CRvB 22 mei 2015, ECLI:NL:CRVB:2015:1712

Feiten

Appellant is werkzaam geweest als tankautochauffeur. In augustus 2008 is hij echter ziek uitgevallen voor dat werk. Met ingang van 2 augustus 2010 is aan hem een WGA-uitkering toegekend. De werkgever moest als eigenrisicodrager de WGA-uitkering van de ex-werknemer zelf betalen. De appellant had zijn werkgever (ERD) verzocht hem cursusgelden te vergoeden voor het behoud van zijn beroepscertificering (verlenging van het ADR-certificaat als bedoeld in de ‘Europese overeenkomst betreffende het internationaal vervoer van gevaarlijke stoffen over de weg’). De werkgever heeft dit verzoek bij e-mailbericht van 6 november 2012 afgewezen. Tegen deze afwijzing heeft appellant bezwaar gemaakt en daarna bij de rechtbank beroep ingesteld tegen het uitblijven van een beslissing van werkgever op het bezwaar.

De rechtbank oordeelde dat het e-mailbericht van 6 november 2012 aangemerkt kon worden als een besluit in de zin van de Algemene wet bestuursrecht, omdat de verplichting tot re-integratie van de ex-werknemer voor een WGA-eigenrisicodrager een wettelijke verplichting is, waarvan uit de wetsgeschiedenis blijkt dat de eigenrisicodrager daarbij als bestuursorgaan moet worden gezien. Het verzoek om vergoeding van de kosten had de voorzieningenrechter echter na het inwinnen van inlichtingen bij het UWV afgewezen omdat onvoldoende duidelijk was dat het echt ging om een verplichting in het kader van de re-integratie en niet om een gewone werkgeversverplichting.

CRvB

De Centrale Raad van Beroep oordeelt dat de cursus tot het behoud van de beroepscertificering geen verband houdt met de re-integratieplicht van de eigenrisicodrager omdat het een normale verplichting is waaraan de werknemer ook had moeten voldoen als hij niet arbeidsongeschikt was geworden. De Centrale Raad van Beroep stelt daarom dat de werkgever niet als bestuursorgaan is opgetreden en dat de afwijzing van het verzoek om vergoeding van de cursuskosten geen besluit in de zin van de Algemene wet bestuursrecht was, waartegen bezwaar kon worden gemaakt. De werkgever behoeft dus zowel de cursuskosten als de wettelijke dwangsom niet te betalen.

Kern: De CRvB oordeelt dat hier geen beslissing als bestuursorgaan, maar als civiele partij was genomen. De vergoeding van de cursuskosten houdt geen verband met de wettelijke re-integratieplicht van werkgever (art. 42 van de Wet WIA). De weigering vindt de oorsprong in de civielrechtelijke verhouding tussen partijen als werkgever en als werknemer. In die verhouding treedt werkgever niet op als bestuursorgaan, waardoor de beslissing van 6 november 2012 niet is aan te merken als een besluit in de zin van artikel 1:3 Awb waartegen op grond van artikel 7:1 van de Awb bezwaar kan worden gemaakt.