Khan t. Frankrijk EHRM 28 feb 2019, 12267/16

Feiten

I.c. gaat het om een alleenstaande minderjarige vluchteling (AMV), Jamil Khan, geboren in 2004 en afkomstig uit Afghanistan. Deze klager woonde op zijn twaalfde een half jaar lang in een tentenkamp in Calais (Frankrijk). Hij klaagt dat een schending van art. 3 heeft plaatsgevonden tijdens dit verblijf. Hij verbleef gedurende die tijd in een hut en de Franse autoriteiten hebben zich volgens hem niet over hem ontfermd. Zowel voor als na de ontruiming van het kamp in Calais. Hij stelt dat Frankrijk hiermee de verplichting voor AMV's te zorgen hebben geschonden. Ook stelt hij dat de Franse autoriteiten geen uitvoering hebben gegeven aan het rechterlijk bevel hem in opvang te plaatsen.

In mei 2015 heeft de rechtbank Lille de Franse autoriteiten opgedragen na te gaan hoe veel AMV's zich in erbarmelijke omstandigheden in Calais bevonden en om hen zorg te verlenen. De Nationale Ombudsman heeft later geconcludeerd dat dit niet heeft geleid tot het daadwerkelijk verlenen van zorg aan de minderjarigen. In februari 2016 heeft de rechter bevolen de jongeren (waaronder Khan) onder te brengen in het opvangcentrum. Dit heeft echter niet plaatsgevonden. In februari 2016 is het tentenkamp door de autoriteiten deels ontruimd. Khan heeft in maart het kamp verlaten en is later in het Verenigd Koninkrijk terecht gekomen.

EHRM

De Franse staat heeft niet ontkend dat het de 12 jarige jongen geen zorg heeft verleend.

Bij de opvang van minderjarige vreemdelingen is de extreme kwetsbaarheid van het kind doorslaggevend. Deze kwetsbaarheid prevaleert dan ook boven de onrechtmatigheid van het verblijf. Volgens het EHRM is Khan op zijn twaalfde gedurende 6 maanden in het tentenkamp verbleven. Dit is een omgeving die niet bevorderlijk is voor een kind, vooral gezien de ongezondheid, onveiligheid en onzekerheid. Dat de jongen moest wachten op een rechterlijk bevel tot het verlenen van zorg toont aan dat de Franse autoriteiten onvoldoende hebben gedaan om de plicht van art. 3 EVRM na te komen. Immers de bescherming en zorg van AMV’s is tekort geschoten. De klager was op dat moment niet eens geïdentificeerd als AMV door de Fransen. Terwijl hij al meerdere maanden in Calais verbleef. De middelen om AMV’s te registreren waren klaarblijkelijk onvoldoende.

De AMV’s in het kamp hebben vaak ook niet de geboden hulp aangenomen. Dit is volgens de Nationale Ombudsman gevolg van de slechte wijze waarop opvang aan deze groep werd geboden. Khan was een kind en had vrijwel geen kennis van de Franse taal. Het afwijzen van hulp is geen reden om de tekortschietende actie van de Franse autoriteiten goed te praten. Zij hadden betere manieren moeten vinden om de verplichting na te komen. Het identificeren van AMV's in het kamp in Calais was nou eenmaal moeilijk, maar het Hof meent dat de Franse autoriteiten niet alles hebben gedaan wat redelijkerwijs van hen kon worden verwacht om hun plicht te vervullen. Namelijk het bieden van zorg en bescherming aan een AMV, nu zij tot de meest kwetsbare personen in de maatschappij behoren.

Volgens het EHRM is er een schending van art. 3 EVRM vanwege de uiterst erbarmelijke situatie waarin Khan maanden heeft geleefd en het niet uitvoering geven aan het rechterlijk bevel om voor de vreemdeling te zorgen.

Kern

Hier gaat het om de opvang van een zeer jonge AMV in een Frans vluchtelingenkamp. Het EHRM stelt dat er een positieve verplichting geldt om onmenselijke behandeling te voorkomen.