Alweer mijn derde blog online! Zondag 20 juli liet ik voor het laatst iets van me horen. Toen zaten Jan en ik nog in Accra. ‘s Middags hebben we nog even een eindje gewandeld, hierna was ik wel erg snel moe, nog niet helemaal fit. Onderweg kwamen we een mooie Villa tegen waar we een foto van maakte. We maakten hier een foto van omdat het zo opvallend was dat dit huis zo mooi af was tussen de rest. De eigenaar kwam al gauw naar ons toe rennen om ons te vertellen dat hij hem wilde verkopen.

Ook kwamen we nog twee meiden tegen die deze week weer naar huis gingen. Het Duitse meisje is in Ghana gebleven voor bijna een jaar en zat ook op mijn project en in het gastgezin in Wulugu voor 5 maanden. De kinderen vragen ook altijd veel naar haar, terwijl wij haar helemaal niet kennen. Maar nu hebben we haar ook ontmoet! Zij vertrok dezelfde avond nog terug naar Duitsland.

Het Nederlandse meisje is ‘s avonds met ons meegegaan naar de pizzeria, want jaaa die hadden we al gezien (EDDYS PIZZA). Ik had ongeveer twee stukken van mijn pizza op en zat vol, hij was erg vullend. Op de terugweg waren we een beetje de weg kwijt maar er kwam al gauw een vrouw die zei ‘this way’ dus wij volgen haar op goed vertrouwen. Ze vertelde ons dat ze bij ons in het hostel woonde en we hebben haar de resten van onze pizza gegeven. Dit zijn in Nederland nog  twee hele pizza’s. Die vrouw was er helemaal blij mee en vertelde ons dat dat veel te duur is om te kopen, dus eet ze het eigenlijk nooit.

De volgende dag hebben we lekker uitgeslapen en zijn we ‘s middags  met de nieuwe groep vrijwilligers meegegaan naar het strand. Zij hadden daar de dans en djembe workshops en wij konden onze gang gaan op het strand. Heerlijk dat zwemmen in de zee, überhaupt om te zwemmen is heerlijk. Je mag namelijk alleen in stromend water zwemmen of in zwembaden en dat is wel even wat moeilijker te vinden in het Noorden. Eigenlijk was het plan dat we die avond gewoon in het hostel gingen eten, maar omdat het onze laatste dag in Accra was wou ik graag nog een keer naar Eddys pizza. Dus gingen we daar weer heen met zijn drietjes. Dit keer was het een stuk rustiger en we wouden alle drie graag lasagne, helaas was deze op. Jan en Rosanne namen pasta bolognaise met gehaktballetjes, maar de balletjes waren op. Uiteindelijk hebben ze deze pasta maar genomen met worstjes. Ik koos voor de pasta carbonara Hmmmm heerlijk.

De volgende dag was het eindeijk de dag dat ik Jan meenam naar Wulugu naar mijn gastgezin en het weeshuis. Om 08.30 uur moesten we klaar staan, omdat onze bus om 10.00 uur er zou zijn. Ik dacht toen al ‘ach Ghanese tijd’ dus ja hoor om 9 kwart over 9 vertrokken we pas. We waren daar rond 10.00 uur en onze bus kwam pas rond 12.00 uur en vertrok rond 12.30 uur. We kwamen in Wulugu aan rond een uur of 4 ‘s nachts en  we konden slapen tot een ongeveer 07.30 uur. Om 08.30 uur moesten we weer op het weeshuis zijn. Dit was de eerste keer voor Jan op het weeshuis. Op zich was het een rustige dag, omdat de zomervakantie net begonnen was. De kinderen moesten gewassen worden en er moest voor eten gezorgd worden. Er was al  gelijk een meisje die de hele tijd bij Jan bleef zitten. Zij lacht bijna nooit, maar Jan had het voorelkaar. Ook stonden er allemaal kinderen om ons heen te giebelen, omdat ze hier allemaal denken dat we getrouwd zijn.

Lena was vandaag jarig en voor haar verjaardag en dus gingen we pannenkoeken bakken. Echt zooo lekker om dat te hebben. Later op die avond zijn we met een hele groep naar een bar in WaleWale geweest om haar verjaardag te vieren. Iemand had zelfs een verjaardagstaart voor haar geregeld. Rond 12 uur wilden Jan en ik al graag naar huis, maar uiteindelijk waren we pas rond half 2 thuis.De volgende dag hebben we uitgeslapen tot een uur of 11.

Daarna zijn we de koffers met kleren gaan uitzoeken voor de kinderen. Dus één koffer vol met speelgoed en boekjes etc. en de andere koffer vol met kleren. Die middag zijn we met de koffer vol met kleren en twee zakken vol met kleren naar het weeshuis gegaan. Daar aankomend is het al een chaos vol met weeskinderen en niet weeskinderen. Iedereen zit in het kantoortje (hier staat alleen een bank en een kast). Mary zegt dat we moeten opschieten omdat ze nog eten voor ons moet koken.

Dus Lena roept de kinderen erbij en ik en Jan kiezen de kleren en Lize maakt foto’s van de kinderen in de nieuwe kleren. Maar soms ging het mij wat te snel en chaotisch. Ik had het liefste dat de koffer ergens verborgen lag en dat de kinderen 1 voor 1 naar binnen werden geroepen en dat ik dan per kind kon kijken welk kledingstuk voor hem of haar was en dat dan naar het kind brengen om het te passen. Maar dit was helaas niet het geval. Doordat ze hadden gezien hoeveel er was wilden ze eigenlijk alleen maar meer, maar we hebben ze allemaal 1 setje gegeven. Eén jongetje, Allashan, deed de hele tijd zijn kleren uit en zat te huilen. Ze zeiden dat zijn kleren gestolen waren, maar dat was helemaal niet waar ze waren gewoon verstopt. Nadat ze waren terug gevonden bleef hij de kleren maar uittrekken en huilen. Dus ik de hele tijd vragen wat er was hij wou maar niks zeggen. Uiteindelijk heb ik hem mee naar binnen genomen om het nu maar duidelijk te vragen en dat hij moest antwoorden. Hij wou dus graag een top in plaats van een T-shirt dus ik gaf hem dat, maar toen wou hij beide hebben. Ik zei tegen hem dat hij moest kiezen maar dat wou hij niet dus na een tijdje heb ik hem maar het T-shirt teruggegeven en heb ik het top terug gedaan in de koffer. Nu is er nog één volle koffer met kleren over. Die ga ik over een paar weken weer verdelen. ‘s avonds hebben Jan en ik onze tassen klaar gemaakt want de volgende dag gingen we richting Mole national park voor het weekend.

De volgende dag hebben we bij het ontbijt afscheid genomen van Lena, want haar avontuur zat er die dag erna op. Rond 9.00 uur  gingen op weg om te liften naar Tamale. Al vrij snel stopte er een kleine vrachtauto die toevallig ook naar Tamale moest. Voor 10 cedi bracht hij ons daar heen. (dat is ongeveer € 2,50). Eenmaal in Tamale moesten we op zoek naar het juiste busstation allemaal taxi chauffeurs schreeuwen dan ‘I will bring you’, maar iemand had ons gezegd dat het op loopafstand was dus hebben we die verzoeken afgewezen. Gelukkig was er een hele lieve vrouw die ons gewoon alleen de weg wilde wijzen zonder daarvoor iets te krijgen. Al snel zagen we de twee meiden Jessie en Eva waarmee we naar Mole gingen, ook kwam Mike die ook meeging al gauw. De bus zou ook veel eerder vertrekken volgens planning, maar vertrok wederom veel later. We kwamen rond 18.00 uur aan bij de poort van Mole. Hier moesten wij wachten tot de manager van het hotel ons op kwam halen, maar die was er gelukkig al snel. Jan en ik hadden een mooie kamer samen en er waren echte douches en toiletten in het washok dus dat was wel eventjes heel fijn. ‘s Avonds hebben jan en ik nog water gekookt in een pannetje om cup o soup te maken. (heerlijk iets Europees).

De volgende dag moesten we al om 05.45 uur klaarstaan om te vertrekken naar het park en op safari te gaan. Wij hadden een jeep gehuurd en zijn daarmee op een twee uur durende safari gegaan. We hebben veel apen, antilope, zwijnen gezien en na een tijdje zoeken eindelijk drie olifanten (JEEEJJJJ). Ze zaten lekker in het water te badderen. Ze zeiden dat er ongeveer 500 olifanten waren in het park. En wij hebben er drie gezien.Hierna gingen we ontbijten in het hotel. We hadden van andere vrijwilligers gehoord dat er westers eten was, maar toen we aan kwamen zagen we de andere mensen hetzelfde eten als dat we elke dag eten, dus waren we al teleurgesteld. Maar toen kwam de ober met een menu kaart en er stond allemaal westers eten op, zelfs patat! Dus iedereen had al vrij snel besloten voor die avond.

’s Morgens kozen we allemaal voor french toast. We dachten dat het tosti’s waren, maar het was meer zoiets als wentelteefjes (ook lekker).Na het eten gingen we nog foto’s maken van de omgeving. Er was een aap die rook bananen dus die kwam het terras op om ze te pakken haha ook zagen we de olifanten nog van ver af. En toen we weg liepen naar de ingang zagen we één aap heel snel naar een van de kamers rennen en ineens hoorden we gegil. We gingen maar even kijken. Toen bleek dat die aap een open deur ingegaan  was waar een meisje binnen zat en had de aap een mango gejat. Na dit avontuur zijn we verder gegaan naar de ingang gegaan en zijn we een kano tocht van ongeveer een uurtje gaan maken. Helaas stelde deze tocht weinig voor vond ik. Je zag zo nu en dan een mooie vogel, maar ondanks dat was het wel gezellig. Hierna zijn we verder gegaan naar een dorpje waar een moskee stond die daar volgens de Ghanezen gewoon daar plotseling stond en dat niemand die heeft gebouwd. Het is een van de oudste moskees uit west Afrika.

Hierna zijn we teruggegaan naar het hotel omdat we meer geld moesten pinnen, maar er kon maar één iemand mee om te pinnen, omdat dit met een motor moest. Dus Jan ging mee om te pinnen en wij gingen alvast naar de poort. De man van ons hotel zei dat daar iemand ons zou komen ophalen om naar Mole te brengen dat op nog 2 km afstand lag. Maar blijkbaar was dit niet het geval en zou er alleen iemand komen als we zouden betalen, dus zijn we lopend naar Mole gegaan. Daar aangekomen was Jan er nog steeds niet. We hebben daar denk ik nog wel een uurtje gezeten. Op een gegeven moment waren we bang dat die man Jan net als ons gewoon bij de ingang had neergezet om maar verder te lopen. Maar uiteindelijk kwamen ze dan toch. Bleek dat de band lek was. Die man vond  dat wij daaraan mee moesten betalen. Iedereen vond dat belachelijk aangezien we al 20 cedi aan benzine aan hem betaald hadden en  hij maar 10 had getankt. Dus ik zei dat ik het hem zou geven maar dat ik het er totaal niet mee eens was. Toen wou hij het geld niet meer en ging hij chagrijnig weg.

Maar wij lieten ons niet weerhouden wij gingen voor de patatjes :P. we hadden om 20 over 5 besteld en kregen het pas rond kwart over 6/half 7 lekker lang wachten dus. Maar de patatjes waren zeker de moeite waard om op te wachten. Na het eten wilden we afrekenen en snel weg omdat we kapot waren. Ik had die nacht ervoor maar 1,5 uur slaap gehad omdat ik plotseling heel verkouden was. Maar tja in Ghana duurt alles iets langer en dus hebben we iets meer dan een half uur op de rekening moeten wachten.

De volgende dag moesten we om 3 uur ‘s nachts bij de ingang klaar staan voor de bus. Dus hadden we op tijd een wekker gezet dachten we. Helaas hadden we hem een uur te laat gezet, maar gelukkig werd Jan een kwartier van te voren wakker en waren we net op tijd klaar. Alleen kwam de bus pas om 04.00 uur aanzetten. Rond een uur of 8 waren we in Tamale en daar moesten we tot 9.00 uur wachten tot de volgende bus zou komen alleen deze kwam natuurlijk zoals gewoonlijk pas rond 11.00 uur. We raken er aan gewend. :)

We kwamen rond een uur of 1 aan in Wulugu en zijn eigenlijk gelijk op bed gaan liggen, want dat reizen is best vermoeiend. de volgende dag gingen we ‘s morgens naar het weeshuis, maar er waren maar een paar kinderen. Het is namelijk het Suikerfeest dus de kinderen krijgen allemaal genoeg te eten en hebben groot feest. Er waren ongeveer zes kinderen, maar dit waren geen wezen. ‘s Middags zijn we naar WaleWale gegaan om Jan zijn ticket naar Accra te kopen, want die vertrok de volgende dag. John nam Jan stiekem ergens mee heen en ik mocht het niet weten, maar hij had zich die morgen al verraden door het te zeggen. Ze waren een Afrikaanse stof aan kopen om een shirt voor Jan van te maken. En ook werd van deze stof een jurk voor mij gemaakt. De man die dit voor Jan ging maken heeft de maten dezelfde dag nog opgemeten en het zou de volgende dag klaar zijn. ‘s Middags hebben Jan en ik verder zijn koffer ingepakt.

‘s Avonds ging Lize samen met nog een paar een drankje doen in een bar en ze vroegen ons mee, maar we hadden eigenlijk meer zin om samen te zijn dus zijn we samen op onze kamer gebleven. De volgende ochtend hebben we een beetje uitgeslapen en zijn we na het ontbijt naar de vrouw gegaan die mijn jurk ging maken om mijn maten op te meten en te kiezen wat voor soort jurk het moest worden. Daarna zijn we verder gegaan naar de man die jan zijn blouse heeft gemaakt. Hier moest nog een beetje aan veranderd worden en toen was hij perfect. Het is echt knap om te zien hoe goed die mensen dat kunnen.

Rond een uur of 2 zijn we richting WaleWale gegaan om eerst Jan zijn bagage bij het busstation te dumpen en daarna een telefoon te kopen, aangezien ik geen goede telefoon heb om internet op te gebruiken. Rond 15.00 uur waren we terug bij het busstation en is de rest  van de groep weer terug naar huis gegaan met de motor King. Ik ging samen met Jan wachten te de bus er was, waarmee Jan naar Accra zou vertrekken. Uiteindelijk is de bus rond 16.30 uur vertrokken. Om terug te gaan heb ik een trotro genomen naar Wulugu en ben ik doorgelopen naar de vrouw die mijn jurk maakte die ze alweer af had. Maar de jurk werd nog wel 7 keer aangepast omdat ze hem nog niet perfect genoeg vond. Dit is echt een super lieve vrouw. ‘s Avonds begon het heerlijk hard te regenen en te onweren!

De volgende dag ben ik ‘s morgens eerst naar het weeshuis gegaan, maar er waren maar vier kinderen. Toen ik terug kwam van het weeshuis ben ik met Micah teruggegaan naar WaleWale want de telefoon die ik gekocht had deed het niet. In de winkel kreeg ik dezelfde weer maar dan een zwarte in plaats van een witte. Ook zijn we naar de Post Office gegaan waar een heel lief kaartje voor me lag van de ouders van Jan. Hij lag er al een tijdje, maar ik wist niet dat je naar een postkantoor moest om je kaarten op te halen. Eenmaal terug ben ik even gaan lunchen.Hierna ben ik Lize gaan helpen met inpakken want die vertrok die dag naar Accra. Dus nu ben ik nog de enige in het gastgezin en bij het weeshuis.

Ik heb met iemand van de organisatie gebeld of ze een nieuwe vrijwilliger naar mijn weeshuis konden sturen. Want zodra alle kinderen er weer zijn is vier weken wel te lang om alleen te doen en ik hou wel van een beetje gezelschap hihi. Na het afscheid nemen van Lize ben ik al mijn spullen gaan verhuizen naar een andere kamer. Want ik zat eigenlijk op de kamer van Jason, maar er was anders geen plek meer. Nu zit ik dus op de vrijwilligerskamer wat eigenlijk wel makkelijker is , want nu hoef ik tenminste niet elke keer naar deze kamer om me te wassen nu zit dit gewoon op mijn eigen kamer. Tegen de avond is er meer zand aangekomen voor de bouw van de muur. Nadat we dit hadden gezien zijn John en ik weer naar Wale Wale gegaan, omdat de nieuwe telefoon het ook weer niet deed. Gelukkig waren de mensen heel behulpzaam en nu heb ik een iets goedkopere telefoon, maar die werkt tenminste. Nadat ik van Jan had gehoord dat hij ging opstijgen ben ik gaan slapen.

Vanmorgen vroeg zag ik gelukkig dat Jan veilig was geland. Daarna ben ik weer even rustig gaan slapen. Toen ik klaar was ben ik naar het weeshuis gegaan, maar er was echt geen enkel kind. Dus ben ik om 11.00 uur weer teruggegaan en lekker op bed gaan liggen om deze blog te schrijven. Ik voel me namelijk niet zo goed dus dan is liggen en rustig aan doen maar even goed. ’s Middags ben ik weer naar het weeshuis gegaan, maar weer was er geen enkel kind. Toen ben ik samen met Yonne naar de markt gegaan ook zijn we even naar Janet geweest om de nieuwe vrijwilligers te ontmoeten. Tijdens het eten vertelde John me dat de mensen waar de weeskinderen verblijven, de kinderen verplichten om op de boerderij te werken. Ze moeten rond 05.00 uur ’s morgens al beginnen. John wil het weeshuis nu nog sneller klaar hebben zodat ze daar gauw weg kunnen en in het weeshuis kunnen blijven.

Verder was ik vorige week echt super blij om te zien dat er zulke mooie donaties waren gedaan, super bedankt! Toch is er nog niet genoeg om de bouw af te maken. Ik zou zo graag willen dat de muur af is voor ik vertrek. Dus als jullie nog iets willen doneren aan een goed doel, doe dat dan aan Sharity via doneer nu! en ik zorg dat het goed terecht komt.

Liefs
Sharon