Hallo iedereen,

Afgelopen vrijdag zijn we uit eten geweest. Uiteindelijk ging Shireen niet mee omdat zij ziek was. We hebben een dag uitgekozen zeg... Het regende en onweerde hier ontzettend, maar afgesproken is afgesproken. Dus de taxi haalde de andere meiden als eerst op, om vervolgens ons op te halen. Een stukje dat normaal in 5 minuten gereden is, duurde nu 60 minuten!!! Uitendelijk hebben we er denk ik een goede twee uur over gedaan om bij het restaurant aan te komen.

Misono heet het restaurant. We hebben er een groot bord met sushi besteld en het is helemaal opgegaan. Tijdens het eten bleef het noodweer aanhouden. Dit resulteerde in stroomuitval in het luxe restaurant. Haha! Karin, Sanne en Kamila zouden nog uitgaan, maar hebben hun plannen toch maar gewijzigd. Aangezien de andere meiden nog dichter bij de slum wonen dan wij en bij hevige regenval de nodige straten kunnen overstromen. Na het eten zijn we dus weer teruggegaan naar de taxi (die nog netjes op ons zat te wachten in de parkeergarage) en zijn we veilig naar huis gereden.

Thuis aangekomen lagen Diana en Charlene op een matras in de woonkamer te slapen, dat hadden we in eerste instantie niet door. Dit zorgde ervoor dat we ons rot schrokken. Snel het licht weer uitgedaan van de woonkamer. Wat bleek, voor de laatste nacht bleef er een Poolse arts bij ons slapen voor ze weer naar huis vloog, maar Diana had haar kamer afgestaan aan die Poolse dame. ON-GE-LOVE-LIJK! Ik heb Diana de volgende ochtend meteen gezegd, dat had je dus niet hoeven proberen bij mij he. Ik had in de woonkamer geslapen. Waarop Diana antwoordde: 'dan hadden we een probleem gehad, want ik had ook in de woonkamer geslapen'. Waarop we heel hard moesten lachen.

Verder is de zaterdag weer lekker besteed aan huiswerk. Op zondag zijn we naar het weeshuis geweest. We hebben weer lekker geknutseld met de kinderen. Ik had bedacht. Laat ik eens leuk tapijtjes knippen uit papier (voor degene die zich dit herinneren, papier enkele malen dubbelvouwen en dan vormpjes eruit knippen), binnen de korste keren was ik het middelpunt van de aandacht. Ik heb robots, vrachtwagens, auto's, huizen, taarten, acrobaten, poppetjes, sterren, honden en dinosariers geknipt. Super leuk om de kinderen zo enthousiast te zien en het hele lokaal is volgehangen met de knipsels.

Op maandag begonnen we op theatre (de operatiekamer, ja interessante benaming, vind ik ook) voor een week. Alleen maandag was een nationale feestdag, namelijk Onafhankelijkheidsdag. Dit hield in dat er geen ene moer te doen was. We hebben in de ochtend een keizersnede gezien van een Keniaanse doctor, dat er vrij hardhandig aan toe ging en daarna eigenlijk alleen maar gewacht. Uit ellende zijn we naar huis gegaan.

Op dinsdag begonnen we vol goede moed aan dag twee op de theatre. We wisten dat er om 9u een geplande keizersnede zou plaats vinden. Bij aankomst bleek helaas dat de doktor nog druk bezig was met andere dingen, dus dit zou wel eens een avondoperatie kunnen worden. Na 4 uur (!) wachten kregen we eindelijk een beetje spanning. Er zouden twee operaties plaatsvinden. Het verwijderen van aambeien en een vetschort/littekenbreuk operatie. Eerst keken we mee bij de operatie van de aambeien. Er is ons verteld dat we foto's mogen maken op theatre, dus we hebben foto's gemaakt. Aardige doktor en anesthesist die ons alles uitleggen.

Operatie 2.... Totaal ander verhaal. We komen binnenstappen bij dezelfde anesthesist. Ik vraag of de patiënt in slaap is, waarop de anesthesist 'ja' zegt. Ik pak mijn camera vast om het intuberen (natuurlijk patiënt onherkenbaar in beeld) te fotograferen. Tijdens de handeling merkt de anesthesist opeens dat de patiënt nog helemaal niet in slaap is. Hij schrikt zich wezenloos.. Wie zijn de dupe? Juist ja, WIJ.
We kregen een hele preek over waarom we hier zijn, wie ons toestemming heeft gegeven en waarom we foto's maken. Terwijl artsen hier zelf ook met fotocamera's rondlopen enzovoort. Hij begon over de medical director en dat hij toestemming moest geven. We waren zo verbouwereerd dat we niet meer wisten wat we moesten zeggen. Natuurlijk hebben wij toestemming gehad van de medical director en hadden wij het grootste recht daar te zijn. De verpleegkundigen aanwezig op de operatiekamer namen het voor ons op. 'They are busy with their rotation'. De anesthesist was echter woedend, wat niet professioneel is als je patiënt onder je ligt en niet eens goed gesedeerd is. Hierop wisten wij wel wat we zouden doen, we zijn weggelopen van de operatiekamer, hebben de verpleegkundigen bedankt en besloten de rest van de week niet meer terug te komen.

Hierdoor hebben we afgelopen woensdag en vandaag lekker vrij. Wat ervoor gezorgd heeft dat ik alles afgerond heb voor school. Stageverslag, reflectieverslagen, verpleegplan en diversiteitverslag. Alles is af en ingeleverd. Hierdoor heb ik nu geen omkijken meer naar school, wat aan de ene kant ook heerlijk is. Daarna heb ik mijn was alvast gedaan, zodat ik dit weekend lekker écht vrij kan zijn.

Toen begon ik mij wat te realiseren... Ik begin aan mijn 'laatste keren' fase. Laatste keer schoolwerk, laatste keer wassen (ja, ik heb voldoende kleding mee om het twee weken vol te houden), laatste weekend in Nairobi (volgend weekend zit ik natuurlijk in Mombasa), komende zondag laatste keer naar het weeshuis, volgende week maandag laatste week in het ziekenhuis.

Ik kijk er ontzettend naar uit, maar man man man... wat ga ik het hier toch ook missen. Mijn lieve 'moeder' en mijn lieve 'zusje'. We hebben nog flink wat verrassingen voor hun in petto, maar daar schrijf ik later wel wat meer over.

Ondertussen pakken we ook al onze koffer een beetje in. Dat is eigenlijk niet veel werk, want we leven al 9,5 week uit onze koffer. Haha! Na vandaag nog 14 dagen tot ik weer naar Nederland vlieg.

Dat betekent nog 336 uur of nog 20160 minuten... Gekomen vanaf 77 dagen of 1848 uur of 110880 minuten, is dit toch wel een peulenschil.

Tot snel allemaal!

Heel veel liefs,

Stephanie