Feiten

Bij besluit van 20 mei 2010 heeft de raad van de gemeente Brummen het bestemmingsplan "Elzenbos" vastgesteld en besloten om geen exploitatieplan vast te stellen. Het plan voorziet in een juridisch-planologische regeling voor een nieuwe woonwijk met zo’n 740 woningen.

Appellanten zijn omwonenden van het plangebied en zij hebben tegen dit besluit beroep ingesteld. Zij betogen dat de raad ten onrechte het plan heeft vastgesteld. Zij betwisten de behoefte aan de voorziene woningen en voeren daartoe aan dat ten onrechte het gemeentelijke Kwalitatief Woningbouwprogramma 2 ten grondslag is gelegd aan het plan. Zij menen dat de raad eerst een nieuw actueel gemeentelijk KWP had moeten vaststellen voordat hij tot vaststelling van het plan had mogen overgaan.

In de plantoelichting staat dat bij de milieuzonering gebruik is gemaakt van de door de Vereniging van Nederlandse Gemeenten (VNG) opgestelde lijst van Bedrijfsactiviteiten. Appellanten menen dat de afstandsnormen (200 meter) voor bedrijven in de VNG-brochure niet in acht zijn genomen. In die brochure zijn indicatieve normen opgenomen voor de bepaling van hetgeen een goede ruimtelijke ordening vereist.

ABRvS

De Afdeling stelt vast dat het bestreden besluit m.b.t. de VNG brochure niet met de vereiste zorgvuldigheid is voorbereid. De raad heeft het e.e.a. niet kunnen toelichten. Gelet hierop moet worden geoordeeld dat het bestreden besluit wat dit onderdeel betreft niet met de vereiste zorgvuldigheid is voorbereid.

De Afdeling gaat i.c. echter niet over tot vernietiging van het bestreden besluit, maar toetst vervolgens conform artikel 1.9 van de Chw of aan het relativiteitsvereiste is voldaan. Ingevolge artikel 1.9 van de Chw moet de bestuursrechter een besluit niet vernietigen op de grond dat het in strijd is met een geschreven of ongeschreven rechtsregel of een algemeen rechtsbeginsel, als deze regel of dat beginsel kennelijk niet strekt tot bescherming van de belangen van degene die zich daarop beroept.

De Afdeling stelt vast dat het appellanten erom gaat dat zij gevrijwaard blijven van de aantasting van hun uitzicht en meer in het algemeen om het belang van het behoud van hun woonomgeving. De in het geding zijnde afstandsnorm strekt volgens de Afdeling niet tot bescherming van de belangen van appellanten (maar tot beperking van de overlast voor het milieu) waardoor het slagen van de beroepsgrond gelet op artikel 1.9 van de Chw er niet toe kan leiden dat het bestreden besluit om die reden wordt vernietigd.

De Afdeling komt tot een dubbele toetst voor de toepassing van het relativiteitsvereiste van artikel 1.9 Chw. Enerzijds wordt inhoudelijk beoordeeld of men kan spreken van een schending van een geschreven of ongeschreven rechtsregel, op grond waarvan het bestreden besluit misschien kan worden vernietigd. Als dat niet zo is, dan komt de bestuursrechter niet toe aan de vraag of artikel 1.9 Chw van toepassing is. Als de beroepsgronden wel slagen, moet de rechter kijken of de geschonden norm strekt tot bescherming van de belangen van degene die zich daarop beroept. Als die geschonden norm niet strekt tot bescherming van de belangen van de betrokkene, dan wordt het besluit niet vernietigd ondanks de schending.

Kern: de Afdeling past i.c. het relativiteitsvereiste toe (art. 1.9 van de Crisis- en Herstelwet) en beoordeeld voor het eerst of de aangevoerde beroepsgronden aanleiding geven tot vernietiging van het bestreden besluit. Zelfs als het besluit overduidelijk in strijd is met wettelijke voorschriften, kan het in stand blijven door het relativiteitsvereiste.