De Keniaanse bevalling

Hi everyone! How are you? 

Afgelopen maandag had ik dus mijn eerste bijna geboren baby ervaring. De volgende dag kwam ik op de afdeling. De moeder heeft een prachtige dochter op de wereld gezet. Een klein druifje. Ze is een maand te vroeg geboren, maar ze redt het prima. Op woensdag gingen ze naar huis. Voor hun vertrek kwam de echtgenoot van de moeder nog naar mij toe, hij vroeg mijn email. 'Dan kan mijn vrouw je foto's sturen van de baby!' Daar zeg ik natuurlijk geen nee tegen. 

Op dinsdag was het erg rustig op de afdeling. Deze dag verliep snel en probleemloos. Ik liep mee met artsenvisite enzovoorts. En oh wow, ik zou niet veel willen in Kenia als ik opgenomen moet worden, maar die wonden die de moeders hier hebben na een keizersnede!!?! 'Its to die for!' De gynaecoloog hier maakt zulke mooie littekens. Ongelofelijk. 

Op woensdag heb ik voor het eerst in mijn leven een bevalling gezien. Ik weet nou niet of ik het iets moois of iets walgelijks vind... 

Oke het was een meisje, jonger dan ik, bij binnenkomst had ze al 8 cm ontsluiting. Binnen 30 minuten was er een baby geboren. Super snel. Eerst moesten we haar benen vastbinden op de steunen. Ja zo dat ze die benen omhoog zou houden. *Imagine* Ondertussen deden de weeën zoveel pijn dat ze over die hele bevallingstafel rolde. Vervolgens trok de verpleegkundige een spuit op met medicatie, waarvan ik dacht dat gaat het infuus in. Maar nee hoor, de grote opzuignaald bleef op de spuit zitten en de vagina werd eens even goed verdoofd, ZONDER AANKONDIGING! De naald werd even de hele vagina doorgeroerd, daar wat, hier wat, overal wat verdoving. Ik dacht dat ik niet goed werd, maar toen werd het nog mooier. Er werd een roestige, volgens mij ook zeer botte, schaar gepakt en hupsakee.. Zonder controle of de verdoving werkte, werd ze ingeknipt. Op dat moment werd ik even echt onpasselijk en misselijk. Ik zocht tijdelijk een stoel op. Vervolgens mocht ze persen, maar energie had ze niet meer. Dus er moest 'funduspressure' gegeven worden. Dat voeren ze hier uit door op een stoel te gaan staan en flink op die buik te duwen. Ze wilden de baby er eigenlijk zelf uitduwen. Eindelijk na veel moeite kwam het hoofdje uit de vagina. Maar persen deed ze nog steeds niet, dus het kind moest eruit getrokken worden aan zijn hoofd. Het kind was lijkbleek, ademde niet, huilde niet, bewoog niet. Dus hup hup doorsnijden die navelstreng en naar de warmtelamp. Snel wrijven en zuurstof geven. Met 20 minuten was het kindje gelukkig helemaal bijgetrokken. De nageboorte en het hechten heb ik gemist. Bij navraag of de moeder geperst had om de placenta eruit te krijgen, antwoordde de verpleegkundige. 'Nee hoor! Die trekken we eruit met behulp van de navelstreng!' Waarop mijn mond open viel van verbazing. Volgens mij heb ik geleerd op school dat dat een absolute no go is... En zo verliep mijn dag. 

De dag erna, donderdag, wist ik niet wat mij overkwam. Er waren zoveel baby's geboren. En er waren nog meer aanmeldingen van zwangere vrouwen. Helaas geen natuurlijke bevallingen meer gezien deze week. 

Wel heb ik twee keer een blaaskatheter ingebracht. En twee keer in een keer raak! Waar ik bij de blanke vrouw soms met zaklantaarn moet zoeken (nee, ik maak geen grapje), is de anatomie van de Keniaanse vrouw precies zoals mijn anatomie boek mij geleerd heeft. Het was gewoon een schot in de roos. Hahaha! 

Oja, ik bedenk me opeens. Er was een zeer interessante ethische discussie gaande op de afdeling. Het meisje dat gisteren bevallen was in mijn aanwezigheid, mocht vandaag met ontslag. Net toen alles geregeld kwam de moeder van het meisje naar ons toe. 'De familie van de vader van de baby wilt mijn dochter en de baby stelen! Please keep her in the hospital, don't let them take her! Ik wil dat ze school afmaakt, ze is derdejaars collegestudent.' Daarboven op kwam het feit dat ze niet getrouwd is, wat hier een ontzettende no-go is. Die moeder was bang dat ze haar dochter zou verliezen.. 

Tja, wat moesten we daar nou mee doen. We zijn naar de hoofdzuster van alle afdelingen gelopen, de matron, en hebben de situatie uitgelegd. Zonder enige twijfel liep ze mee. Na een stevig gesprek met het meisje en de familie van de vader van de baby was alle onzekerheid uit de lucht. Het meisje moest opgehaald worden door haar eigen moeder, anders moest ze blijven. Gelukkig maar, maar wat een drama zeg.. Blij dat het bij ons toch met minder drama gaat. 

Vrijdag was Diana jarig. Dat hebben we gevierd in een kleine groep. 's Ochtends eerst het hele huis versierd met slingers en ballonnen. Daarna een grote bos bloemen gekocht voor haar. Ik heb nog nooit iemand zo gelukkig gezien met een bos bloemen. 's Middags, na heel veel huiswerk maken, gingen we koken. 's Avonds kwam er visite, we aten met zijn allen. Rond 23 uur gingen de laatste naar huis. 

Zaterdag was onze tweede schooldag. Niet zo interessant, we zijn wel flink opgeschoten met ons verpleegplan. 

Vandaag, zondag, zouden we eigenlijk naar weeshuis gaan maar die kinderen zijn zo spoiled hier. Dus we hadden geen zin. Na wat overleg zijn we een dagje ander vrijwilligerswerk gaan doen. We zijn onze host moeder gaan helpen met koken en serveren. 12 kg vlees 5 kippen 8 kg rijst 70 chapatis kool etc. Ze moest catering verzorgen op world heart day. Het eten was uitverkocht binnen 2 uur! Daarna zijn we hier naar een publiek zwembad gegaan. Haha dat hebben we geweten die Kenianen kunnen niet zwemmen ze zwommen de hele tijd per ongeluk tegen ons aan. Dus expres haha we werden gefilmd en dat water was ranzig! Maaar wel wat beweging gehad. We waren de enige blanken. Hahaha weer een ervaring rijker! We hebben ook nog geprobeerd ons zusje te leren zwemmen, maar dat was niet echt een succes! 

Nu zit ik uitgeteld op de bank. Lange drukke dag en morgen weer naar het ziekenhuis. Ik ben benieuwd wat de tweede week maternity ward zal brengen. 

I'll keep you updated! Untill then.. 

Bedankt voor het lezen! 

Dikke knuffels, Stephanie