooie plek met veel vriendelijke mensen. Ik ben blij dat ik deze kant van de Filipijnen ook heb mogen zien.

Bij terugkomst in Manila waren we na de vliegreis nog niet veilig thuis. Van het vliegtuig nog met de taxi weer terug naar Quezon City. De taxi chauffeur viel bijna in slaap. Maar ook niet zo gek als je om 6 uur ’s ochtend begint met werken en ’s avonds om 23.30 uur nog aan het taxi rijden bent. 

Mijn moeder en Sietske zijn nog twee dagen in Quezon City geweest. We hebben nog een ritje gemaakt in een jeepney. Dit moet je zeker een keer ervaren hebben als je in de Filipijnen bent geweest. Inmiddels is mijn moeder weer naar Nederland. Het afscheid was niet leuk, maar ik heb hier nog genoeg te doen.

Tot de volgende keer!

Liefs Ellen.