Add new comment

Een paar jaar terug heb ik wegens een schoolproject, samen met mijn projectgroep, kinderen moeten interviewen. Alvorens het houden van de interviews, had ik al een gevoel dat het niet zou gaan zoals gepland. Nou, mijn gevoel had nog gelijk ook. Kinderen zijn niet zoals volwassenen: ze zijn ontzettend anders, maar dat maakt het ook zo mooi! Een persoon uit mijn projectgroep benaderde een kind en stelde haar een vraag en 3x raden..., de vraag werd beantwoordt met een vraag. Op een gegeven moment kwamen nog meer kinderen aansluiten bij het gesprek en voor ik het echt kon geloven, zag ik hoe de kinderen de rol van de interviewer hadden overgenomen en super enthousiast allerlei vragen stelden aan mijn projectpartner. Ik kon niks anders doen dan lachen, omdat kinderen heel snel zijn geneigd om zelf vragen te stellen. De meeste van ons kennen het wel wanneer een kind in de 'waarom-fase' zit en meerdere keren blijft vragen 'waarom?'.

Ik herken een aantal punten die je hebt benoemd terug in deze situatie. Om toch antwoord te kunnen krijgen op onze vragen heb ik een observatietechniek ingezet met allerlei spullen omtrent het onderwerp. Heb jij ook ooit in zo'n situatie gezeten waar je tegen een probleem aankwam tijdens het interviewen van een kind? En hoe heb je dit aangepakt?