Waarom deze meta-analyse?

Al langere tijd is er een vraag naar hoe jeugdigen effectief geholpen kunnen worden die mogelijk risico lopen op uithuisplaatsing. Deze kinderen hebben extreme problemen gelinkt aan gedragingen thuis, op school en hun ouders. Residentiële jeugdzorg is de meest intensieve en dure manier van Jeugdzorg. Daarnaast kan het ook zorgen voor psychische problemen van de kinderen door negativiteit vanuit andere kinderen binnen zo'n instantie, of het feit dat ze hun eigen verantwoordelijkheid én hun ouders verliezen. Verschillende onderzoeken hebben ook laten zien dat er geen voordeel is voor kinderen wanneer ze in residentiële Jeugdzorg zijn opgenomen, als het gaat om het oplossen van de thuissituatie en hun algehele psychische gesteldheid. 

Wat is residentiële Jeugdzorg?

Is een 24-uurs interventie voor kinderen met ernstige emotionele en gedragsproblematiek. Het wordt vaak opgelegd door een rechter, waarbij het kind uit huis wordt geplaatst en intensieve zorg krijgt om de problematiek op te lossen. Dit wordt gedaan in zeer strenge en gestructureerde groepsverbanden, zoals een institutie. Het is gebaseerd op gedrags-, cognitieve en oplossingsgerichte modellen om het gezin en het kind hulp te bieden. Daarnaast is het ook van belang een positieve omgeving te creëren voor het kind gebaseerd op: support, groei, structuur, veiligheid, eerlijkheid en repressie. 

Wat is non-residentiële Jeugdzorg?

Treatment Foster Care for Adolescents is een programma gemaakt als tegenhanger van de residentiële Jeugdzorg, gericht op het verminderen van afwijkend en delinquent gedrag bij kinderen. Daarnaast richt het zich ook op het verbeteren van prosociaal gedrag door participatie in sociale activiteiten aan te moedigen. Ze wonen daarbij in een familie context, er krijgen educatie op een 'normale' school. 

Multidimensionele familietherapie wordt gebruikt bij verschillende problematiek. Het is voornamelijk gericht op het activeren en verbeteren van een kind zijn functioneren in een familie, school of gezin en het verminderen van de negatieve gedragingen. 

Functionele familietherapie is gericht op het helpen en inrichten van een familie/gezin op zo'n manier dat ze de problemen uiteindelijk zelf op kunnen lossen. 

Multi-systeemtherapie richt zich juist op de verschillende netwerken en de manier van communicatie en functioneren op zichzelf en onderling, zoals de school, vrienden en sportclubs. 

Wat wordt er in deze studie onderzocht?

In deze studie wordt er een vergelijking gemaakt tussen twee non-residentiële Jeugdzorg types en de residentiële Jeugdzorg. Gericht op internaliserende, externaliserende en andere gedragsproblematiek, middelengebruik en jeugddelinquentie. De hypothese is dat de non-residentiële Jeugdzorg effectiever en betere uitkomsten laat zien in onderzoek dan residentiële Jeugdzorg. Dit is gebaseerd op de ideeën dat residentiële Jeugdzorg:

1. niet de fundamentele punten van zelf-determinatie aanhoudt (ontwikkeling, contact en autonomie van het kind);
2. de associatie met negatieve jeugdigen en training over afwijkend gedrag hoger is;
3. een hoger risico heeft op repressie;
4. weinig evidence-based onderzoek en therapie bevat;
5. een afkapping heeft van primaire support en hechting;
6. een probleem heeft in de jeugdhulp relatie.

Wat is de conclusie?

De uitkomsten van het onderzoek laten zien dat pleegzorg (oftewel non-residentiële jeugdzorg) betere uitkomsten en hogere effectiviteit liet zien dan residentiële jeugdzorg. Daarnaast kwam uit het onderzoek dat wanneer de non-residentiële jeugdzorg thuis gegeven werd, er geen verschil aanwezig was tussen residentiële en non-residentiële zorg. De uiteindelijke conclusie van dit onderzoek is dat kinderen het beste gebaat zijn bij pleegzorg, oftewel non-residentiële jeugdzorg. Alleen wanneer de veiligheid van het kind in non-residentiële jeugdzorg niet gewaarborgd kan worden, moet residentiële jeugdzorg ingezet worden.