Wanneer mensen hun zelfcontrole verliezen, komt dit vaak door een conflict tussen krachten die beide een andere invloed hebben: een kracht die ons laat geloven wat redelijk is en eentje die ons voorschrijft om te doen wat zorgt voor plezier. Om verleidingen te weerstaan en te kiezen voor de redelijke optie hebben mensen zelfcontrole nodig.

Dit artikel weerspiegelt het belangrijke idee dat verleidingen kunnen worden gezien als een conflict tussen zelfcontrole en impulsen. Tot nu toe heeft onderzoek vooral de focus gelegd op de kant van de zelfcontrole, terwijl de auteurs van het artikel een meer gebalanceerde kijk aanbevelen wat komt van een model over twee verschillende systemen die gedrag bepalen. Twee verschillende systemen zorgen voor impulsiviteit tegenover zelfcontrole.

Definities van impulsiviteit en zelfcontrole

Een impuls is allereerst erg specifiek en ontstaat wanneer globale motivaties (bijvoorbeeld dorst) samenkomen met specifieke activerende stimuli in de omgeving (een glas drinken). Daarnaast brengen impulsen een sterke prikkel teweeg die bestaat uit een primitieve reactie op de verleidelijke stimulus. Als derde is een impuls erg direct in een opvatting qua tijd en ruimte (dus: gericht op korte termijn doelen). De kracht van de prikkel neemt snel af wanneer de tijd en ruimte verder van een stimulus is verwijderd. Ook brengt een impuls de neiging om bepaald gedrag te vertonen, wat vaak een benadering van de verleiding inhoudt. Impulsen gaan vaak slecht samen met doelen op de lange termijn. Daarom hebben mensen de mogelijkheid van zelfcontrole. Zelfcontrole is de capaciteit om ongewilde gedragsneigingen te ‘verbieden’ en mensen ervan af laat zien om impulsen uit te voeren. Vaak gaat zelfcontrole over hoe mensen zich zouden moeten gedragen in een bepaald domein.

Een perspectief van twee systemen

Verschillende systemen kunnen het gedrag van mensen beïnvloeden. Deze opvatting komt naar voren in veel psychologische theorieën. Alle systemen over zelfcontrole delen de opvatting dat aan de ene kant het impulsieve, automatische gedrag staat en aan de andere kant de gecontroleerde vormen van gedrag. In dit artikel wordt gebruik gemaakt van het RIM-model (reflective impulse model) om de twee verschillende kanten van gedrag aan te duiden.Het impulsieve systeem zorgt voor impulsief gedrag. Mensen hebben associatieve clusters in hun lange termijn geheugen die zijn ontstaan door het samen activeren van externe stimuli, affectieve reacties en geassocieerde gedragsmatige neigingen.wanneer ze associaties zijn gemaakt kunnen deze snel geactiveerd worden door input en mensen een interne trigger geven in condities als bijvoorbeeld ‘honger’. Deze associatieve clusters zorgen voor een soort voorbereidheid , de mogelijkheid om de omgeving snel te evalueren en snel te reageren in overeenstemming met behoeften en eerdere ervaringen. Het reflectieve systeem gaat over gereguleerde doelen en vormt daarmee een aanvulling op het impulsieve systeem. Het zorgt voor hogere mentale processen, zoals uitvoerende processen (bijvoorbeeld het maken van oordelen en evaluaties). Dit gebeurt doormiddel van relatief langzame gecontroleerde processen. Het reflectieve systeem zorgt dus voor een controle over beslissingen van hogere orde waardoor onmiddellijke reacties op stimuli kunnen worden voorkomen.

Het nadeel van dit reflectieve systeem is dat deze werkt aan de hand van bronnen voor controle. Wanneer de capaciteit maar beperkt is, neemt het controlerende vermogen af.

De bepaling van gedragingen. In typische voorbeelden van zelfcontrole dilemma’s zijn de gedragsmatige implicaties van de twee systemen niet te verenigen. De vraag is welk van de systemen op zo’n moment de overhand krijgt. Verschillende gedragsmatige schema’s kunnen worden geactiveerd als potentiële kandidaat voor acties. Welk schema wint hangt af van de relatieve kracht van de activatie van de schema’s die zijn aangesproken door de impulsieve en regulerende systemen. Grenscondities of moderatoren kunnen een verschuiving in activatie teweeg brengen waardoor iemand wordt gestuurd in de richting van één systeem.

Een voorgesteld framework voor de voorspelling van uitkomsten van zelfcontrole

Uitkomsten van gedragsmatige zelfcontrole komen voort uit de wisselwerking tussen verschillende processen die gedrag bepalen en moderatoren die de capaciteit voor zelfcontrole bepalen. Goede modellen geven dus ook de situationele grenzen weer die een verschuiving naar het andere systeem kunnen veroorzaken.

Veel voorgaand onderzoek ging over situaties waarin mensen falen wat betreft de zelfcontrole. Ook is er veel onderzoek gedaan waardoor een sterke invloed van grenscondities en hun uitkomst op de zelfcontrole is blootgelegd. Deze onderzoeken hebben echter niet gekeken naar het impulsieve deel van het model, terwijl dit wel nodig is. Mensen kunnen namelijk ook verschillen in hun impulsieve reacties tegenover verleidelijke stimuli. Ook wordt er dan een completer beeld geschetst, waardoor mensen beter het gedrag kunnen voorspellen.

Het beste beeld wordt dus verkregen door het integreren van 3 elementen:

• Reflecterende voorlopers zoals standaarden voor terughoudendheid of opzettelijke evaluaties

• Impulsieve voorlopers zoals automatische affectieve gedragsmatige reacties.

• Situationele en dispositionele modererende variabelen voor het succes van zelfcontrole.

Door de reflectieve en impulsieve voorlopers te specificeren en uit te zoeken kan het huidige framework een flexibele benadering voor het meten van de natuur van de onderliggende processen bieden.

Vele onderzoeken bieden ondersteuning voor het model dat uitgaat van twee systemen. In zelfcontrolesituaties gaan deze uit van fundamenteel verschillende psychologische systemen, in plaats van dat er dezelfde principes aan ten grondslag liggen.

Er zijn verschillende risicofactoren die leiden tot verminderd zelfcontrole. Hoewel ze erg van elkaar verschillen, brengen deze risicofactoren soortgelijke resultaten teweeg.