Hoi allemaal, 

Vandaag zijn we terug gegaan naar Lwengo. Ik heb op het project, Home Visiting gedaan. We zijn bij 4 mensen op bezoek gegaan. Het eerste kind was een meisje van 17 jaar, die een aangeboren mentale ziekte had. Vlak nadat het meisje was geboren, zijn beiden ouders gestorven aan aids. Daarom werd ze nu opgevoed door mensen uit het dorp. Het meisje was zelf nog nooit getest op aids, omdat de mensen bij wie ze woont te bang zijn dat ze het echt heeft. Het meisje kan zelf niet praten, maar ze kan woorden en zinnen verstaan. Hierdoor kon ze niet naar een reguliere school, en speciaal onderwijs was te duur. Na een tijdje te hebben gekletst mochten we even binnen een kijkje nemen. We kwamen in het huis en er lagen een paar matrassen, waar een hoop kinderen op moesten liggen. Buiten stond een schuurtje waar ze in kookte en daarnaast stond, een koe waar ze melk vandaan haalde. Het feit dat ze een koe hadden zei dat ze al wel wat ‘’rijker’’ waren dan de rest van het dorp. 

Het tweede kindje was een meisje van 9 jaar oud. Toen ze 7 was heeft ze een ongeluk gehad. Ze zat bij een vriendin achter de fiets en toen is ze achter op haar hoofd en nek gevallen. Hierdoor kan ze haar hoofd niet meer bewegen van links naar rechts. Omhoog en omlaag kijken kan ze wel, maar met veel pijn. De ouders zijn met haar naar het ziekenhuis geweest en daardoor heeft ze nu wel minder pijn, maar het bewegen van de nek gaat nog steeds niet. Haar problemen kunnen verder niet worden opgelost omdat haar ouders geen geld hebben voor een MRI scan. Hierdoor weten de artsen niet precies wat er aan de hand is en welke medicatie zou kunnen helpen. Het meisje gaat nu langzamerhand wel weer naar school.

Het derde bezoek was bij een man van 33 jaar oud. We stonden buiten te wachten tot we naar binnen mochten. We konden via de ingang zien dat er iemand lag met zijn mond en ogen wijd open. Toen we eenmaal binnen waren, was het huis erg klein en rook het er niet al te fris. De vliegen vlogen overal en belandde ook vaak in de mond van de man. Er werd ons verteld dat de man al 32 jaar op het bed lag, en nog nooit naar buiten is geweest. Zijn moeder zorgde voor hem, maar zij was zelf ook erg oud en zwak. Hierdoor kon ze hem soms ook niet omdraaien en lag hij soms een hele dag in dezelfde houding. Er werd ons verteld wat de man precies had. Toen hij 9 maanden was heeft hij een ernstige vorm van malaria gehad. Om zijn leven te redden moesten ze een stuk weefsel bij zijn ruggenwerf weghalen. Hierbij hebben de doktoeren een medische fout gemaakt, waardoor zijn lichaam is vergroeid. Er lag een deken over de man heen, maar we konden wel zien dat hij een volwassen bovenlichaam had, en eigenlijk de benen van een kind of baby had. Hij kon niet praten. Wel had hij sommige geluiden voor dingen, bijvoorbeeld voor het eten of plassen. Ook kon hij verstaan wat er soms werd gezegd want toen ze zeiden dat hij ziek was maakte hij een geluid dat hij het er niet mee eens was. De man kon ook niet zelf eten, en hij kon geen hard eten krijgen want dan bloedde zijn hele mond. Zijn moeder geeft hij daarom zacht eten, dat makkelijk weg te krijgen is.

Het vierde kind was een baby van 9 maanden. Ze kwamen met haar binnen, en vroegen of ik haar vast wilde houden. Toen ik het meisje pakte zag ik al dat ze een waterhoofd had. Ze was 9 maanden maar kon haar nek nog niet recht houden. Het meisje huilde, maar het was echt een huiltje dat vertelde dat ze pijn had. Ik vroeg wat er aan de hand was en waarom ze zo huilde, en toen lieten ze me zien wat er aan de hand was. Het meisje had een groot gezwel bij haar navel. En ze vertelde ook dat ze blind was. Ze waren met het meisje naar het ziekenhuis gegaan, maar ze wilde eerst 1 miljoen Ugandese shilling(ongeveer €400,-) hebben voor ze het meisje konden opereren en behandelen. Haar moeder van 20 kon dit niet betalen. Toen ik haar zo vast had kreeg ik tranen in mijn ogen en brak mijn hart. Dat zo’n klein baby’tje zo veel pijn heeft en er geen medicijnen voor krijgt was moeilijk te bevatten. Toen we buiten kwamen was ik in staat om naar een pinautomaat te lopen en het geld te geven dat ze nodig hadden. Er werd op mijn ingepraat dat dit geen zin had, omdat het meisje het eigenlijk toch al niet zou overleven.

De harde werkelijkheid raakte mij pas echt toen we terug waren bij de anderen, en we vertelde wat er was gebeurd. Ik kreeg erg veel steun van iedereen, en dat heeft mij echt geholpen om weer wat rustiger te worden.

De middag was minder beladen, we hebben gekeken hoe de klassen zich voorbereiden op de inter-house competition. Ze hebben een debat voorbereid en daarna hebben we een uur meegedanst als voorbereiding op de volgende dag.