Planschade Oisterwijk (ABRvS 12-08-2009, AB 2009/368)

Feiten

I.c. had de gemeenteraad het verzoek van de appellant om planschadevergoeding afgewezen. Op grond van artikel 49 van de Wet RO (geldig tot 1-9-2005) kon de gemeenteraad, voor zover een belanghebbende ten gevolge van een besluit omtrent vrijstelling, schade lijdt of zal lijden, welke redelijkerwijs niet of niet geheel te zijnen laste behoort te blijven en waarvan de vergoeding niet of niet voldoende is verzekerd, hem op zijn verzoek een naar billijkheid te bepalen schadevergoeding toekennen.

De appellant was eigenaar van een woning en perceel in Oisterwijk. Bij besluit was een bouwvergunning verleend voor het bouwen van een appartementencomplex op een voor groenvoorzieningen bestemd perceel. Aan het verzoek om vergoeding van planschade had de appellant aangevoerd dat dit nabijgelegen appartementencomplex zijn woongenot had aangetast en de lichtinval in zijn woning en tuin had verminderd. In het advies van de Johan van Oldenbarnevelt Stichting dat door de raad aan het besluit ten grondslag was gelegd, was gesteld dat geen sprake was van een substantiële toename van de bouwmassa en verlies van uitzicht. De appellant had bezwaar gemaakt tegen de afwijzing en dit werd ongegrond verklaard. Het beroep werd door de rechtbank Breda gegrond verklaard, het besluit is vernietigd, maar wel werd bepaald dat de rechtsgevolgen in stand bleven. Daartoe heeft zij o.a. overwogen dat de appellant door de planologische wijziging niet in een nadeliger positie is gekomen, waardoor hij schade lijdt of zal lijden.

ABRvS

De appellant stelt in hoger beroep dat de rechtbank onterecht een eigen oordeel heeft gegeven over de vraag of hij planschade heeft geleden en dat dit niet op een deskundigenbericht is gebaseerd. Ook voert hij aan dat de rechtbank o.a. heeft miskend dat als gevolg van de planologische wijziging de situeringswaarde van de woning is aangetast.

Wanneer een besluit wordt vernietigd, moet de rechtbank de mogelijkheden van finale beslechting van het geschil onderzoeken. Daarbij moet zij o.a. beoordelen of er grond is om de rechtsgevolgen van het besluit in stand te laten (art. 8:72 lid 3 Awb). Hiervoor is niet vereist dat nog slechts één beslissing mogelijk is. In dit geval is het besluit vernietigd omdat het onvoldoende was gemotiveerd. Uit een oogpunt van proceseconomie kan het aangewezen zijn de rechtsgevolgen in stand te laten, als het b.o. vasthoudt aan zijn besluit, het besluit alsnog voldoende motiveert en de andere partij zich daarover in voldoende mate heeft kunnen uitlaten. Daarbij is beslissend of de inhoud van het vernietigde besluit na de kenbaar gemaakte motivering de rechterlijke toets kan doorstaan.

Anders dan wat de appellant had aangevoerd, rust het oordeel van de rechtbank op het advies van de Johan van Oldenbarnevelt Stichting. Uit het advies blijkt echter niet dat de stichting heeft onderzocht of de situeringswaarde van de woning door het realiseren van het appartementencomplex op dat perceel is aangetast, zoals de appellant heeft aangevoerd. D.w.z. dat er dus concrete aanknopingspunten bestaan voor twijfel aan de juistheid of volledigheid van de conclusie van het advies dat de planologische wijziging voor de appellant niet heeft geleid tot een nadeliger positie, waaruit voor vergoeding vatbare schade in de vorm van waardevermindering van de woning is voortgevloeid. De Raad stelt daarom dat de inhoud van het vernietigde besluit de rechterlijke toets niet kan doorstaan. De rechtbank heeft dus onterecht gebruik gemaakt van de bevoegdheid te bepalen dat de rechtsgevolgen van dat besluit in stand blijven.

Het hoger beroep is gegrond. De uitspraak van de rechtbank moet worden vernietigd, voor zover de rechtbank daarbij heeft bepaald dat de rechtsgevolgen in stand blijven.

M.a.w de rechtbank had niet mogen bepalen op grond van het advies van de Johan van Oldenbarnevelt Stichting omdat de Stichting niet de gestelde aantasting van de situeringwaarde heeft onderzocht.