Een tijdje terug heb ik via internet contact gehad met Aisha, een Malawiaanse vrouw die mee hielp op het project 'Chayof'. Aisha was zeer vrolijk en sociaal dus daarom was ik zeer nieuwschierig hoe het met haar ging. Vooral toen ik net hoorde dat er een hevige regenval was geweest. Een regenval die veel had verwoest en daarbij was Zomba ook nog 1 van de plekken die het meeste getroffen was. Dit was ook de locatie van het project. Ik sprak haar via de chat en ze vertelde mij dat het zwaar was maar alles steeds een beetje beter ging. Één van de zinnen die mij het meeste raakte en ik daarom met iedereen zou willen delen was de volgende:

'It will be fine. We just learn how to swallow pain in smiles.'

Toen Aisha dit naar mij schreef was ik zeer diep geraakt. Ik voelde mij machteloos en schulidg. Waarom? Vanwege het feit dat ik veilig en zonder problemen binnen achter mijn laptop zat en daar ondertussen alles verwoest was. Mensen hadden niets meer om in te leven hun huizen weg, hun oogst ook weg. Één van de weinige dingen die ze hadden. Hoe zat het nu met eten? Kregen de mensen überhaupt was. Ja, op dat moment wilde ik terug zijn in Malawi om de mensen te helpen. Want op dat moment wist ik zeker dat ze onze hulp nog harder nodig hadden dan afgelopen zomer. Ook al wist ik dat dat niet mogelijk was, was ik blij dat ik de mogelijkheid kreeg om Aisha te spreken. Want in die manier werd het mij duidelij hoe alles er echt aantoe ging.

Ik heb nog steeds regelmatig contact met haar en gelukkig gaat het al een stuk beter. 

​Hallo allemaal,

Vorige week zondag was een dag vol met inspiraties en verhalen. Ik heb namelik geholpen op de vakantiebeurs in Utrecht. Samen met Worldmapping en BeMore was ik te vinden in de Jaarbeurs Utrecht. Vol op mijn verhaal aan het delen met iedereen die voor bij kwam en geitereseerd was. Na mate de tijd ging alles veel soepeler. Het was een geweldige dag en ik kan met zekerheid zeggen dat ik heel veel mensen geinspireerd heb om ook vrijwilligerswerk te gaan doen, mensen van alle leeftijden jong, oud, letterlijk alles! Ik ben zo trots dat ik deze kans kreeg en ik zou hem zo weer over doen. Ik ben blij dat ik de mogelijkheid krijg om meer mensen te inspireren met mijn eigen verhaal, want er is niets mooiers dan dat. Ik hoop dat ik mijn verhaal nog heel veel kan vertellen tegen veel verschillende mensen. Want ik raak er nooit moe van! Ook heb ik persoonlijk nog wat organisaties gezien waar ik volgend jaar mee kan om vrijwilligerswerk te gaan doen. Als je ooit begint, stop je niet meer! 
De jaarbeurs was weer een geweldige ervaring en een inspiratie bron voor mijzelf en anderen. 8 uur lang gestaan en zoveel mogelijk mensen aangesproken. Ik ben er van overtuigd dat het de moeite waard was. Ik weet het zeker. Want elke extra persoon telt. Vertel zo veel mogelijk mensen je verhaal en er zullen zeker een paar mensen tussen zitten die geinspireerd zijn en er aan zullen blijven denken. Die mensen hebben nodig. Zij kunnen zichzelf ooit nog eens overhalen om die verhalen zelf te beleven. 

Toen ik samen met mijn groep een middelbatrenschool in Malawi heb bezocht. Heb ik een interview gehad met 2 meisjes, samen rond dezelfde leeftijd. Je kunt duidelijk merken dat zij een heel ander leven leven dan wij. 

Hoe heb ik bijgedragen aan het behalen van de millenniumdoelen tijdens mijn  reis in Brazilië? Tijdens de reis heeft de groep verschillende projecten bezocht die een bijdrage leverden aan het behalen van de millenniumdoelen, namelijk de volgende:

Meninas Mães (Meisjes Moeders)

Dit is een huis voor tienermoeders gelegen in de favelagroep Complexo do Alemão.

Tijdens de rondleiding werd er bij elke kamer verteld wat er gedaan wordt om de tienermoeders op hun eigen benen te leren staan. Zo kwamen we bijvoorbeeld langs een keuken waar de meisjes dingen leren koken en bakken (cakes, taarten, cup cakes etc.) om hun creaties vervolgens te verkopen. Een knutselkamer waar de meisjes doosjes versieren om deze wanneer deze af zijn ook te verkopen. Een vrij alternatieve kap en nagelsalon waar de meisjes cursussen krijgen om deze later toe te kunnen passen in de praktijk (wanneer zij bijvoorbeeld naar een baan zoeken). Een computer lokaal waar zij de beginselen van de computer leren, naaimachines om te leren naaien en een muzieklokaal waar de meisjes leren gitaar, keyboard en drums te spelen om even de zorgen van alle dag te vergeten. Ook zijn er drie 'vergaderkamertjes'. Hier praten de meisjes over wat hen overkomen is, hoe zij later goed voor hun kind kunnen zorgen en hoe zij een volgende zwangerschap kunnen voorkomen. Dit doen zij met elkaar, doctoren en sociale medewerkers.

Tussen de kamers door werden een aantal dingen verteld:

- Ongeveer 70% van de meisjes wordt 'vrijwilliger' zwanger, maar toch onder een bepaalde druk. Vrouwen moeten hier namelijk naar de man luisteren, dus als hij zegt geen condoom, is het geen condoom.

- De overige 30% wordt zwanger onder druk of ze zijn verkracht (dit kan door een vreemde zijn maar er zijn ook gevallen waarin de vader of neef van het meisje hen verkracht heeft).

- Omdat er weinig condooms gebruikt worden (omdat de mannen dit niet willen) heersen er veel soa's. Om dit percentage te laten dalen deelt MM gratis condooms uit bij de post. Iedereen is welkom. Dit doet MM ook om volgende zwangerschappen bij meisjes te voorkomen (ook dit percentage moet namelijk omlaag).

- In de ergste gevallen kunnen de meisjes overnachten in het gebouw (door bijvoorbeeld een overheersende man of wanneer zij willen scheiden. Scheiden is een taboe in Brazilië).

- Om de meisjes onafhankelijk van hun man te maken betaald MM tot hun achttiende jaar het bus ticket om de zo meisjes te stimuleren om naar de trainingen in het gebouw te komen. Velen hebben ook geen geld of durven geen geld aan hun man te vragen voor het busticket om naar de trainingen te gaan. Zo voorkomt MM onnodige spanning en onrust in de gezinnen.

De rondleiding was erg interessant en ingrijpend. Na de rondleiding komen we nog net twee zwangere meisjes tegen die zich bij het project wilden inschrijven. De een zeventien, de ander tweeëntwintig, allebei hoogzwanger. MM is alleen voor tienermoeders dus tot en met achttien jaar, de een mocht zich daarom ook niet bij het project aansluiten.

Millenniumdoel nummer 4: In 2015 is de kindersterfte sterk afgenomen. Het project informeert vrouwen over het opvoeden van hun kind en leert de vrouw zelfvoorzienend te worden zodat zij goed voor haar kind(eren) kan zorgen, daarnaast wordt de gezondheid van het kind door een arts gecontroleerd.

Millenniumdoel nummer 5: In 2015 sterven er minder vrouwen door zwangerschap. De zwangere vrouwen die meedoen aan dit project worden door een arts gecontroleerd om zo hun gezondheid te garanderen.

Millenniumdoel nummer 6: In 2015 is de verspreiding van ziektes als aids en malaria gestopt. Dit project zorgt voor de verspreiding van voorbehoedsmiddelen en informatie over seksueel overdraagbare aandoeningen.

FavelaStreet

FavelaStreet is een project van IBISS, het is een onderdeel van het Soldados Nunca Mais-programma van IBISS, in het Nederlands nooit meer kind soldaat genoemd. Dit project vangt ex-drugssoldaten op en helpt ze hun leven weer op de rit te krijgen. Een deel van deze ex-soldaten wordt bij het project opgeleid tot sportbegeleider. Ze krijgen les in sporttechnische zaken maar leren ook meer over communicatie en andere sociale vaardigheden. Vervolgens zetten zij zich in als sportbegeleider voor de jongeren in hun buurt. Bijvoorbeeld als voetbalcoach bij het, door IBISS aangelegde, voetbalveld in de buurt.

Nadat de tweede groep terug komt van de motortocht lopen we naar boven door de favela om te gaan kijken bij een voetbalproject van IBISS. Wanneer we deze straat uitlopen zien we midden in de favela ineens een mooi sportveld van zand liggen. We zien kinderen uit de favela voetballen met shirtjes met de naam IBISS er op. De scheidsrechter is een meisje van 15 die 7 maanden zwanger is. Er wordt ons verteld dat dit project bedoeld is om de kinderen even los te maken van het leven in de favela. Daarnaast dient het project als motivator om naar school te gaan, de kinderen mogen namelijk alleen komen voetballen als ze in de ochtend naar school zijn geweest. Ik denk dat we na de trainingen ongeveer een uur lang met verschillende teams gevoetbald hebben, wat was het gezellig! We hebben dik, héél dik verloren van de Brazilianen, maar dat was de moeite zeker weten waard.

Millenniumdoel nummer 2: In 2015 gaan alle jongens en meisjes naar school. De kinderen die bij dit project willen sporten moeten eerst ’s ochtends naar school geweest zijn, anders mogen ze niet mee sporten.

Crèche Casa São Francisco

Na de rondleiding door het gebouw verzamelen we met z'n alle op de buitenplaats om naar het verhaal van Anne te luisteren. Casa São Francisco is een kinderdagverblijf voor kinderen tussen de één en vier jaar oud. De kinderen verblijven hier van zeven uur ‘s ochtends tot vijf uur ‘s middags. Ze krijgen vier maaltijden (ontbijt, lunch, snack en avondeten) en doen middagslaapjes op het project. Kinderen die op de crèche zitten worden ingeschreven in een sociaal programma. De verzorgers van de kinderen (ouders, grootouders of oudere broers en zussen) krijgen van de gemeente een Bolsa Família, wat een kleine maandelijkse uitkering is van 160 real (ongeveer 50 euro). Voorwaarde daarvoor is dat de kinderen vijf dagen per week aanwezig zijn op de crèche en dat ze regelmatig naar een gezondheidscentrum gaan, waar de groei en gezondheid in de gaten gehouden wordt. Zo ontstaat er een driehoek om de kinderen heen van educatie, gezondheid en gemeente. Het programma wordt verder voortgezet als de kinderen naar de kleuterschool gaan.

Het project is erg populair bij de Braziliaanse ouders. Er zijn in de hele favela twaalf van deze crèches. Toch staan er nog 600 kinderen op de wachtlijst. De kinderen worden geselecteerd door loting. Alle namen worden op briefjes in een bak gedaan, de ouders worden vervolgens uitgenodigd en trekken één voor één namen. Op deze manier is het niet de crèche die selecteert maar zijn het de ouders zelf. Ouders kunnen zien dat het proces eerlijk verloopt en zo wordt onrust voorkomen. Ook geeft dit soort loting eerlijke kansen aan elk kind. Er wordt niet gekeken naar de achtergrond van de ouders en het kind, iedereen is gelijk. Dit betekend dat er dus kinderen op de crèche zitten met uiteenlopende achtergronden als; ouders die in de gevangenis zitten, ouders die in een drugsbende zitten, ouders die overleden zijn etc. Anne vertelt dat er van elk IBISS project in principe één is, dat wil zeggen: één crèche project, één voetbalproject etc. Doel is dat de overheid ziet dat het werkt en dan de werkwijze overneemt. Dat is ook in Cidade de Deus gebeurd. Het project van IBISS was de eerste crèche in de wijk en inmiddels zijn er twaalf.

Millenniumdoel nummer 1: In 2015 zijn extreme honger en armoede uitgebannen. De kinderen die naar deze crèche gaan krijgen 3 maaltijden per dag.

Millenniumdoel nummer 2: In 2015 gaan alle jongens en meisjes naar school. De crèche helpt de ouders van de kinderen hun kind in te schrijven op een goede basisschool.

Wat hebben wij gedaan om deze projecten te steunen?

Allereerst hebben wij de projecten en de scholen financieel gesteund, door het bezoek van onze Worldmapping groep is er 2000 euro gedoneerd aan IBISS, de organisatie achter Meninas Mães, FavelaStreet en Crèche Casa São Francisco. Ook hebben wij bij de projecten geluncht, waardoor ons lunch geld van 13 real per persoon ten goede kwam aan het project (we waren meestal met 20 man, dus dit ging om 260 real per dag).

Daarnaast hebben we bij de crèche twee dagen lang de leidsters geholpen met het eten geven van de kinderen, het opruimen van de kantine daarna en natuurlijk met de kinderen gespeelt, waardoor de leidsters tijd hadden voor klusjes waar ze normaal niet aan toe kwamen. Daarnaast hebben we de binnenplaats geverfd.

Liefs,

Fleur

Vanmorgen was het weer vroeg tijd om op te staan. Om 08.00 uur was het dan zo ver, oude kleren aan en op weg! De bedoeling was om de grond van de patio te verven, maar al gauw ontstond er al en groter plan. De muurtjes van de patio konden eigenlijk ook wel een likje verf gebruiken en zou het niet leuk zijn om een paar mooie muurschilderingen te maken in de eetzaal? Sonia, de directrice, vond dit een prima plan en dus ging een deel van de groep op weg om extra verf te kopen.

De patio-groep, waar ik en ook Mythe in zaten, schrobde en schilderde ondertussen al zingend en swingend de patio muurtjes. Na een welkome lunch van rijst, zwarte bonen en kip kon ook de eetzaal-groep beginnen met het opfleuren van deze ruimte. De patio-groep ging inmiddels beginnen aan de vloer, want de muren waren mooi afgerond en opgedroogd. Wat een werk, maar wat was het gezellig. Heron had volgens mij de tijd van zijn leven met al die zingende, swingende, dansende, vervende Hollandse meiden :p Omdat het best wel krap werd met het verven van het laatste stukje patio ben ik nog even binnen gaan helpen met het schilderen van de klinkers op de muur van de eetzaal. 

Ongeveer tegelijk met de voltooien van de beer van Celine was ook al het werk in de patio gedaan. De medewerkers van de crèche waren diep onder de indruk van het werk dat gedaan was. En Sonia, die zelf ook samen met haar zoon Heron had mee geverfd, was tevreden. Wat een kleurrijke, inspirerende, leerrijke en mooie ruimtes waren het geworden! 

De creaties werden vastgelegd op foto, er werden wat groepsfoto's met de juffen, kinderen en ons gemaakt, er werden wat laatste cadeautjes uitgewisseld (oorbellen en stroopwafels) en daarna was het dan toch echt tijd om te vertrekken. Het grootste gedeelte van de kinderen lagen nog te slapen toen we vertrokken, maar ik kan met zekerheid zeggen dat ze razend enthousiast waren bij het zien van ons werk! 

Moe, maar met een voldaan gevoel werd wederom zingend en swingend koers gezet richting de pousada.

Liefs, Fleur

Om drie uur s'nachts verzamelde iedereen zich - nog half wakker en met slapende oogjes - bij incheckbalie 2 op Schiphol. Veel knuffels en kusjes, nog snel even een aantal groepsfoto's met de zelfontworpen sweatshirts van Madelief en inchecken maar! Nu begon de spanning toch echt wel te komen... mijn aller, aller, aller eerste vlucht. Velen konden het niet geloven, bijna achttien en nog nooit met het vliegtuig geweest? Maar wat een meevaller! Totaal geen last van oorpijn en ik kon heerlijk genieten van het uitzicht want ik zat namelijk bij het raampje, joepie :) Beide vluchten verliepen erg goed, eerst van Amsterdam naar Lissabon en daarna van Lissabon naar Rio de Janeiro! 

Na een lange reis - van bijna 15 uur - komen we via Lissabon aan in Rio de Janeiro. Op het vliegveld van Rio ontmoet de groep als eerst Hans, onze regiocoördinator. Hans is van origine Nederlands en spreekt vooral Engels en een beetje Portugees. Verder ontmoet de groep nog twee nieuwelingen, Natalia & Fabio, onze lokale expeditie begeleiders uit Brazilië. Natalia is geboren in Niterói, een voorstad van Rio. Ze spreekt Portugees en Engels dus Natalia zal de komende periode voor ons vertalen. Fabio heeft zelf in de favela's gewoond en is hier vroeger ook opgegroeid. Hij was lid van een drugsbende en is hier 9 jaar geleden uitgestapt. Hij spreekt alleen Portugees, maar doet erg zijn best om zijn Engels te verbeteren. 

We lopen vanaf het vliegveld naar de bus en hier worden wij opgewacht door onze chauffeur voor de komende dagen, Elliot, een achtenzeventig jarige man. Elliot staat erop om de tassen voor in de bus te leggen in plaats van in zijn laadruimte (onze tassen zijn volgens hem te mooi voor zijn stoffige opbergruimte, lief!). Hij pakt de zware tassen uit onze handen en tilt ze zonder moeite de bus in. 

Al rijdend door Rio de Janeiro begint Hans met vertellen. Hans vertelt de 'geluidsschermen' aan de rand van de weg voor dienen. Nee, niet om geluid tegen te houden. De schermen houden de kogels tegen vanuit de favela rechts van de weg zodat de kogels niet over de snelweg heen zullen vliegen en ongelukken zullen veroorzaken. Aan de linkerkant van de weg bevindt zich namelijk een andere favela met een rivaliserende bende. Wat zijn er eigenlijk veel krottenwijken! Overal waar je om je heen kijkt zie je wel een krottenhuisje, wat een massa.
 
Langzaam rijden we Rio de Janeiro uit en komen we aan in Niterói. Vanuit hier kunnen we het centrum van Rio makkelijk bereiken.  In de tussen tijd is het al donker geworden. In Niterói bevindt zich onze slaapplaats voor vannacht: Eco Kauling Park. Aangekomen en wel word de groep vriendelijk begroet door Markus en zijn vrouw Rejane (de eigenaren van het park). We mogen zelf een koppel maken en een tentje uitzoeken om in te overnachten. Ik slaap samen met Myrthe in een tent de eerste nachten. Zonder dat iedereen het door heeft - omdat iedereen druk bezig is met het klaar maken van hun bedje voor de nacht - is Rejane een heerlijk diner voor ons aan het klaar maken. Na een korte rondleiding over het terrein (de douches binnen zijn warm en de openluchtdouches zijn koud, géén wc-papier in de wc gooien, anders kan de wc verstoppen en mag je dit probleem zelf oplossen), kan iedereen aan tafel. Hmmm... wat een heerlijke geuren allemaal, wat zal er op het menu staan? Rejane legt uit wat er allemaal op de ronde tafel in de gastenruimte opgediend ligt; een soort patat chips, rijst met een soort kip sausje (heerlijk!), zwarte bonen (deze liet ik achterwege), sneetjes stokbrood en lekkere verse zelfgemaakte fruitsappen. Doodmoe van alle indrukken en al het reizen kruipt iedereen rond 21.00 uur (02:00 in Nederland) haar bedje in. 

Liefs, Fleur