Hoofdstuk 16: Ego's, bundels en theorieën over het zelf

Wie leest dit boek? Wie is zich bewust van het schrijven op de pagina, de poging om de vraag te begrijpen en te beantwoorden, of de geluiden van feestvreugde in de volgende kamer? Vragen over de aard van bewustzijn zijn nauw verbonden met vragen over de aard van het zelf, omdat het lijkt alsof er iemand moet zijn die de ervaring heeft: dat er geen ervaringen kunnen zijn zonder een ervaarder. Ons ervarende zelf lijkt centraal te staan ​​in alles waar we ons op een gegeven moment van bewust zijn en van het ene moment op het andere continu te zijn. Met andere woorden, het lijkt zowel eenheid als continuïteit te hebben.

In de dagelijkse taal praten we voortdurend over ons 'zelf'. Het lijkt erop dat we dit zelf niet alleen als één ding beschouwen, maar het allerlei attributen en mogelijkheden geven. In gewoon gebruik is het zelf het onderwerp van onze ervaringen, die acties uitvoert en beslissingen neemt, een unieke persoonlijkheid, en de bron van verlangens, meningen, verwachtingen en angsten. Dit zelf is 'ik'; het is de reden waarom iets ertoe doet in ‘mijn’ leven. Maar waar of wat is dit 'ik'? Ben je klaar om alles wat je weet jongens en meisjes in twijfel te trekken?

Een manier om aan het probleem te ontsnappen, is om te verklaren dat ik mijn hele lichaam ben en dat er ook geen behoefte is aan een zelf. Dit zou prima zijn, behalve dat de meeste mensen dat niet voelen. We voelen ons meer dan alleen het lichaam.

Dat deze ogenschijnlijk natuurlijke manier van denken over onszelf problematisch is, wordt al millennia lang erkend. In de zesde eeuw voor Christus daagde de Boeddha het hedendaagse denken uit met zijn anatta-leer. Dit wordt vaak, misschien onnauwkeurig, vertaald als 'geen-zelf', terwijl hij eigenlijk het gemeenschappelijke idee verwerpt dat we uit een afzonderlijke en continue entiteit bestaan. In plaats daarvan beweerde hij dat het zelf gewoon een naam of label is dat aan een verzameling onderdelen is gegeven, op de manier waarop we de naam 'vervoer' geven aan een set onderdelen - een suggestie die vandaag zo moeilijk te begrijpen en te accepteren lijkt als was toen.

De centrale vraag is waarom het lijkt alsof ik een enkel, continu zelf ben dat bewuste ervaringen heeft. Mogelijke antwoorden kunnen worden onderverdeeld in twee hoofdtypen. De eerste, ego-theorieën, beweert dat het waar is: er is echt een soort continu zelf dat het onderwerp is van mijn ervaringen, dat mijn beslissingen maakt, enzovoort. De tweede, bundeltheorieën, accepteert dat het zo lijkt, maar beweert dat er echt geen onderliggend continu en unitair zelf is. De illusie die er is, moet op een andere manier worden verklaard.

Ego-theorieën zijn ongetwijfeld populairder. Veel religies brengen noties van geesten of zielen met zich mee, waaronder zowel het christendom als de islam, die leren dat de ziel een voortdurende entiteit is die centraal staat in het leven van een persoon, ten grondslag ligt aan morele verantwoordelijkheid en de dood van het fysieke lichaam kan overleven. Onder de grote religies ontkent alleen het boeddhisme het bestaan ​​van dergelijke entiteiten.

Bundeltheorieën ontlenen hun naam aan de filosofie van David Hume, die in A Treatise of Human Nature beweerde dat we niets anders zijn dan een bundel of verzameling van verschillende percepties, die elkaar opvolgen met een onvoorstelbare snelheid, en in een voortdurende stroom en beweging zijn . Al onze gewaarwordingen, indrukken en ideeën lijken met elkaar verbonden te zijn omdat het geheugen ze schijnbare continuïteit geeft en als zodanig de bron is van persoonlijke identiteit. Er is geen extra verenigde entiteit die dingen ervaart of de ervaringen bij elkaar houdt.

Wat zijn meerdere persoonlijkheden?

Stomme vraag. Je studeert psychologie, je kent natuurlijk meerdere persoonlijkheden. Nu Dissociative Identity Disorder genoemd, is het het fenomeen wanneer een persoonlijkheid in twee of meer stukken wordt verbrijzeld, waardoor identiteiten worden gecreëerd die gescheiden zijn en zich niet van elkaar bewust zijn. Het boek spreekt over het ego en bundeltheorieën met betrekking tot deze aandoening. Doe hiervoor oefening 1.

Wat betekent 'gedachte is de denker'? "

William James schreef uitgebreid over zowel zichzelf als bewustzijn, en zijn ideeën worden nog steeds op grote schaal gerespecteerd. James bouwde zijn theorie eerst en vooral op de manier waarop het lijkt. Centraal in het concept van persoonlijke identiteit, zei hij, is het gevoel van eenheid en continuïteit van zichzelf - iemands eigen gedachten hebben een warmte en intimiteit over hen die hen onderscheidt van de gedachten van anderen - hoewel waar precies de grens tussen de eigen en de gedachten van anderen zijn niet altijd duidelijk.

James verdeelt het zelf in twee altijd aanwezige elementen: het ‘mij’ en het 'ik'. Het 'mij', het empirische zelf of de objectieve persoon, omvat drie aspecten:

• Het materiële zelf inclusief lichaam en bezittingen
• Het sociale zelf inclusief hoe we ons gedragen en worden gezien door anderen.
• Het spirituele zelf dit lijkt misschien een vreemde naam om vandaag de dag te gebruiken, maar het omvat mentale disposities en vermogens, religieuze ambities en morele principes. Dit omvat subjectieve ervaring.

Het 'ik' ligt boven dit alles: het is de subjectieve wetende gedachte, of het pure ego, het zelf waar ik om geef, de gevoelde kern van mijn ervaring. Dit is ‘de meest raadselachtige puzzel waarmee de psychologie te maken heeft’. Hij beschrijft de twee belangrijkste manieren om ermee om te gaan op een manier die ons nu heel vertrouwd lijkt te zijn: de ziel of het ontkennen van het bewustzijn is zelfs echt.

James stelt het volgende voor: ‘De verschijnselen zijn voldoende, de voorbijgaande gedachte zelf is de enige verifieerbare denker en zijn empirische verband met het hersenproces is de ultieme bekende wet’. Wat hij bedoelt is dit; Op elk moment in de tijd is er een voorbijgaande gedachte (hij noemt deze speciale gedachte de Gedachte) die onophoudelijk eerdere gedachten onthoudt en sommige ervan aan zichzelf toewijst. Op deze manier is wat de gedachten bij elkaar houdt geen afzonderlijke geest of ego, maar slechts een andere gedachte van een speciaal soort. Deze Gedachte identificeert en bezit sommige delen van de bewustzijnsstroom terwijl andere wordt afgewezen. Het brengt gedachten samen die het ‘warm’ vindt en noemt ze ‘mijn’. Het volgende moment neemt een andere Gedachte de taken van devervallende Gedachte op en eigent het zich toe. Het bindt de individuele feiten uit het verleden met elkaar en met zichzelf. Op deze manier lijkt de voorbijgaande gedachte de denker te zijn. De eenheid die we ervaren staat niet los van de Gedachten. Inderdaad, het bestaat niet totdat de Gedachte er is.

Dus; De gedachte is de denker.

Wat zijn neuro-wetenschappelijke theorieën over het zelf?

Man, ik heb echt geen zin meer om over theorieën te schrijven, maar hier gaan we. Veel neurowetenschappers vermijden opzettelijk praten over het zelf en het zelfbewustzijn. Anderen bespreken zelfbewustzijn als een subcategorie van bewustzijn in het algemeen, en sommigen overwegen hoe het zelfconcept zich ontwikkelt en hoe het fout kan gaan (zoals bij geheugenverlies of blindheid). Slechts een paar proberen uit te leggen waarom het zelf een continue agent en een onderwerp van ervaring lijkt te zijn. Hun meest gebruikelijke strategie is om het zelf te vergelijken met één bepaald hersenproces of een functioneel hersengebied - iets waarvan is bewezen dat het niet werkt omdat het zich niet in één hersengebied bevindt, maar goed, ik veronderstel dat we erover moeten praten. Hier is een lijst met korte samenvatting van studies;

• Ramachandran: concludeert dat één verenigd zelf dat de hersenen 'bewoont' een illusie is, maar ook dat 'het niet moeilijk is om te zien hoe dergelijke processen de mythologie van een zelf als actieve aanwezigheid in de hersenen zouden kunnen veroorzaken een' geest in de machine"
• Antonio Damasio: maakt gebruik van zijn studies naar hersenschade en psychopathologie om het protozelf, het kernzelf en het autobiografische zelf te onderscheiden. Het zelfgevoel heeft een voorbewust biologisch precedent in de eenvoudigste organismen en is een reeks neurale patronen die de toestand van een organisme van moment tot moment in kaart brengen. Meer complexe organismen hebben ‘kernbewustzijn’, dat niet afhankelijk is van geheugen, redenering of taal, en wordt geassocieerd met het kernzelf, ‘een voorbijgaande entiteit, onophoudelijk opnieuw gecreëerd voor elk object waarmee de hersenen interacteren’.
• Bernard Baars: de GWT het zelfsysteem maakt deel uit van de contexthiërarchie die beïnvloedt wat er op het podium komt. Het is inderdaad de dominante en verenigende ‘diepe context’.
• Stanislas Dehaene: denkt niet dat er een noodzakelijk verband is tussen bewustzijn en zelfbewustzijn. Voor hem is bewust zijn van een bepaald aspect van zichzelf gewoon een andere vorm van bewuste toegang tot de werkruimte. In plaats van informatie over kleur of geluid, gaat het om een ​​van de verschillende mentale representaties van 'ik' mijn lichaam, mijn gedrag, mijn gevoelens of gedachten. Wanneer ik over mezelf nadenk, worden het geobserveerde en het observerende 'ik' eenvoudig gecodeerd in verschillende hersensystemen.

Hoe zit het met alleen theorieën over het zelf en het lichaam?

Nogmaals, hier is een lijst;

• Boeddhisme: maakt onderscheid tussen perspectivisch eigendom, waarbij de ervaring zich presenteert als onderscheidend voor het onderwerp van de ervaring, en persoonlijk eigendom, een sterker gevoel van zichzelf identificeren als de eigenaar van een ervaring: erover nadenken, hetzij reflectief of prereflectief, als van mij zijn of het als deel van mij aanhouden.
• Albahari: denkt dat het hebben van een gevoel van eigenwaarde niet alleen perspectivisch eigendom vereist, maar persoonlijk eigendom: niet alleen een standpunt zijn, maar grenzen trekken tussen wat bij 'mij' of iemand anders hoort. Maar voor haar is het cruciaal dat een gevoel van eigenwaarde niet hetzelfde is als een eigenwaarde. Het zelfgevoel bestaat, maar het zelf zelf niet. Onze ervaringen gaan vooraf aan en creëren ons zelfgevoel in plaats van andersom.
• Dennett: (nogmaals, oh mijn god) een meervoudige persoonlijkheid lijkt vreemd, alleen omdat we vals denken dat zelf alles of niets is en één voor een lichaam moet zijn. Afzien van dit idee stelt ons in staat om fragmentarische zelven, gedeeltelijke verhalen en meerdere zelven te accepteren die net zo reëel zijn als het meer algemene lichaamstype. Een lichaam kan zelfs minder dan één zelf zijn, zoals in het geval van de tweeling Greta en Freda Chaplin, die als één leken te handelen, en samen of afwisselend spreken.
• Kurzweil: het menselijk zelf zal op een dag niet gebonden zijn aan het overleven van menselijke lichamen onze onsterfelijkheid wordt verzekerd door technologische vooruitgang. Het enige wat we moeten doen, is de snelheid en nauwkeurigheid van de reeds beschikbare scanprocessen verhogen, de relevante aspecten van de organisatie van een brein kopiëren naar een computer en - hey presto - waar we van leven.
• Brooks: ‘We zullen onszelf niet downloaden naar machines; in plaats daarvan zullen degenen onder ons die vandaag leven, in de loop van ons leven onszelf veranderen in machines '. Dus, cyborgs dan?

Dus wat nu?

Het idee van de ‘zelf’ sluit aan bij elk ander onderwerp dat we in dit boek hebben besproken. Het is een integraal onderdeel van waarom we denken dat er in de eerste plaats een bewustzijnsprobleem is. Het lijkt een onderwerp te bieden voor het gevoel van hoe het is om. . . ik, jij, een vleermuis of wie dan ook te zijn.

Het is de entiteit die verklaart dat het geen illusie kan hebben over iets dat zo dierbaar is als zijn eigen ervaringen. Het is wat voelt alsof het zich in je hersenen bevindt, of tenminste ergens in je hoofd, of het nu op een comfortabele stoel in je eigen privétheater is of gewoon in de zin dat je hebt dat er altijd eenheid is, met jou op zijn centrum. Jij bent het die oplet, besluit te handelen en verdwijnt in bewusteloosheid. Jij bent het voor wie bewustzijn moet zijn geëvolueerd, en jij die ervan overtuigd bent dat een octopus zijn niet hetzelfde is als jezelf zijn, en dat een machine zijn helemaal niets is, laat staan ​​alsof je bent zoals jij. Jij bent degene die ervoor kiest om - of niet - je geest uit te breiden met drugs of meditatie, of jezelf te verliezen en in het kort iemand anders te zijn in een verhaal of een film.

Ben jij het die maar half aanwezig lijkt te zijn in dromen? Voel je hier nu iets anders over, als je dit tot nu toe hebt gelezen? Voelt degene die zich anders voelt zich minder solide, of misschien meer?

Oefeningen

16.1. Denk aan de meervoudige persoonlijkheidsstoornis. Hoe kun je dit koppelen aan de ego-theorieën? En nu theorieën bundelen? Wat denk je dat het dichtste bij de waarheid light? Ls je twijfelt, check pagina’s 439-443.