Tijdens mijn reis door Nepal heb ik een tijd verbleven bij een Nepalese familie. De familieleden waren allemaal nieuwsgierig hoe mijn leven in Nederland eruitziet en voornamelijk het onderwerp trouwen was erg geliefd. Tja, ik ben nu 21 en dat is voor de Nepalezen de ideale leeftijd om als vrouw te trouwen. Als ik ze vertel dat ik geen vriend heb, niet getrouwd ben en dat ik ook niet van plan ben om snel in het huwelijksbootje te stappen, vinden zij dat eigenlijk maar gekke praatjes. “Wat moet je dan doen in al die jaren dat je nog niet getrouwd bent?” Ik heb al van alles proberen uit te leggen, maar mijn antwoorden riepen alleen maar nieuwe vragen op. Ze vinden het maar moeilijk te begrijpen. Net als ik het maar moeilijk te begrijpen vind, dat ze hier nog steeds met gearrangeerde huwelijken werken die voor een groot deel gebaseerd zijn op kosmologie. Als de persoonlijkheden bij elkaar passen, is er liefde… hmmm, tja! Ik praat over dit culturele verschil met Rajin Shrestha, de neef van de familie. Een sociale, zorgzame jongen van 21 die engineering studeert in Kathmandu.

Het huwelijk wordt bij jullie dus geregeld door je ouders?
“Niet helemaal, kinderen hebben tegenwoordig ook een stem in het huwelijk dat wordt gearrangeerd. De ouders regelen een ontmoeting met een mogelijke partner, waarbij je de mogelijkheid krijgt om elkaar even te zien en met elkaar te praten. Na de ontmoeting overleg je met je ouders, maar als jij als kind het niet ziet zitten, gaat het huwelijk niet door. Het is echter wel zo dat wanneer je telkens de potentiële kandidaten van je ouders afwijst, je ouders argwaan zullen krijgen. Is er misschien al iemand anders in het spel?”

Maar is het dan niet goed als er al iemand anders is, een liefdeshuwelijk?
“Het is niet verboden, maar het is niet de gebruikelijke manier. Mijn oom bijvoorbeeld had al een tijdje een vriendin. Toen mijn grootouders een ontmoeting hadden geregeld met een ander meisje, heeft hij opgebiecht dat hij eigenlijk al een vriendinnetje had. Mijn grootouders zijn toen naar de ouders van dat meisje gegaan om te overleggen. Uiteindelijk zijn ze toen met instemming van de ouders getrouwd.”

Is het huwelijk van je oom en tante wel een gearrangeerd huwelijk?
“Ja, er was een ontmoeting geregeld en ze hebben elkaar toen een uur gezien. Ze hadden een goed gesprek en kwamen erachter dat ze als partners goed bij elkaar zouden passen. Daarnaast kwam mijn oom uit Kathmandu en wilde mijn tante ook graag naar Kathmandu verhuizen.”

En hoe zit het eigenlijk met het kastesysteem. Is het nog steeds gebruikelijk dat men binnen de eigen kaste trouwt?
“Het gebeurt nog vaak dat mensen binnen hun eigen kaste trouwen. Dit gebeurt ook vaak omdat het netwerk van de ouders grotendeels bestaat uit mensen van hun eigen kaste. De mensen die mijn ouders kennen, zijn ook grotendeels van de Newari-kaste bijvoobeeld. Maar huwelijken tussen kastes komen tegenwoordig ook voor, als beide ouderparen het erover eens zijn dat de kinderen goed bij elkaar passen.”

Heb jij al een vriendinnetje?
“Nee, ik heb geen vriendinnetje, maar ik heb al wel zes of zeven verzoeken tot verkering gehad. (Ik kijk hem vragend aan) Ja, het gaat allemaal een beetje stiekem. Soms waren het zelfs meisjes die ik helemaal niet kende. Maar die hadden het dan via een vriend aan mij gevraagd of via een briefje.”

Het wordt dus indirect gevraagd?
“Ja, klopt. Lange tijd was er een jongen die elke dag een briefje in het kluisje stopte van een meisje waar hij verliefd op was. Na een jaar heeft hij zich pas aan het meisje bekendgemaakt. En dat is na een jaar een relatie geworden.”

En weten de ouders ook van de relatie?
“Nee, dat denk ik niet. Het is niet gebruikelijk hier om je ouders te vertellen over je relatie. Dat gebeurt allemaal stiekem, want je weet nooit of ze het wel goed vinden. Stelletjes spreken dus ook vaak buiten op straat met elkaar af.”

En weet jij al wanneer je gaat trouwen?
“Geen idee. Eerst wil ik mijn studie afmaken en dan zullen mijn ouders wel ontmoetingen regelen.”