Hoorcollege 1

Aanleren en afleren van crimineel gedrag

Dit vak valt binnen de ontwikkelings- en levensloopcriminologie net als de developmental and life course criminolgy. Farrington richt zich op drie thema’s. Ten eerste op de ontwikkeling van crimineel/ antisociaal gedrag en daarop inhakende preventiemethoden. Daarnaast de risicofactoren voor de ontwikkeling van criminele carrières op verschillende leeftijden en al laatste de effecten van gebeurtenissen tijdens de levensloop op het verloop van criminele carrières. Het is een jonge stroming met veel psychologie. Wat bijzonder is omdat het niet alleen kijkt tussen verschillen maar ook veranderingen bij een individu. Wat kunnen we bij een delinquent zien bij zijn ontwikkeling van crimineel gedrag? Er wordt veel longitudinaal onderzoek gedaan in deze stroming. Dit kan prospectief, dus vooruitkijken en retrospectief en dan kijk je terug naar bijvoorbeeld de jeugd van een dader.

Nature nurture

Wat een aspect is van deze stroming is het nature/nurture-debat. Als je wil kijken waar crimineel gedrag vandaan komt, kom je terug bij het nature/nurture-debat. Is crimineel gedrag aangeleerd of aangeboren? Bij nature zijn biologische theorieën belangrijk. Hierbij gaat het om termen als aangeboren, erfelijkheid, genen, hormonen, neuro-chemische processen. Bij nurture spelen leertheorieën een grote rol. Hierbij gaat het om termen als aangeleerd, omgeving, tabula rasa, opvoeding, school en vrienden.

Hoe ontwikkeld crimineel gedrag zich? Wat zijn de risicofactoren voor het ontwikkeling van crimineel gedrag. Zijn die dan voornamelijk biologisch of sociaal? Is het aangeboren of aangeleerd? Dit debat speelt op de achtergrond in de criminologie.

Aan- en afleren van crimineel gedrag

Robbins stelt dat je iets weet als je een relatie leert tussen twee dingen.

Leren

Er zijn drie vormen van leren. Zo is er het stimulus-respons-leren. Leren is gebaseerd op de vorming van een verband tussen twee stimuli (klassiek) of tussen een stimulus en een respons (operant). Bij cognitief leren wordt er geleerd aan de hand van mentale processen (inzicht). Observationeel leren is het leren door middel van imiteren van responsen.

Klassieke conditionering

Klassieke conditionering is een concept dat door Pavlov is geïntroduceerd. Het is een niet complexe, elementaire vorm van leren, waarbij een stimulus die een aangeboren reflex oproept, wordt geassocieerd met een voorheen neutrale stimulus, die daardoor het vermogen krijgt om dezelfde respons op te roepen. Er wordt een neutrale stimulus toegevoegd, zoals een bel, als dat proces van verwerving wordt herhaald, wordt de neutrale stimulus vanzelf een geconditioneerde stimulus.

Albert was een peuter die ze fobisch wilden maken voor ratten. Het slaan op een metalen plaat leidt tot schrik. Dat is een reflex. Als de rat er

Werkgroep 1

Retributivisme

Het retrivutivisme is retrospectief, het kijkt naar het verleden. Het wil de verstoorde balans herstellen. Er zijn twee varianten:

• Positief retributivisme: straf moet, anders is de morele balans niet in balans.

• Negatief retributivisme: straffen mag. De voorwaarden zijn dat alleen schuldigen gestraft worden en dat er niet zwaarder gestraft mag worden dan de ernst van het delict en de ernst van de verwijtbaarheid. Verwijtbaarheid is een rekbaar begrip, vinden we het minder erg als een arme steelt? Als er minder zwaar gestraft wordt is de balans niet helemaal hersteld.

Proportionaliteit is een belangrijk begrip binnen het retributivisme. Daarnaast is gelijkheid een toverwoord. Je wordt gestraft voor wat je gedaan hebt. Vergelden is dus niet streng straffen maar straffen naar de ernst van het delict. Vergelden kan juist een limiterende werking hebben. Dat is belangrijk. Von Hirsch en andere nieuwe retributivisten waren voorstander van vergelden vanwege de limiterende werking. Er werd namelijk te streng gestraft en er was willekeur. Hierin komt gelijkheid in terug.

Utilitarisme

Het utilitarisme is prospectief, het kijkt naar de toekomst. Het maakt niet uit wat je gedaan hebt. De hardcore utilitaristen stellen dat onschuldigen gestraft mogen worden als dat veel nut oplevert. Hier gaat een generaal preventieve werking van uit. Als er delicten mee voorkomen kunnen worden, levert het nut op.

Generale preventie draait om normbevestiging en generale afschrikking. Speciale preventie draait om resocialisatie, incapacitatie en speciale afschrikking. Beide soorten preventie zijn strafdoelen.

Nut wordt gedefinieerd als opbrengsten die hoger zijn dan de kosten. Als het schade voorkomt is dat een opbrengst. Kosten kunnen bijvoorbeeld financiele kosten zijn van de straf en het leed van de straf.  Maar, hoe meet je nut? Hoe weet je op voorhand wat het nut gaat zijn? Het bepalen van nut is heel moeilijk. Mensen opsluiten die misschien niks meer zouden doen als ze vrij zouden zijn,  is bijvoorbeeld  nutteloos. Als de straf geen nut oplevert is er niet goed gestraft. De rechtvaardigheid van de straf valt dan weg. De straf moet hoog genoeg zijn om het nut te behalen. Te veel straf zou geen nut opleveren en is dus onrechtvaardig.

Overeenkomsten tussen het retributivisme en het utilitarisme zijn moeilijk, want het staat haaks op elkaar. Het retributivisme kikt terug en het is belangrijk dat de straf proportioneel is en dat er gelijkheid is. De utilitaristen vinden  het barbaars om alleen terug te kijken. Wordt de maatschappij daar beter van? Bij de utilitaristen gaat het om de toekomst. Onschuldigen mogen gestraft worden als dat generaal preventief nut oplevert.

Verenigingsleer

Hoorcollege 1

Kwantitatief onderzoek houdt zich bezig met de mate van het optreden van sociale verschijnselen. Het probeert verschijnselen te verklaren. Kwalitatief onderzoek daarentegen houdt zich bezig met de aard van sociale verschijnselen. Het probeert verschijnselen te begrijpen.

Meetniveaus

Nominaal niveau: zegt niks over rangorde (bv. Man/vrouw). Ordinaal niveau: er zit een rangorde in, maar tussen de stappen zit geen gelijk niveau, dus vwo is niet 2x zo goed als havo (bv. Opleiding). Interval niveau: heeft geen nulpunt, maar de verschillen tussen de stappen zijn gelijk/even groot (bv. Temperatuur). Ratio/absoluut niveau: heeft wel een nulpunt en de stappen zijn ook gelijk (bv. Gewicht/prijs)

De onafhankelijke variabelen zijn de invloedvariabelen. De afhankelijke variabelen zijn de variabelen die je wilt begrijpen/verklaren, de variabelen waar je in geïnteresseerd bent, waar iets invloed op heeft.

Maten van centrale tendentie: waar bevindt zich het gemiddelde? De maten van centrale tendentie zijn het gemiddelde, de mediaan en de modus. De maten van spreiding geven aan hoeveel verschil er is in scores. Dit zijn de variantie: de gemiddelde gekwadrateerde afwijking van individu van het gemiddelde en de standaarddeviatie: de gemiddelde afwijking van individu van gemiddelde.

95% van de scores in een normaalverdeling ligt 1,96 standaarddeviaties onder of boven het gemiddelde. Individuele scores zijn om te rekenen tot z-scores. Dit is de afstand tot het gemiddelde, uitgedrukt in aantallen.

Typen analyse

• Univariaat: analyse met één variabele.

• Bivariaat: analyse met twee variabelen.

• Multivariaat: analyse met meer dan twee variabelen. Hierbij zijn meerdere factoren van belang. Tegelijkertijd worden meerdere variabelen bekeken en gecontroleerd.

Correlatie is een vorm van bivariate analyse. Het geeft informatie over de sterkte en de richting van een verband tussen twee variabelen. Significantie speelt hierbij een rol. Het geeft een indicatie hoe groot de kans is dat het gevonden verband tussen groepen per toeval in de steekproef worden gevonden, terwijl die in de populatie niet aanwezig zijn (p<0,05).

Met interval/ratio-variabelen kun je meestal volstaan met Pearson’s R, tenzij er duidelijke sprake is van een niet-normale verdeling van één van de variabelen of van één of enkele outliers. Is dit het geval, dan gebruik je de Spearman’s Rho. De Spearman's Rho wordt ook ingezet om ordinale variabelen aan elkaar te relateren.

Een kruistabel gebruik je om ordinale en nominale variabelen weer te geven, mits ze niet te veel categorieën hebben. Dit is zo,

Hoofdstuk 4. Het systeem van de politie

4.1

In 2006 werd een nota van wijziging van de Politiewet 1993 door kabinet Balkende III gestuurd. Hierdoor zou het regionale stelsel worden verbeterd. Uiteindelijk in 2010, naar aanleiding van de nota uit 2006, kwam er een systeem die vandaag de dag nog aanwezig is. Ondanks dat het een grote wijziging was werd het door de Raad van State gezien als een nieuwe wet.

De kritiek van de Eerste Kamer op dit systeem werd niet teruggestuurd naar de Tweede Kamer. Omdat het systeem al zo ver was doorgevoerd en klaar stond in de startblokken, moest de Eerste Kamer instemmen met het systeem ondanks de twijfels en kritiek.

4.2

Wat waren de doelstellingen van deze wetswijziging? Gunther Moor en Terpstra beweerden dat de kritiekpunten werden 'overgenomen' als nieuwe doelstellingen. Toch waren er twee grote doelstellingen volgens de Raad van State:

• Versterking van de democratische inbedding in gemeenten en op landelijk niveau.

• Vergroting van de slagvaardigheid van de politie.

Ook moest er meer focus komen op opsporing en verbetering van de samenwerking met het OM.

4.3

De politieorganisatie bestond uit:

• 25 regionale korpsen

• het landelijke KLPD

En hieruit is een nieuwe nationale politieorganisatie gevormd. Het is nu één korps met als hoofd de korpschef en is onderverdeeld in 11 eenheden. Deze zijn aangesloten op de 10 arrondissementen van de gerechtelijke kaart en niet de veiligheidsregio's.

Door de nieuwe wet is de Minister van Veiligheid en Justitie verantwoordelijk voor de politie, waar voorheen twee ministers voor waren. Op het moment dat de regionale beleidsregels niet overeen komen met de nationale beleidsregels kan er ingegrepen worden (art. 40).

De korpschef beheert nu in plaats van de korpsbeheerder, hierdoor is het beheer op nationaal niveau komen te liggen. Het beheer op regionaal niveau ligt bij de burgemeester. En dan staat er in artikel 3 dat de politie nog altijd onder het bevoegde gezag van het OM en dus de burgemeester ligt. Naast de schaal waar het gezag plaats vindt heeft het OM ook verantwoording af te leggen aan de minister.

Door de nieuwe wet is de Minister van Veiligheid en Justitie verantwoordelijk voor de politie, waar voorheen twee ministers voor waren. Op het moment dat de regionale beleidsregels niet overeen komen met de nationale beleidsregels kan er ingegrepen worden (art. 40).

De korpschef beheert nu in plaats van de korpsbeheerder, hierdoor is het beheer op nationaal niveau komen te liggen. Het beheer op regionaal niveau

Werkgroep 1

De Nationale Politie in Nederland bestaat maar uit 1 korps (en niet uit 10 of 11). Verwar het woord ‘korps’ dus niet met eenheden. Het gaat ook maar om 1 rechtspersoon. De Nationale Politie valt niet onder het Ministerie van Justitie, omdat het een eigen rechtspersoonlijkheid heeft. Het valt wel onder de verantwoordelijkheid van de minister.

De politie telt ongeveer 63.000 werknemers.

De Rijksrecherche doet onderzoek naar (eventuele) fouten van de politie (bijv. als een verdachte omkomt bij/door een politiehandeling). Deze taak ligt bij de Rijksrecherche, zodat de recherche niet eigen collega’s hoeft te onderzoeken.

Zoals in het hoorcollege ook genoemd: er is kritiek op de doelstellingen van de Nationale Politie. Volgens politiewetenschappers is het net Haarlemmerolie (een middel tegen allerlei kwalen). Volgens vakbonden wordt er teveel van de politie verwacht en kunnen niet alle doelstellingen waargemaakt worden.

In 2013 is ongeveer 300 euro per persoon uitgegeven aan de (Nationale) politie. De totale uitgave bedroeg ongeveer 5,2 miljard. Het Ministerie van Veiligheid en Justitie krijgt ‘maar’ 5,5% van het totaal, dat is vrij weinig in vergelijk met sommige andere ministeries.

Het logo van de politie bestaat uit een wetboek en een vlam (+ bom). De vlam staat voor waakzaamheid en werd oorspronkelijk gebruikt door de Rijkspolitie. Het wetboek staat voor het handhaven van de wetten. Dit symbool werd gebruikt door de Gemeentepolitie. Het betekent dus niet dat het wetboek in vlammen opgaat.

Werkgroep 2

In de werkgroep werd herhaald wat in het hoorcollege ook al was verteld, namelijk dat het gezag van de politie bij de burgemeester en de Officier van Justitie ligt en het beheer bij de minister.

Gezag en beheer

Het eerste deel van de werkgroep hebben we vragen moeten beantwoorden met betrekking tot gezag en beheer. Het waren steeds dezelfde vragen bij een andere casus. De vragen waren: gaat de minister de vraag die gesteld wordt in de casus beantwoorden of ketst hij deze af? Als hij de vraag beantwoordt, hoe dan? Als hij de vraag afketst, naar wie dan en waarom? Omdat de werkgroepdocent de casussen niet online wilde publiceren vanwege hergebruik, worden de casussen niet allemaal beschreven en alleen globaal geschetst.

Supporters van AS Roma

De vraag aan de minister was als volgt: “Fans van Roma hebben wraak aangekondigd. Er komen 2.400 man deze kant op. Er ligt een strijdplan van de gemeente Rotterdam. Onderdeel daarvan is dat de fans van Roma uit het

Hoorcollege 1

Inleiding

In Engeland eind jaren ’60 en begin jaren ’70 waren de thema’s stuursloten en autodiefstal populair. Nadat de maatregel is ingegaan dat elke nieuwe auto die gemaakt wordt verplicht een stuurslot moet hebben, gaat de diefstal omhoog. Dit is niet de bedoeling en tegen de verwachting. De oorzaak is dat dieven overstappen naar oudere auto’s. Oudere auto’s leverden echter minder op en daarom moesten ze meer auto’s stelen om aan eenzelfde bedrag (winst) te komen.

Rond dezelfde tijd is een onderzoek gedaan naar strafzwaarte bij kinderen. Ze krijgen speelgoed te zien en moeten het een cijfer geven. De robot kreeg gemiddeld een 9. Daarna moeten ze een testje maken en de onderzoeker gaat weg om dit te controleren. De kinderen mogen ondertussen met het speelgoed spelen, behalve met de robot. Er zijn twee dingen die gezegd worden (verschillend per kind; een milde en zware waarschuwing). Een maand later wordt dit onderzoek op een andere manier nog een keer uitgevoerd. Bij het speelgoed ligt de robot van de vorige keer. De vraag hierbij is: heeft de straf waarin ze geconditioneerd zijn een maand later effect op of ze wel of niet met de robot spelen? Het antwoord is ja en het heeft te maken met cognitieve dissonantie. De kinderen die een milde strafdreiging kregen riskeerden niet veel bij de dreiging. Ze vinden het niet zo erg dat ze er niet mee gespeeld hebben (er lag geen grote druk op dat ze het niet mochten doen) en doen dat dus een maand later ook niet. De kinderen die een zware strafdreiging kregen riskeerden heel wat, en nu de regel niet meer lijkt te gelden zien ze hun kans schoon. Het doel was om te kijken naar het lange termijn effect van een straf(dreiging).

Wat is jouw theorie?

Onze ideeën en theorieën worden gevormd door persoonlijke ervaringen, media (ervaringen van anderen), autoriteiten (ouders, leraren) en consensus (traditie, religie, politieke stroming). Mogelijke fouten die ontstaan bij deze vorming zijn:

• een gebrekkige/selectieve waarneming (als jou fiets niet meer wordt gestolen na een extra slot erop gedaan te hebben, wil dat niet zeggen dat dit bij anderen dan ook niet meer gebeurd; je neemt alleen jezelf waar)

• over-generalisatie (wat voor jou geldt, geldt voor iedereen)

• persoonlijke betrokkenheid bij het onderwerp

• onlogisch of onvolledig redeneren (elliptische verklaring: conclusies zijn niet logisch op de aannemingen die gedaan worden)

• partiële verklaring (als vrouwen meer winkeldiefstal plegen dan mannen, wil dat niet zeggen dat ze ook meteen meer geweldsdelicten plegen)

Wetenschappers zijn ook mensen. Er zijn checks en balances, maar