Het aanhoudende contact

Hallo allemaal,

Het is alweer een tijd geleden dat ik een blog schreef… Een maand geleden om precies te zijn. Er is in die tijd natuurlijk veel gebeurd, dus daar mag weer over geschreven worden. De laatste opdrachten voor deze periode zijn ingeleverd en afgerond en dat betekend dat ik vanaf februari echt ga beginnen aan met mijn afstudeerstage… en de SCRIPTIE! Jeetje zeg, dan zijn vier jaar toch wel voorbij gevlogen, waarin ik prachtige dingen heb mogen meemaken.

Ik ben benieuwd hoe het stagelopen in het ziekenhuis mij nu zal bevallen, na zo’n ervaring als Kenia. Ik herkende veel apparaten toch ook vanuit het Keniaanse ziekenhuis (dat verbaasde de praktijkopleider volgens mij aanzienlijk… haha!), maar de mentaliteit van de verpleegkundigen is wel heel anders. Dat merk je direct. Aan de ene kant jammer, Kenianen zijn heel sociaal, maar aan de andere kant denk ik dat ik uiteindelijk toch gelukkiger ben met de Nederlandse verpleegkundigen. Wij zijn ook sociaal, maar op een heel ander niveau. Het respect dat wij voor onze zorgvragers hebben is daar ook ver te zoeken.

Ik heb wel nog op regelmatige basis contact met mensen die ik heb leren kennen in Kenia. Sowieso mijn Keniaanse moeder, Diana en mijn Keniaanse zusje, Charlene. En dan ben ik op deze momenten toch wel ontzettend dankbaar voor internet en wereldwijd opkomende welvaart. De laptop van Kamila hebben we namelijk achtergelaten aan Charlene (en Cephas, haar broer). We hebben haar geholpen met een e-mailaccount en Facebook had ze al. Via de deze wegen kunnen we super gemakkelijk in contact blijven en dat doe ik dan ook! Gezellig, zo had ik laatst gedroomd over het leven daar… Ik mis het onbewust toch wel. Maar dan kan ik direct een berichtje naar haar sturen, om te vragen hoe het gaat en te vertellen over mijn belevenissen. Op een gelijk niveau natuurlijk, ik vergeet natuurlijk niet dat ze pas 12 is. Ik vraag haar naar haar ervaringen op school en zeg dat ze natuurlijk goed haar best moet doen. Jaaa.. Charlene is een pienter meisje.

Met Diana gaat het contact houden zowaar nog makkelijker! Wat dacht je van de smartphone met what’s app. Jep.. Gewoon een ‘apje’ sturen, ook sturen we regelmatig foto’s naar elkaar. Zij bijvoorbeeld van haar nieuwe weave (zo’n mooi haarstuk) of haar natuurlijke afro (welke ik uiteraard prefereer boven de nepharen en dat vertel ik haar dan ook altijd). Zelf stuur ik foto’s van bijvoorbeeld maaltijden die ik maak of foto’s die ik maak samen met Hannah en Kamila. Apjes kunnen over van alles gaan. Hoe het gaat met het werk of hoe ze zich voelt of ze nog leuke dingen in de planning heeft en wanneer er nieuwe studenten komen.

Ik kan niet anders dan om ze geven als gelijke, ik zie ze ook zo… Al was dat van hun uit dat wij in Kenia aan kwamen trouwens wel anders. Ik ben daar direct in gestapt van ik wil van jullie leren. Ik voel me als gelijk mens. Toen ik dat benoemde, vertelde Diana mij wel dat ik dat niet zo mocht zien nu ik er pas net was, ik was geen gelijke. Dat was wel een koude douche.. Maar ik denk dat haar gedachten daarin nu ook wel veranderd zijn hoor! Zo voelt het in ieder geval wel en anders kan ze heel goed toneel spelen haha! ;-)

Naast mijn familie heb ik ook nog (best wel heel vaak) contact met de verpleegkundigen van het ziekenhuis Coptic. Gewoon gezellig kletsen hoe het gaat eigenlijk hetzelfde als hierboven. Ik laat ze Nederlandse tradities zien, zoals Sinterklaas of sint-maarten. Het grappige was dat toen ik één collega vertelde over Sinterklaas ze er ook heilig van overtuigd was dat de beste man echt bestaat! Hahahahaha! Natuurlijk heb ik haar wel verteld hoe het precies zit.

Trouwens! We hebben onlangs ook nog afgesproken met de groep meiden die naar Kenia waren via Diana! Lekker gegeten, herinneringen opgehaald en foto's gestuurd naar Diana natuurlijk als levend bewijs dat we het gevoel laten bestaan.

Nou voor nu laat ik het hierbij, want in tegenstelling tot Keniaanse woningen is mijn woning wel kolossaal en die is nodig aan een opruim/schoonmaakbeurt toe. Laat ik de troep maar niet zien aan Diana, want dan krijg ik nog op mijn kop haha. Alles moest bij haar toch wel netjes zijn en er kwam 2x per maand iemand langs om het huis schoon te maken.

Veel liefs,

Stephanie