Simba, Nala en Pumba

Jambo!

Ik begin mijn verslag met te zeggen dat ik nog iedere zaterdag meerdere malen denk aan de lieve collega's uit de viswinkel! Nu ik dit schrijf zijn jullie net zo'n half uur tot een uur bezig. Dus de vitrines zullen wel vol liggen en de deuren gaan bijna open. Ik mis het toch wel hoor!

Al weer enige tijd geleden sinds het vorige reisverslag, maar daar is een reden voor. Zoals ik in het vorige reisverslag al vertelde zou ik op Safari gaan. Mijn vorige verslag stopte wel al bij woensdag, dus misschien wel zo 'fair' om daar dan verder te gaan, bedenk ik me zo ineens.

Woensdagavond zijn Kamila, Hannah en ik op stap geweest. Een vriendin van Kamila wilde graag afspreken, dus we besloten om 's avonds in de stad wat te gaan eten. We spraken af bij Yaya centre. Dit is ongeveer aan de andere kant van de binnenstad voor ons. Om zes uur vertrokken we richting Yaya centre. Onze hostmoeder Diana wensde ons veel succes, 'het is rush hour', zei ze.

Nou en dat hebben we geweten... waar we normaal 1 uur nodig hebben om de stad door te komen met de matatu (wat ja, traffic is bad hier), hebben we nu 2 - 2,5 uur nodig gehad om bij Yaya centre te komen! Dat doen we dus ook niet meer haha.

We hebben gegeten in een Ethiopisch restaurant. We namen een grote schaal met vlees en vegetarische gerechten voor vier personen. Dit moest je eten met een soort zure pannekoek, die meer weghad van een Chinees opgewarmd handdoekje. Haha! Desondanks wel erg lekker gegeten. Vervolgens gingen we weer met de taxi naar huis.

De volgende dag hadden we een vroege afspraak. Om acht uur werden we verwacht bij Coptic Hospital. Ons stageadres voor de komende acht weken. Hier ontmoette we Grace. Zij is van personeelszaken en vertelde wat we kunnen verwachten. Zo zullen onze werkdagen (in iedergeval in theorie) van 8 tot 5 zijn en zullen we rouleren over verschillende afdelingen. In dit ziekenhuis is een speciale TBC en HIV afdeling. De patiënten met HIV worden hier gratis behandeld en op dit moment maken zo'n 6000 mensen hier gebruik van. Dit aantal groeit nog met de dag en iedere dag worden mensen positief getest.

We vroegen Grace of wij kleding van het ziekenhuis kregen en waar wij dit konden halen. Diana had ons namelijk verteld dat het ziekenhuis dit verzorgt voor ons. Grace keek ons echter raar aan.. 'dat verzorgen wij niet voor jullie, dat moesten jullie zelf meenemen'. Oh nee! Nouja dan hadden we in ieder geval iets te doen deze middag. Scrubs kopen.

Na de afspraak liepen we ongeveer 3 km naar een groot winkelcentrum waar we eindelijk oordopjes gevonden hebben. Wat een verademing. Het leven begint hier soms al om 5 uur 's ochtends. Dit betekent dus nooit uitgerust wakker worden. Ik heb ze nu al ruim een week in gebruik en wat een verademing. Het zal mij benieuwen. Morgen begint de kerkdienst hier weer om 6 uur 's ochtends tot 1 uur 's middags. Dus dat wordt de ultieme test.

Op vrijdag hebben we voor het eerst de was gedaan. Beetje onwennig, met de hand. Het is wel gelukt. Onze hele kamer hing vol met 'schone was', ja tussen aanhalingstekens want volgens mij kan met koud water geen enkele bacterie gedood worden. 'S middags alle kleding voor de safari bijeen geraapt en in de tas gestopt. Want de volgende ochtend om 8 uur zou er een bus op ons wachten om ons mee te nemen.

Zaterdag ochtend snel onze klamboe ingepakt, want waarschijnlijk zijn er wel klamboe's op safari maar vol met gaten. Snel ontbijten en toen we buiten kwamen stond onze driver al te wachten. Hij heet Kennedy.
De eerste overnachting was in het Masinga Dam Resort. Onderweg reden we langs allemaal kleine dorpjes waar ze niet/nauwelijks blanke hadden gezien. Alle ogen waren gericht op onze bus, alsof de dorpelingen een radar hadden: MZUNGU'S! Sommige zwaaiden, terwijl andere schaamteloos hun hand ophielden.
Na het inchecken bij Masinga Dam Resort hadden we een drie gangen lunch voor wel 7 personen terwijl we maar met zijn drieën zijn. We hebben dus meer dan de helft moeten terugsturen naar de keuken. Zonde.
Vervolgens vertrokken we rond 13 uur richting Kiambere. Hier was een jaarlijks cultureel event bezig. Bij aankomst moesten we het laatste stuk naar het grasveld lopen. We werden door de locals in traditionele kleding verwelkomd. Zingend en dansend leidde zij ons mee naar beneden. We moesten meedoen. Dus we werden de menigte in gesleurd en ik wil niet 'rude' zijn, maar.. WAT EEN LUCHT.. Dan ben ik toch dankbaar voor mijn douche en zeepje!

Allereerst werden we verwelkomd door allemaal belangrijke mensen, we kregen ereplaatsen en we moesten 1,5 uur luisteren naar speeches. Hierna werden we langs vier kraampjes geleid, waar lokale producten werden verkocht. Wapens, smerige pap/melk, een smerige brei met koeienerwten. Nee dankje, bah bah. Tijdens de rondleiding langs de kraampjes voelde Hannah, Kamila en ik plotseling OVERAL HANDEN op ons. Alle stukjes blote huid van mijn armen werden aangeraakt. Ook mijn haar moest er aan geloven. Mannen, vrouwen en kinderen. Ze konden niet geloven dat wij echt blank waren, ze vroegen ons: is jullie haar echt? Waarop wij antwoorden dat dit echt zo was. Al voelde het door alle vieze handen onderhand als synthetisch, touwig nephaar.

Hierna kregen we nog enkele lokale dansen te zien, die varieerde van vermakelijk tot ronduit vervelend. Op het resort aangekomen direct mijn armen wassen, toen ik mijn armen wilde afdrogen werd de handdoek alsnog bruin. Gadver, nou dan maar snel onder de douche springen. Gelukkig is deze warm.

De volgende dag vertrokken we richting Hell's Gate National Park bij Naivasha lake. De reis duurde de hele dag en onderweg reden we door het Limuru gebied. Dit ligt op zo'n 2000 meter hoogte. Dit was dan ook wel te merken. De temperatuur was zo laag dat een trui aangenaam was. Overal in dit gebied zijn thee en koffieplantages. En hierom heen ligt een soort jungle-achtig gebied. Heel bijzonder om te zien dat het Keniaanse landschap zoveel diversiteit kent. Ik had mij bij vertrek in Nederland een grote savanne met veel stof voorgesteld, maar het klimaat waar we doorheen reden deed mij meer denken aan Nederland.

Rond vier uur arriveerde we op Camp Carnelley's. We hadden een kleine kamer, met schattige blauwe klamboe's. Het eten was lekker. Tijdens de eerste avond viel de stroom uit tijdens het eten. Het personeel loste dit goed op door overal aangestoken olielampen neer te zetten. De douches zijn op deze camping ook warm, tussen bepaalde uren. Ik kwam tot de ontdekking dat de waterleiding door een houtgestookte kachel liep richting de douches. En wat waren deze lekker warm! Na een vermoeiende rit en bonkende muziek van een festival 500 meter naast het kamp besloten we om 23 uur te gaan slapen.

De volgende dag stonden we vroeg op. We gingen fietsen door Hell's Gate park. Wat een bijzondere ervaring. Je fiets langs pumba's (everzwijnen), de zeer polygame impala's (1 man heeft 200 vrouwen), zebra's, de kleine Thompson gazelle's en de grote Grand gazelle's. Op een bepaald moment fietste we richting een kruising. Aan de ene kant van de weg stond een buffel, aan de andere kant haar jong van waarschijnlijk 3 dagen oud. Onze gids Simon vertelde dat we nu moesten wachten. De moeder kan zeer agressief reageren als ze zich bedreigd voelt. Simon vertelde dat als ze achter ons aan kwam rennen we moesten fietsen, als dat te traag ging, rennen. In geval van nood een hoek van 90 graden maken. Dat kunnen buffels niet zo snel. In het ergste geval moesten we ons maar uitkleden en plat op de grond gaan liggen zodat de buffel ons niet met zijn horens kon optillen. Juist... Ik zie mezelf al gaan rennend mijn onderbroek en trui uittrekken haha!

Gelukkig waardeerde moeder buffel onze afstand en ze riep haar jong. Veilig liepen ze weg en wij konden veilig verder fietsen. Na zo'n 4 km fietsen stopte we voor een klim. We gingen naar een zogenaamde, Simba presentatie punt. Voor de kenners van de Lion King film. Het gaat hier om zo'n schots uit de berg waar de baviaan opliep met de kleine Simba om hem te tonen aan alle dieren van de Savanne. Terwijl we op deze schots stonden viel mijn oog op een bijzonder gevormd dier in de verte. GIRAFFE!! Kamila en ik sprintte zowat de heuvel af die looppaden heeft die zowat allen geschikt zijn voor zeer ervaren berggeiten. Dit was ook de reden dat Hannah iets langzamer de berg af liep. Bij de fiets aangekomen wuifde Hannah en Simon dat Kamila en ik al mochten fietsen. Dus de sprint werd ingezet, in mijn hoofd ging alleen nog maar de gedachten 'GIRAFFE, GIRAFFE, GIRAFFE'. Aangekomen bij de giraf kon ik alleen maar met open mond kijken. Wat een gave dieren. Het was een baby, zijn moeder stond een enkel tiental meters van hem af. Natuurlijk hebben we 100 foto's gemaakt hiervan haha.

Hierna fietsten we door naar het gangenstelsel dat gevormd is door lava en water dat hier stroomt tijden het regenseizoen. Het water is afkomstig uit Naivasha lake. Uit de wanden van dit gangenstelsel komt op sommige plekken bijna kokend water. Dit komt omdat het water vanuit het meer opgeslagen ligt tussen het steen en het magma in de aardbodem. Hierdoor warmt het zich op en als de druk hoog genoeg is komt het door de wanden naar buiten. Ook schijnen er in dit park geisers te zijn. Deze hebben wij alleen niet kunnen bekijken, want het was al erg laat. We begonnen aan de terugreis van 8 km en die viel toch best tegen in vergelijking met de heenreis. Maar hier had ik dan ook 2,5 km van gekrost om de giraffe te kunnen bekijken. Hihi.

Na een lunchbreak gingen we met een bootje het Naivasha lake op. We zagen honderden pelikanen, ibissen (zwarte en witte), andere gekke vogels waarvan ik de naam niet meer weet en nijlpaarden! Wat een te gekke dieren zeg, zo groot en de hele dag dobberen ze in het water haha. Hierna vaarde we door naar het eiland in Naivasha lake. Dit eiland is gebruikt voor meerdere filmopnames. Op dit eiland hebben we waterbud's, gazelle's, zebra's, gnoe's, buffels, nog meer vogels en zeearenden gezien! Wat een gave vogel zeg die zeearend. De meneer die ons rondvaarde met de boot, John, had kleine visjes mee. Eerst maakte hij een enorm fluitend geluid om de aandacht van de arenden te trekken. Daarna gooide hij het visje in het water. Al snel kwam er een zeearend op ons afvliegen. Wat een machtig en imposant beest.

Na een bootreis van bijna 2 uur, zette we weer voet aan wal. We gingen terug naar Camp Carnelley's om te eten en te slapen. Volgende dag zouden we namelijk vertrekken naar de Maasai Mara.

Op dinsdag ochtend vertrokken we dan. Rond 11 uur stopte we op een parkeerplaats om een meisje over te nemen uit een ander safaribusje. Zij zou deze 3 dagen Maasai Mara met ons meereizen. Ze stelde zich voor als Maria, ze komt uit Griekenland.

Na een lange rit van wel 5 uur kwamen we om ongeveer 16 uur aan op Manyatta Camp. Hier moesten we echt afkicken van stroom, want alles gaat hier per generator en die stond maar drie uur per dag aan. Kennedy, onze driver, zei ons snel in te checken, te plassen, thee of koffie te drinken en dan weer de auto in te springen. We zouden een evening game drive doen. En toen begon de ellende...

We hebben een half uur moeten wachten op die Griek. Ja een naam vind ik haar momenteel niet eens meer waardig, want wat heeft zij veel voor ons verziekt zeg. In de evening game drive hebben we een groep van wel 7 giraffen gezien, wat een prachtige beesten. Als ze rennen lijkt het net een slomotion beeld, haha. En op de rug van de giraffe zitten allemaal kleine vogeltjes die de teken opeten. Ook zagen we een serval kat. Deze dieren laten zich echt nooit zien. En wat doet Stephanie in haar enthousiasme. 'OHHH JAA KIJK DAAR, KIJK DAAR' roepen.. -_-'. Juist weg was de serval kat. Sorry meiden. Hierna heb ik wijselijk mijn mond gehouden. Ook om te trainen voor de volgende dag. Anders zouden we nul dieren zien.

'S avonds ontmoette we een Zwitsers meisje. Ze vertelde dat ze voor drie jaar in Ethiopie zal wonen op Somalisch te leren. Hierna zal ze werken met gehandicapte kinderen als sociaal werker. Uiteindelijk wilt ze in Zwitserland gaan werken met mensen uit Somalië. Ze is tot dit idee gekomen, omdat ze jarenlang een Somalische huisgenote had. De cultuur, normen en waarden van haar huisgenoot hebben haar zo geinspireerd dat ze besloten heeft deze weg te bewandelen. Wat een bijzonder verhaal. Ze vertelde dat ze haar familie pas weer ziet over een jaar, nou dat kan ik niet hoor. Zo lang zonder al die lieve mensen om mij heen.

Na een lekkere avondmaaltijd met Chapati (omg, ik ben verslaafd), gingen we weer vroeg slapen. De volgende dag zouden we namelijk een hele dag game drive hebben. Bij de tent aangekomen rende er gewoon een zebra weg voor de ingang. Wat?! Gewoon een ZEBRA voor mijn tent. Ik kon mijn ogen niet geloven. Nou maar snel slapen met al deze indrukken dit zal wat beloven voor de volgende dag.

'S ochtendsvroeg rond 5 uur werd ik wakker door een groep hyena's achter het kamp. Ze waren aan het huilen en voor wel meer dan een half uur hoorde ik de hele tijd: HOEEE-UU!, HOEEEE-UU! Heel gaaf om te horen. Hannah, Kamila en ik zaten om 7 uur aan het ontbijt. Rond half acht waren we klaar en om 7.40 uur zaten we in de auto. Kennedy had ons de dag ervoor verteld uiterlijk acht uur te willen vertrekken, maar liever eerder. Echter had die STOMME STOMME STOMME GRIEK het weer niet begrepen. Ze zat nog eerder dan ons in de ontbijt zaal zodat ze de tijd kon nemen. Vervolgens dacht ze dat ze tot acht uur de tijd had en die nam ze dan ook. Wat een vervelend mens. Na een 'preek' van driver Kennedy, hoopte we dat ze begreep dat dit niet kon. Het gaat om een safari en dieren zijn alleen 's nachts en bij schemering actief. We zagen als eerst weer veel zebra's, gnoe's, impala's, gazelle's en buffels. Ook zagen we kleine andere marmot achtige dieren. Morguls ofzo, ik weet het echt niet meer hoe ze heten.

Hierna reden we verder. Kennedy kreeg een telefoontje. Hij reed naar een grasveld en daar zat een heuse CHEETA. Wat een gaaf beest en wat een mooie tekeningen op zijn huid en gezicht. Helaas was hij niet in de mood om te wandelen en dus hebben we hem alleen zittend in het gras gezien.

Weer reden we verder, we zagen een groep bavianen. En toen ging de telefoon van Kennedy weer. 'Wat is er?', vroeg ik. 'Chancing', zei Kennedy. Daar stopte hij bij. Hij keerde de auto in rap tempo om, en zette de vaart erachter. Met wel 60 of 70 km/u racete we over het reservaat. We kwamen tot stilstand in een soort safaribusjes bijeenkomst. Kennedy wees richting de boom die voor ons stond. Kamila en ik konden een kreetje van enthousiamse niet binnenhouden. Er zat gewoon een megagrote, supermooie LUIPAARD in de boom! Wat een geluk. Deze dieren laten zich bijna nooit zien. Ik denk dat we wel 1000 foto's gemaakt hebben van het dier. Om een beetje te overdrijven, haha dat mag soms wel toch?

Na genoeg momenten van irritatie ging de luipaard de boom uit, waardoor we prachtige foto's hebben kunnen maken. Wat een geweldig beest is dat zeg.

We reden verder en zagen een olifant met kleintje en aan de andere kant een hyena. Ik wist niet welke kant ik moest kijken. Ik besloot voor de hyena te kiezen. Aangezien deze veel sneller en moeilijk zichtbaar zijn dan olifanten. Daarna ook nog een moment stil gestaan bij de prachtige Afrikaanse olifant.

We reden richting de Mara rivier. Hier was duidelijk de migratie van de gnoe's zichtbaar. Een grote stroom liep richting de Mara rivier om over te steken. Uiteindelijk keerde ze wel weer om omdat er veel te veel auto's stonden. Waarschijnlijk proberen ze het tegen de schemering nog een keer.

In de Mara rivier lagen vele nijlpaarden en mega grote krokodillen. Soms moet ik nog steeds in mijn arm knijpen om te kijken of ik echt niet droom. Soms lijkt het wel alsof ik national geographic kijk.

Op de terugweg spotte we nog een uit zijn groep verstoten, oude leeuw. Zijn manen waren prachtig, maar zijn gezicht zat wel vol littekens. Gehavend. Het leek wel alsof hij door had dat wij foto's maakte. Hij poseerde en keek af en toe naar de camera. Toen we wegreden stond hij op om zich te verschuilen tussen de boomwortels aan de waterkant.

We zagen nog veel dieren, te veel om op te schrijven. We zijn gewoon geluksvogels. Het enige dat gewoon echt ongelovelijk was. Die Griek kreeg het gewoon voor elkaar om te SLAPEN, ja je leest het goed, TE SLAPEN TIJDENS DE SAFARI. BEN JE NIET GOED IN JE HOOFD OFZO. Sorry hoor. Maar ik uit even al mijn frustratie haha. Ze zei, 'yeah, i'm easily bored, so I tend to fall a sleep quite quickly'. Waarom ga je dan in hemelsnaam op Safari???

Rond half 5 kwamen we aan op het kamp. Hier wachtte Maasai dorpsbewoner, Sam, van het nabijgelegen Maasaidorp ons op. Kennedy zei ons snel te plassen, misschien een kopje thee te drinken en dan te gaan. Dus Kamila, Hannah en ik deden dit in turbostand. Sam was blij dat we snel waren. Helaas was die Griek weer ontiegelijk traag. Dit irriteerde Sam heel erg, dus hij vroeg ons haar tentnummer. Ze zal wel geschrokken zijn, want er stond een boze Maasai dorpeling voor haar tent van bijna twee meter lang. Terwijl zij maar 1,5 meter is haha. In de stromende regen bezochten we het dorp.

Enkele feiten over het Maasai volk:
- Vrouwen bouwen de hutten
- De hutten bestaan uit aarde, koeienpoep en stenen
- Het dak van de hutten bestaat volledig uit koeienpoep
- Koeienpoep is waterwerend
- Het vee wordt gebrandmerkt met sierlijke tekeningen
- De bewoners drinken melk (daarom zijn ze zo groot), bloed (van hun koeien) en eten voornamelijk vlees
- Groenten eten ze niet/nauwelijks, fruit halen ze uit het reservaat
- Ze hebben een soort hamer die ze gebruiken om aandacht te vragen in groepsgesprekken, op deze manier praat iedereen op zijn beurt
- Sinds dit jaar is school verplicht
- Veel kinderen moeten thuis blijven van hun ouders om voor het vee te zorgen
- In een hut wonen gemiddeld zes mensen: 2 ouders en 4 kinderen
- Er is een gastenverblijf in de hut
- Er is een kleine stal voor de jongste koeien, op deze manier blijven ze afgeschermd van de wilde dieren 's avonds
- Koeien zijn het belangrijkste bezit van de Maasai
- De bedden worden gemaakt van de huid van de koeien
- 's Avonds gaat de koeien allemaal in het midden van het dorp staan

We kochten nog armbanden en Maasai kleden. Deze ruiken naar schaap, vuur en Maasai. Bah bah. Thuis dus maar even wassen.
We liepen ook nog naar de school. Hier gaf de docent ons een rondleiding. Hij dwong ons zo ongeveer om in zijn broekzak te doneren. Het was echt lastig om hier onderuit te komen, dus hebben we hem een klein bedrag gegeven als donatie. Hij leek heel boos, onbeschoft zeg. We hadden ook niets kunnen geven.

Op het kamp aten we weer met het Zwitserse meisje. We wisselde e-mails uit en ik kwam erachter dat zij Stefanie heeft. Super grappig, een naamgenoot. Hierna snel slapen, want de volgende dag om 5.30 uur opstaan om de laatste morning game drive te doen.

De volgende ochtend vertelde Kennedy ons dat er een jongen uit het Maasaidorp meereed tot Narok, daar moest hij naar school.
Uiteindelijk vertrokken we de volgende ochtend pas om 7 uur. Door de stomme stomme belachelijk stomme Griek. Wij zaten om half 7 al in de auto. We moesten ontiegelijk lang op haar wachten. En toen we eindelijk reden bedacht mevrouw zich. 'Kennedy, wil je stoppen, ik kan mijn telefoonhoesje niet vinden'. ARE YOU KIDDING ME? 'Kennedy, kunnen we omdraaien, ik heb hem laten liggen in het kamp'. Kennedy kon je niet kwader krijgen en eerlijk gezegd mij ook niet. Boos keerde we om. Toen ze uit de bus stapte hield ik het niet meer. 'RUN', riep ik. Ze begon te joggen. Nou nu begon mijn bloed echt te koken. 'FASTERRRRRRRR!!!!!!!!!!!!'. Eindelijk begon ze te rennen.

Het eerste half uur van de safari kon ik niet genieten. Dat mens heeft echt een heleboel verziekt. Gelukkig ebte de woede weg na dat half uur. Dus ik kon op en top genieten van de vangst die de leeuwinnen gemaakt hadden heel vroeg in de ochtend. We konden toezien hoe de laatste leeuwin de gnoe leegat. Nadat ze voldoende gegeten had, haar hele snoet onder het bloed zat en wegliep, kwamen de aasgieren en een soort vosje aanrennen. Zij besprongen de restjes wild en ik denk dat die gnoe binnen no time een karkasje was.

Tijdens het rijden door het park, merkte ik dat de gnoe's allemaal weg waren. Waarschijnlijk toch allemaal de rivier over. Dus we zijn precies op tijd op safari gegaan.

We reden het park uit, zette de jongen af in Narok, dumpte de Griek in Naivasha en reden terug naar Nairobi. Thuisgekomen na een belachelijk lange traffic jam, werden we warm ontvangen door Diana.

We aten een heerlijke bonenschotel met chapati. Hierna werd water voor ons opgewarmd en konden we ons wassen met lekker warm water. Heerlijk gewoon, want de laatste dagen in Manyatta camp was er gewoon geen warm water. Al zeiden ze dit wel.

Nu ben ik eindelijk na dit ellendig lange verhaal aangekomen bij gisteren. We hebben lunchtrommeltjes gekocht en maakte 's avonds pasta. Ook hebben we een afspraak gemaakt. Zondag om half 10 worden we opgehaald voor de kerkdienst in de Nairobi Baptist Church, deze staat naast het Coptic Hospital. Het zal een belevenis worden, die ik in mijn volgende verslag zal beschrijven.

Mijn polsen zijn lam, ik denk dat ik RSI aan het ontwikkelen ben.
Dus voor nu: I hope you enjoyed en ASANTI SANA. Heel erg bedankt voor het lezen.