Hallo allemaal! Habari?

Al weer twee weken sinds mijn laatste verslag. De weken gaan zo snel.
Vorige verslag was gestopt op zondag 28 september dus ik vervolg vanaf hier.

Op maandag 29 september begon mijn 2e week op de maternity. Ik heb deze week een tweede SVD gezien. Dit is een afkorting voor Spontaneous Vaginal Delivery. Dit keer onder leiding van dr. Halim. Deze dokter werkt heel anders dan de verpleegkundige en dat merk ik dan ook goed. Geen overtollig uitgedroogd en uitgesmeerd bloed. Nee nette wonden enzovoort. Een stuk 'smakelijker' om te bekijken.

De rest van de week was erg rustig qua normale bevallingen, dus in overleg met de hoofdzuster Martha zou ik op woensdag een dagje op de NBU staan (New Born Unit). Op woensdag ging ik hier dan heen. Alle kindjes met lichttherapie en coole zonnebrillen. Heel grappig om te zien. Toen kwam de kinderarts langs voor visite. Tijdens het beschrijven van zijn bevindingen ging de telefoon. Hij zei: 'Stephanie, ik heb een emergency op theatre (de operatiekamer) wil je mee?' Nou daar zeg ik natuurlijk geen nee tegen na zulke saaie dagen. Op de OK gekomen bleek dat er een keizersnede werd uitgevoerd. Ik heb alles kunnen meekijken en mocht de baby opvangen. Navelstreng afklemmen en doorsnijden.
Het was allemaal heel plotseling dus een beetje overvallend.

Nadat het baby'tje goed gekeurd was met de APGAR score, mocht ik de baby naar maternity brengen. Nou toen voelde ik me wel even een hele toffe verpleegkundige hoor. Met een baby over de gang. Onderweg kwam ik de kersverse vader tegen, hij was apetrots.

De rest van de dag verliep rustig. De volgende dag werd mij de mogelijkheid twee keizersneden te zien. Een prachtige afsluiting. Bij de tweede keizersnede heb ik bijna alles gefilmd en ik mocht zo dichtbij staan dat als mijn telefoon uit mijn handen zou vallen hij in de buik zou vallen. Dr. Halim legt alles zo duidelijk uit. Dit is de huidlaag, vetlaag, spierlaag, peritoneum (buikvlies) en amnionzak. Super leerzaam om dit nou eens echt te zien.

Hierna was het weekend. We hebben eigenlijk het hele weekend weer aan ons huiswerk gezeten. Reflectieverslagen en verpleegplannen.

Op zondag zijn we naar Blankets en Wine gegaan. Een maandelijks festival dat hier in Nairobi gehouden wordt. We waren bofkonten. De zus van een vriendin van onze 'moeder' werkt daar dus zij kon kaartjes voor ons regelen. We gingen met de andere drie meiden die ook via Diana in Nairobi verblijven naar het festival. Zij hadden eigen kaartjes gekocht en kregen bij de entree een gratis fles wijn. Waarom hebben wij dat niet? Haha!

Eenmaal op het terrein waren er veel blanken. Hannah en ik hebben stroopwafels en Nederlandse kaas gegeten. Er waren Nederlanders die in Nairobi kaas en stroopwafels maakten en verkochten. Heerlijk, een gevoel van thuis. Ook hadden we gratis chips gehad nadat we met de lays promotors op de foto gingen. Lekker hoor. En savonds komt er zo'n Keniaan op ons af. Ja mag ik met jullie op de foto. Wij zo: 'Voor wat hoort wat beste man, geef ons maar gratis chips' en ja hoor daar stemde hij mee in. Hij liep naar de lays stand en zorgde dat een promotor meeliep. We kregen allemaal twee zakjes per persoon. In ruil daarvoor wilde hij met ons allemaal apart op de foto terwijl hij ons een zoen op de wang gaf. Hij vertelde dat hij bekend staat op internet als de 'Kissing Bandit' wat een belevenis. Later op de avond kwam de promotor nog een keer naar ons toe. Willen jullie meer chips? 'Jahoor!' Waarop onze tassen volgestopt werden.

's Avonds gingen we eten bij Carnivore. Voor de vleesliefhebbers: GA HIERHEEN! Op grote spiezen werden hele koeienbenen en kalkoenen rondgedragen. Ze kwamen bij je bord met de vraag, wil je wat vlees? Als je de vlag boven op je sausjes toren neerlegt dan geef je op. Wat een ervaring.

Op maandag begon mijn eerste week op de general ward. Kamila's en Hannah's ervaring hier waren gemengd. Het was voor mij dan ook een uitdaging om hier onbevooroordeeld in te gaan. En eigenlijk valt het mij reuze mee. De eerste dag merkte ik wel direct wat zij bedoelde met ongeorganiseerde afdeling. De afdeling is opgesplitst in twee kanten, maar de dossiers van beide kanten liggen op mijn kant. Echt wel dertig papieren dossiers en continue worden ze door elkaar gegooid. Rapportages en medicatie schema's zitten niet in de dossiers, maar apart. En metingen van bloeddruk liggen op de kamer van de patiënt. Er is niet duidelijk welke patiënten HIV en/of TBC hebben. Erg frustrerend soms om mee te werken. Verder is het eigenlijk een gewone afdeling. Veel ziektes waarmee de patiënten zijn opgenomen, ontstaan vaak door de HIV. Opportunistische ziekten. Ook wordt medicatie niet op schema gegeven. En er is zelfs een verpleegkundige die gewoon de hele dag weg blijft om bij terugkomst te slapen in de medicijnkamer. En op de laatste dag van de eerste week was ik ruim een uur alleen op de afdeling omdat alle verpleegkundigen naar een bijeenkomst waren gegaan. Heel bijzonder...

Van de week had ik twee voorvallen waar ik mij mateloos aan gestoord heb. Allereerst situatie een: een patiënt was erg ziek, de HIV was eigenlijk al zo ver dat het AIDS genoemd kan worden. Tijdens de controles troffen mijn collega en ik de patiënt gaspend (happend naar lucht) en met een bloeddruk van 60/40 mmHg aan. Ook liep de patiënt eigenlijk al leeg (ontlasting). Ik wilde heel graag dat de arts direct ingelicht werd. Gelukkig was de arts al een plek op de ICU aan het regelen. Mijn collega en ik zouden de patiënt naar de IC brengen, maar toen we de stretcher de kamer in wilde rijden kwamen we er achter dat de stretcher helemaal niet door de deur past. Dus de patiënt moest in een rolstoel daarna op de stretcher en daarna naar de ICU. Op de lift moesten we wel 10 minuten (!) wachten, ik zag die man gewoon sterven voor mijn ogen. Het is wel gelukt de patiënt op de ICU te krijgen. Helaas is de patiënt binnen 30 minuten na overplaatsing overleden.

De tweede situatie: een patiënt was voor een laparoscopisch cholestytectomie geweest. Dit is een operatie waarbij de galblaas verwijderd wordt. Dat is een kleine operatie maar toch pijnlijk. Die patiënt had om 3 uur snachts de laatste pijn stilling gehad 50 mg tramal iv. Mijn werkbegleider dacht dat het 6 uur ochtends gegeven was. Die vrouw had pijn kon nauwelijks bewegen. Er stond ook nog 50 mg diclofenac iv voorgeschreven 2x daags. Dit was nog niet gegeven. Dus ik vroeg aan m'n begeleider, 'mag ik dat geven?' Waarop mijn begeleider antwoord: 'nee, want dat is 2 x daags en dat is dus om 6 en 18 uur'. Ja hoor. Dus toen ben ik naar de hoofdzuster gelopen en heb haar gevraagd of ik het mocht geven. Volmondig antwoordde zij: 'ja natuurlijk!' Dus ik ging mijn medicatie klaarmaken en heb het aan de patiënt gegeven. Ze was zo pijnlijk dat ze niet eens meer kon omdraaien. Na een uur was de pijn ontzettend afgezakt en ik zag dankbaarheid in haar ogen. Tijdens het bereiden van de medicatie had ik ook nog bijna een toedieningsfout gemaakt. In de voorgeschreven medicatie stond 'oplossen in 500 ml RingerLactaat', ik liet collega's zien hoe wij medicatie samen controleren. Doordat ik dit deed, zag een collega dat de diclofenac alleen voor intramusculair gebruik was. Toen zagen ze natuurlijk direct het belang van dubbel controleren in. Hier word medicatie namelijk helemaal niet dubbel gecontroleerd. Waardoor veel medicatiefouten gemaakt worden.

Een interessante week, met veel ervaringen.

Afgelopen dinsdag zou Kevan (zoon van Diana) ons weer verlaten (was drie dagen thuis van boardingschool). Hierna zouden we hem nooit meer zien. Toen we ons afscheidsdiner gehad hadden en omgekleed waren om te gaan slapen werd er op de deur geklopt. Of we nog op de foto wilden met z'n allen. Natuurlijk! Heel snel weer omkleden en op de foto. Dat was nog een leuke herinnering. De volgende ochtend stond hij vroeg op om nog een keer doeg te zeggen. En weg waren we. Tot we thuis kwamen... Doet hij de deur open! 'Ik ben naar huis gestuurd, mijn haar was te lang' Wat een grap!

Ik merk steeds meer dat ik Diana en Charlene echt zal missen als ik weer thuis ben. We praten er onderling ook heel veel over en ze zeggen ook tegen ons dat het zo vertrouwd en gezellig voelt. Dat ze ons heel erg zullen missen.

Interessante ervaringen met de matatu van de afgelopen twee weken:
- aangehouden worden door de politie zonder reden en de matatu uitgezet worden
- bij stortregen vult de hele matatu zich met water alsof je buiten staat
- een matatudriver die iedere drie tellen van linker naar rechter baan gaat die ons bijna tegen andere vrachtwagens aanrijdt (heeft waarschijnlijk geen rijbewijs)
- en als klap op de vuurpijl: een matatu waar het wiel vanaf gevallen was tijdens het rijden, hahahaha!

Dat waren mijn belevenissen wel weer.

Bedankt voor het lezen!

Veel liefs, Stephanie