Bulletpoints:

• In dit artikel wordt gesteld dat het gebied van ontwikkelingsonderzoek een koerscorrectie nodig heeft, om meer te focussen op het beschrijven van de culturele paradigma's van de geleefde ervaring van kinderen - de participatie van kinderen in de omgeving van hun leven. Dit is essentiële informatie om de ontwikkeling van kinderen te begrijpen.
• Een sociaal-cultureel theoretisch perspectief wordt beschreven, dat zich richt op de participatie van kinderen in de alledaagse praktijken en omstandigheden van hun leven, en onderzoeken de inspanningen van het veld in de afgelopen halve eeuw om het leven van kinderen in context te begrijpen.
• Er zijn verschillende accenten nodig voor het veld om geleefde ervaring te begrijpen: het is cruciaal om de algemeenheid van bevindingen over populaties en situaties te onderzoeken (in plaats van aan te nemen); om bevindingen te interpreteren op basis van kennis van het leven van kinderen in plaats van de intuïtie van onderzoekers; en om de ontwikkeling van kinderen te bestuderen in de ecologieën waarin deze zich voordoet.
• Er wordt gepleit voor onderzoek naar hoe kinderen overal leren navigeren door en deelnemen aan de verschillende culturele instellingen van hun dagelijks leven.

Wat is het doel van het huidige artikel?

In dit artikel wordt gesteld dat ontwikkelingsonderzoek zich meer moet richten op het begrijpen van de ervaringen en praktijken van kinderen in de dagelijkse omgeving van hun leven, als deelnemers aan culturele gemeenschappen. De ontwikkeling van kinderen vindt plaats in en door hun dagelijkse ervaringen, die culturele ervaringen zijn voor alle kinderen. Het is belangrijk om de leermogelijkheden en de maatschappelijke organisatie te begrijpen die betrokken zijn bij wat ze weten en doen.

In de ontwikkelingspsychologie wordt niet veel aandacht besteed aan het bestuderen van kinderen die hun leven leiden, op de plaatsen waar ze hun leven leiden. Het standpunt in dit artikel is dat de portefeuille van ons vakgebied een koerscorrectie nodig heeft. Om de ontwikkeling van kinderen te begrijpen, moeten we ons begrip verdiepen en bijwerken van wat kinderen in hun dagelijks leven doen, in de verschillende culturele omgevingen waarin ze zich navigeren. Een belangrijke vraag die naar voren komt, is hoe ze hun navigatie door verschillende instellingen beheren. Alle theorieën over hoe kinderen zich ontwikkelen, bevatten aannames, hypothesen en implicaties over het dagelijks leven van kinderen. De intuïtie van onderzoekers of theoretici over het dagelijks leven van kinderen – waarschijnlijk gebaseerd op hun eigen culturele ervaring – wordt vaak verondersteld de ‘normale’ vorm van de menselijke kindertijd te zijn. Deze veronderstelling verergert de problemen van onwetendheid over het dagelijkse leven van kinderen. In dit artikel wordt gesteld dat de ontwikkelingspsychologie het onderzoeksportfolio moet verbreden om meer onderzoek op te nemen dat de geleefde ervaring van kinderen onderzoekt, in combinatie met andere benaderingen zoals laboratorium- en experimenteel onderzoek.

Hoe beïnvloedt cultuur de geleefde dagelijkse ervaring van een kind?

Onze oproep aan de ontwikkelingspsychologie om meer aandacht te besteden aan de geleefde ervaring van kinderen, bouwt voort op een breed sociaal-cultureel/historisch praktijkperspectief. Dit perspectief stelt dat leren en ontwikkeling plaatsvinden in het proces van participatie van mensen in de activiteiten en evenementen van hun culturele gemeenschappen. In participatie- of praktijktheoretische standpunten wordt cultuur gezien als de manier van leven van generaties mensen in gemeenschappen. Kinderen observeren, dragen bij aan, bespreken en krijgen instructies over culturele praktijken door dagelijkse interacties met broers en zussen, leeftijdsgenoten, ouders en andere leden van de gemeenschap. Terwijl ze deelnemen aan culturele praktijken, groeien en transformeren kinderen hun manieren van zijn.

Praktijktheorieën of participatie bieden een manier om contextuele en culturele aspecten van het leven te integreren in het begrip van het kind in de ontwikkeling. Dit is belangrijk voor onderzoek naar de belevingswereld van kinderen. In de participatietheorie worden individu en context of cultuur niet als afzonderlijke entiteiten gezien; in plaats daarvan worden ze beschouwd als wederzijds vormende aspecten van het levensproces. Vanuit dit perspectief, als mensen deelnemen aan evenementen, staan de evenementen niet buiten hen. Integendeel, mensen veranderen hun deelname aan evenementen op korte en lange termijn. We benadrukken dat culturele aspecten van de ontwikkeling van kinderen essentieel zijn om hun geleefde ervaring te begrijpen. De culturele participatie van kinderen is niet beperkt tot de aspecten van hun leven die per gemeenschap verschillen. Hun culturele participatie omvat ook kenmerken die alle gemeenschappen gemeen hebben, waaronder enkele aspecten van de dagelijkse routines van kinderen, de inspanningen van hun verzorgers om hen te begeleiden, en gemeenschapswaarden.

Hoe is dit onderwerp door de afgelopen decennia heen benaderd binnen de ontwikkelingspsychologie?

In de jaren zestig en zeventig maakte de psychologie een crisis door, toen onderzoekers en wetenschappers de beperkingen van het veld beseften die voortkwamen uit het negeren van de rol van context in de menselijke ontwikkeling. De crisis werd voor een groot deel aangewakkerd door cultureel onderzoek dat vraagtekens zette bij de veronderstelling dat stadia en mentale vermogens algemeen van toepassing waren, ongeacht de context en culturele aspecten van het dagelijks leven. Een belangrijk debat ontstond uit vele interculturele studies die aangaven dat de constructies van Piaget (bijvoorbeeld objectduurzaamheid 'hebben' of concreet operationeel denken) op heel verschillende leeftijden in verschillende culturele gemeenschappen voorkwamen, en zelfs bij dezelfde persoon, afhankelijk van de context. In het licht van overweldigend bewijs van het belang van context, vooral in verschillende culturele gemeenschappen, onderzocht de ontwikkelingspsychologie zichzelf. Het resultaat was een groeiende interesse in twee richtingen, een die meer naar de context van het leven van kinderen keek, en een andere die de algemeenheid van de psychologische constructies verminderde:

• Eén richting was gericht op het begrijpen van de ontwikkeling van kinderen in de context van hun leven. Dit omvatte een toegenomen belangstelling voor het opnemen van leren op school en informeel leren in de studie van (ruimtelijke) cognitie. Voorbeelden zijn het onderzoeken van geheugenontwikkeling in verscheidene contexten, zoals getuigenissen van kinderen in juridische omgevingen en het vertellen van persoonlijke gebeurtenissen, en het bestuderen van ruimtelijke cognitie terwijl mensen routes plannen of navigeren in echte ruimtes. Gedeeltelijk geïnspireerd door cultureel onderzoek, de theorie van Vygotsky en sociolinguïstisch onderzoek en wetenschap, bracht deze richting theoretische vorderingen voort die verschillende sociaal-culturele theoretische benaderingen omvatten die in de vorige paragraaf werden genoemd.
• De andere richting verdeelde wat als algemene vermogens (zoals conceptontwikkeling of geheugen) werd beschouwd, in meer specifieke domeinen, zoals biologische, wiskundige, fysieke en sociale conceptuele ontwikkeling, en proactief, autobiografisch en verhalend geheugen. In deze richting is de algemene faculteit specifieker gemaakt, maar vaak niet gebonden aan de context van het leven van kinderen. Deze richting heeft zich eerder gericht op kleinere, meer gelokaliseerde domeinen (waarvan soms werd aangenomen dat ze 'modules' in de hersenen van mensen weerspiegelden) die als onafhankelijk van de context werden behandeld.

Het creëren van een meer afgeronde onderzoeksportfolio vereist dat het veld empirisch algemene vragen over gemeenschappen en situaties beantwoordt, verder gaat dan de intuïtie van onderzoekers en onze inspanningen uitbreidt om te begrijpen hoe de ontwikkeling van kinderen zich afspeelt in de ecologie van het leven van kinderen.

Hoe heeft een laboratorium setting invloed op de uitkomsten van onderzoek naar het leven van kinderen?

De onwetendheid van de ontwikkelingspsychologie over het dagelijks leven van kinderen leidt vaak tot overgeneralisatie, gebaseerd op de beperkte populaties en situaties die worden bemonsterd. Dit komt tot uiting in het voortdurende wijdverbreide gebrek aan aandacht voor culturele verschillen in onderzoekspopulaties en in de voortdurende overgeneralisatie van de ene culturele groep naar de mens in het algemeen. Als de psychologie zich te nauw richt op de reacties van kinderen op door onderzoekers gecontroleerde situaties, zonder veel aandacht te besteden aan het leven van kinderen buiten deze ongebruikelijke setting, lopen we het gevaar de fenomenen uit het oog te verliezen die we proberen te begrijpen: hoe ontwikkelen kinderen zich en leren ze over hun levens? Het is essentieel dat we laboratoriummethoden in evenwicht brengen met aandacht voor het dagelijks leven van kinderen. Hoewel experimentele controle cruciaal is in experimenten, lijkt de focus op controle in de methoden van de psychologie soms te hebben geleid tot onderzoekservaringen die steeds minder lijken op het dagelijks leven. Dit maakt het moeilijk om te weten in welke mate de prestaties van kinderen in deze laboratoriumomgevingen gegeneraliseerd kan worden naar hun dagelijkse denken en omgang met anderen. Dit geldt vooral voor kinderen uit gemeenschappen die heel anders zijn dan de gemeenschap van de onderzoekers. We bevelen niet aan dat alle onderzoekers overgaan op observatie of etnografisch onderzoek. Maar we zeggen dat laboratoriumonderzoek meer betekenis heeft naarmate het gebaseerd is op de relevante alledaagse ervaringen van kinderen in de onderzochte gemeenschap.

Waarom is het belangrijk om onderscheid te maken tussen theorieën die gebaseerd zijn op de perceptie van de onderzoeker of op basis van de ervaring van een kind?

Alle ontwikkelingstheorieën hebben onderzoek nodig naar het dagelijks leven van kinderen. Ontwikkelingstheorieën maken onvermijdelijk beweringen over het dagelijks leven, omdat de meeste ontwikkeling plaatsvindt in het dagelijks leven. Het experimentele en naturalistische onderzoek naar het helpen van baby's illustreert de risico's van het gebruiken van bevindingen uit de ene context, bijvoorbeeld het laboratorium, om beweringen te doen over een andere context, bijvoorbeeld thuis. Laboratorium- en experimentele studies hebben hun plaats, maar ze leveren geen bewijs over het dagelijkse leven van kinderen in situaties die niet door onderzoekers worden gecontroleerd. Voor zover onderzoekers beweringen willen doen die hun werk uitbreiden naar het dagelijks leven van kinderen - en de meeste ontwikkelingsonderzoekers doen dat - hebben ze direct bewijs nodig over het dagelijks leven van kinderen.

Hoe navigeren kinderen tussen verschillende contexten in hun leven?

Overgeneralisatie van de prestaties van kinderen bij een taak en een verkeerde interpretatie van de prestaties van kinderen bij standaardtaken kunnen minstens even vaak voorkomen bij kinderen uit de middenklasse. In studies met de gebruikelijke steekproeven is het voor onderzoekers met dezelfde achtergrond gemakkelijk om aan te nemen dat ze de betekenis van de taak voor kinderen van verschillende leeftijden begrijpen. Hierbij negeren ze het belang van de interpretatie van kinderen over de sociale situatie op basis van de eigen leefsituatie van de kinderen. De veronderstelling dat een taak die wordt uitgevoerd door een niet-reagerende volwassene een 'niet-sociale' situatie is, negeert bijvoorbeeld de rare sociale situatie voor baby's die vreemd gedrag observeren van een volwassen demonstrant die duidelijk geen interactie met hen heeft.

Het leren van kinderen om de benaderingen die ze in de ene setting hebben geleerd te onderscheiden of toe te passen wanneer ze betrokken raken bij een andere setting, is een belangrijk fenomeen dat wordt erkend op basis van studies over de ervaringen van kinderen. Vaardigheid in het navigeren tussen omgevingen is vooral duidelijk en cruciaal voor kinderen van wie de thuispraktijken verschillen van de praktijken die gebruikelijk zijn op scholen, zoals kinderen uit gemeenschappen waar geen onderwijs is geweest. Hoe leren kinderen welke praktijken van toepassing zijn op elke setting en welke praktijken verschillend zijn of zelfs tegenstrijdig zijn in verschillende settings? Hoe ontwikkelen ze adaptieve flexibiliteit bij het uitbreiden van hun oefenrepertoires, om zich vakkundig te kunnen inzetten in verschillende culturele omgevingen?