Afgelopen half jaar ben ik, zoals op mijn WorldSupporter pagina ook beschreven staat, met een vriendin gaan reizen door Zuidoost Azië. Toen ik terugkwam kon ik natuurlijk niet ontkomen aan de meest gestelde vraag: wat vond je nou het leukst? Wat was je absolute hoogtepunt? Maar net als de meeste reizigers die net weer terug zijn uit Verweggistan kon ik daar niet echt een concreet antwoord op geven.

Inmiddels ben ik een tijdje terug en heb ik genoeg tijd gehad om na te denken over deze vraag. Het was voor mij een erg afwisselende reis, waarbij we zowel veel locals als veel westerse reizigers hebben ontmoet. En dat is denk ik ook gelijk hetgeen wat ik het absolute toppunt vind aan de reis die we hebben gemaakt! Door met mensen van verschillende achtergronden te praten begrijp je een stuk beter hoe het eraan toe gaat in andere landen, en waarom dan precies. Op sommige momenten betekende dat voor mij dat mijn ‘happy bubble’ van het toeristenleven even goed kapot werd geprikt en dat ik ook de negatieve kanten van situaties te zien kreeg. Zo raakte ik op Bali in gesprek met een surfinstructeur van een luxe surf kamp, waar alles perfect voor de gasten geregeld was. Van hem leerde ik echter dat hij niet eens genoeg geld verdiende om een fatsoenlijke woonruimte te huren, terwijl dat hele surf kamp zo duur was dat het me minstens twee ribben uit mijn lijf plus bijna al mijn zakcentjes heeft gekost. Gelukkig heb ik wel mijn steentje bij kunnen dragen door na het surf kamp nog een privéles te doen met deze instructeur, waardoor ik zeker wist dat hij wel genoeg geld verdiende voor wat hij mij aanbood.
Naast deze leuke surfles heb ik uiteindelijk nog veel meer gehad aan mijn surf- chill- en praatsessies met hem; hij vertelde mij namelijk uitgebreid (in gebrekkig Engels, want dat was hij nog aan het oefenen door met toeristen zoals ik te praten) over de plek waar hij vandaan kwam. Na het surfen zijn we bij zijn vriendengroep gaan zitten, die bestond uit allemaal Indonesiërs die allemaal uit de buurt van Padang in West-Sumatra kwamen. Zij konden ons dan ook in geuren en kleuren vertellen wat we allemaal écht moesten zien voordat we Indonesië weer zouden verlaten. Zo gezegd zo gedaan: op aanraden van deze locals zijn we naar een guesthouse gegaan op het strand van Padang, dat werd gerund door een vriend van de mensen die we spraken. We werden daar een maand later dan ook zeer hartelijk ontvangen, en er werd zelfs een aantal keer geskyped met de locals op Bali die ons naar deze mooie plek hadden verwezen. Zo werden we gelijk een beetje opgenomen in hun mini surfers community, een leerden we via een paar van hen erg veel over het leven in Indonesië en hoe dat is voor mensen van onze leeftijd. De mensen die wij daar ontmoet hadden zijn zelf namelijk erg open minded, maar hun omgeving is dat niet. Wij zagen dan ook dat zij dagelijks hun best deden om stiekem toch zichzelf te kunnen zijn door bijvoorbeeld hun homoseksualiteit of seksuele activiteit voor het huwelijk te verbergen. Toch erg vreemd om te merken dat dingen die voor ons (en voor deze locals dus) zo vanzelfsprekend zijn, maar voor het grootste deel van de Indonesiërs niet.
Naast de sociale acceptatie van dit soort thema's zijn andere dingen in Indonesië vaak slechter of 'anders' geregeld dan in Nederland. Doordat de vrienden die we daar hadden gemaakt ons rondreden op scooters, motoren of in hun auto’s ben ik echter wel van deze kleine dingen gaan houden. Zo is het verkeer één grote chaos, maar de Indonesiërs weten zich perfect rondom alle gaten, dieren en andere weggebruikers te manoeuvreren (en dat met vier mensen en een hond op één scooter). Ook het eten met je handen terwijl je op de vloer zit valt prima aan te wennen kan ik je vertellen, al blijft het de eerste paar keer toch ietwat (heel erg) vreemd om rijst en vlees in een sausje en een vis met kop en al zo met je handen van je bord te pakken.
Ons verblijf in Indonesië was dus één groot avontuur, met name door alle dingen die de locals ons hebben geleerd over hun land en cultuur. Naast de lokale bevolking hebben we onderweg uiteraard ook veel andere reizigers leren kennen, waaronder een meisje uit Israël. Ze was begin 20, maar ze had zulke heftige verhalen dat iedereen er stil van werd. Want hoe veel weet je nou van oorlog als je woont in een veilig land als Nederland of Canada? In Israël weet helaas iedereen wat het betekent om in een actief oorlogsgebied te wonen. Een paar jaar geleden werd er nog actief gevochten tussen Israëli’s en de Palestijnen, en in Israël heeft iedereen (zowel jongens als meisjes)  dienstplicht. Rechtstreeks vanuit de middelbare school krijgen deze jongeren een wapen in hun handen gedrukt, en het gebeurde regelmatig dat er iemand niet meer terugkwam… En als ze niet omkwamen tijdens hun dienstplicht, was er altijd nog de kans om een naaste of je eigen leven te verliezen bij een bombardement. Het afgaan van de luchtalarmen was bijna normaal geworden, en ze vertelde dat ze elke keer maar moest afwachten en hopen dat ze niet op het verkeerde moment op de verkeerde plek was. De ernst van dit conflict was me altijd al duidelijk, maar door haar verhalen is pas écht goed tot me doorgedrongen wat voor gevolgen dit heeft voor een land. Ook haar visie op NGO’s was voor mij erg leerzaam, want als naïeve westerling was ik nog in de volle overtuiging dat die altijd goede dingen doen. Zij was de westerse bemoeienis van mensen die er niets mee te maken hebben echter spuugzat, en was volledig in de overtuiging dat de NGO’s dit conflict alleen maar erger maakten. Zo had ik er nog nooit naar gekeken, maar vanuit haar standpunt snapte ik wel dat ze dat zo zag. Ik zeg niet dat ik het er volledig mee eens ben, maar ik vond het al erg leerzaam om te ontdekken dat NGO’s lang niet altijd als iets positiefs worden gezien door de bevolking…
Naast heftige verhalen zoals het hare heb ik ook veel kleine dingen geleerd, zoals dat serveersters in Canada heel erg veel geld verdienen door alle fooien die ze krijgen en dat Nederlanders écht vaak direct worden gevonden (het is geen fabel!!).

Dit was nogal een uitgebreide blog, maar kortgezegd heb ik onderweg het meest gehad aan de verhalen die iedereen met zich meebracht. Elk mens heeft natuurlijk een ander perspectief en een ander levensverhaal, en zelfs over de kleinste dingen kan men anders denken. Redenen om vegetarisch of zelfs veganistisch te zijn. Levensfilosofieën. Heftige verhalen. Leuke avonturen. Goede reistips. Er is zoveel te leren van andere mensen, en ik vind het daarom van groot belang dat mensen van verschillende culturen met elkaar praten over verschillende onderwerpen. Hoe moet je erachter komen dat je iets niet weet, als niemand het aan je verteld? Of waarom mensen een ander standpunt kunnen hebben dan jij? Waarom een koning wordt aanbeden als een god? Ja, dit is bij uitstek mijn persoonlijke hoogtepunt of leerpunt geweest van de reis die we hebben gemaakt. Communiceren is leren! (En het is nog leuk ook).