Samenvatting artikel van Ugwudike, P. (2015) Green Criminology. In An Introduction to Critical Criminology

Introductie

Groene criminologie focust zich op de impact van de schade en de misdaden die zijn begaan tegen het milieu en zijn diersoorten. Het is een gebied binnen de kritische criminologische traditie vooral omdat het haar onderzoek wat betreft criminaliteit en de reacties daarop lokaliseert en het binnen de bredere context van sociale, economische en politieke regelingen in de samenleving plaatst.

Herkomst

Groene criminologie kent haar oorsprong uit de werken van schrijvers die schreven over de impact van criminaliteit en andere soorten schade op of door het milieu. Er zijn veel definities gegeven aan groene criminologie, waardoor het nu geen duidelijke definitie heeft. Gezien het brede scala aan onderwerpen waar het op gericht is, kan het het beste omschreven worden als een interdisciplinaire en multidisciplinaire verzameling. De gebieden variëren namelijk van psychologie tot milieuwetenschappen.

De definities die gegeven werden aan groene criminologie stonden in verband met hoe de auteur vond dat mensen zouden moeten communiceren met de natuur. Degenen die een mensgerichte wijze van interactie hanteerden, zouden de definities welke zich richten op de schade die wordt toegebracht aan de mens voorop stellen. Daartegenover staat de visie die gefocust is op de natuur. Hierbij prevaleert de definitie welke de nadruk legt op de schade die wordt toegebracht aan de natuur.

Groene criminologie betreft dus niet alleen schade tegen de mens, maar ook tegen niet-menselijke organismen. Men kijkt onder andere naar misdaden die bedrijven hebben begaan tegen het milieu. Dit is een gebied dat andere stromingen in de criminologie vaak over het hoofd zien. Ook wordt gekeken naar de negatieve gevolgen die milieubedreigende activiteiten hebben op bijvoorbeeld de gezondheid en veiligheid in de wereld.

Schade aan het milieu

Het grootste deel van de analyses die gedaan worden op dit gebied bestaan uit het gebruik van case studies om de aard, de frequentie en de impact van wangedrag tegen het milieu te illustreren. De nadruk ligt op schadelijk handelen van grote bedrijven zoals multinationals, die in derdewereldlanden opereren. De groene criminologen betogen dat deze bedrijven zich niet aan de reglementen houden.

De antropocentrische aanpak

Binnen het ecologische rechtvaardigheidsperspectief ligt de focus op de impact die milieuschade heeft op mensen. In het bijzonder gaat het hier om kwetsbare personen binnen een specifieke regio. Groene criminologen bestuderen de dynamiek van de productie en consumptie die het welzijn van deze populaties beïnvloeden en hun toegang tot natuurlijke hulpbronnen belemmeren. Hierbij bestuderen ze ook de negatieve gevolgen van andere milieubeschadigende industriële activiteiten, zoals het inefficiënt beheren van afval. Ze belichten het feit dat in Westerse samenlevingen de extreme groei van de consumptie gepaard gaat met een groeiende afvalproductie. De armste mensen in de samenleving zouden hierdoor het meest geraakt zijn.

Ecologische rechtvaardigheid

Tevens bestuderen groene criminologen ecologische rechtvaardigheid. Dit houdt in: de impact van menselijke activiteiten op de planeet en hun niet-menselijke bewoners. Dit legt de nadruk niet op mensen. Ze maken zich meer zorgen om de natuurlijke hulpbronnen. Sommige criminologen geloven dat er een link bestaat tussen de structurele vorming van kapitalistische samenlevingen en groene criminaliteit. De productie van de dynamiek die nodig is voor het kapitalisme zou kunnen leiden tot schade aan de natuurlijke omgeving. Dit door bijvoorbeeld chemicaliën te gebruiken.

Reacties

Het formuleren van adequate reacties op schadelijke activiteiten is een van de bezorgdheden van de groene criminologie. Er zijn veel verschillende visies over hoe te reageren op de criminaliteit. White heeft alle benaderingen geclassificeerd:

• de sociaal-juridische benadering;

• de regelgevende benadering;

• de sociale actie-benadering.

De sociaal-juridische aanpak focust zich op de definities van groene criminaliteit welke verankerd zijn in het strafrecht. Het wordt hier dus gezien als een overschrijding van het strafrecht. Alle strafrechtelijke sancties zouden geschikt zijn als actie tegen de criminaliteit. Anderen leggen hun voorkeur bij de regelgevende benadering om milieuschade te reduceren. Denk hierbij aan zelfregulering. Weer anderen zien milieucriminaliteit als een sociale constructie. Ze stellen dat criminaliteit wettelijk gewoonweg een gedraging welke door de wet is neergelegd als zo’n gedraging. De groene criminologen nemen een kritisch perspectief aan dat zich richt tot de politieke economie van groene misdaad. Zij beweren dat de groene misdaden, begaan door de grote corporaties, slachtofferschap produceren maar daarentegen ook straffeloosheid aantrekken.

Kritiek

Sommigen verwerpen de term ‘groen’, omdat ze geloven dat het een ondertoon zou hebben van politieke ‘groene’ partijen. Anderen vinden dat de criminologen, door te kijken naar de kapitalistische samenlevingen, niet genoeg aandacht hebben voor derdewereldlanden.

Gibbs en zijn collega’s zijn ook een aantal beperkingen opgevallen. Ten eerste worden de groene criminologen worden van antropocentrisme beschuldigd. Daarbij komt dat Gibbs benadrukt dat ze slechts op een klein aantal problemen gefocust zijn.