Indrukwekkend begin

Lieve allemaal, 
Eindelijk tijd om de eerste blog te schrijven. Ik ben nu in het gastgezin sinds vannacht in Wulugu. Eerst nog even over de week voor vertrek. Hele drukke dagen gehad en vooral korte nachten. Laatste dingen ingepakt, super veel vrienden nog gezien en gesproken en lekker thuis genieten van alles. Willemijn en ik hadden samen nog een going away borrel voor vriendinnen georganiseerd, dat was erg gezellig iedereen bij elkaar. De vrijdag avond (22 nov) zou Frida gezellig bij mij zijn en slapen. Mama zou naar een verjaardag gaan en Anton gewoon thuis. Allemaal prima. Frida en ik gingen samen gezellig boodschappen doen. Ze wou lopen, nou oke dacht ik.. prima. Op de terugweg nog even afscheid genomen bij de basiliek en na een uurtje liepen we al kletsend het huis weer in. Ik doe de deur naar de kamer open en ineens … SURPRISE.
Ik was nog nooit zo in shock. Huh dit allemaal voor mij ? Ik in een film leek het wel. Wauw zo super lief. Frida had dit allemaal samen met mama georganiseerd voor mij. Het was echt een top avond. Met een paar goeie vriendinnen, familie en vrienden. Gezellig samen gegeten, gedronken, gekletst, gelachen. Ja en die avond was ik toch wel echt heel zenuwachtig. Ik ga echt, 5 maanden. Het klinkt zo onwijs lang. Durf ik nog wel… 
Wel goed geslapen gelukkig. Zaterdag, de grote dag. Vroeg op en nog laatste keer lekker goed douchen, ontbijten (bruine boterham met kaas en een stukje taart van Esmijn hmmm) Om half 11 moesten we toch echt vertrekken, allebagage erin en toen stonden de fam Heitmeijer, van Noort en Vita buiten om mij uit te zwaaien. Ik mocht rijden naar schiphol, yes.. laatste keer voor de komende 5 maanden. Samen met Frida, mama en Anton ging ik naar schiphol. Daar aangekomen bergschoenen aan en toen was ik al lekker charmant in stijl voor de trip. En daar stonden ineens Robina en Mayke achter me.. Mandy en Eline kwamen ook nog naar schiphol voor mij. Zo leuk allemaal. Afscheid genomen, wat niet zo makkelijk was en toen zelf inchecken. Bagage wegbrengen, nog heeeel veel zwaaien en handkusjes geven en gaan. Al snel het vliegtuig in en vanaf dat moment werd het allemaal alleen maar heel erg leuk. In het vliegtuig mocht ik kadootjes open maken van vriendinnen (Fri, Es, Char, Mandy, Mara, Lien) JAAAA zo lief. Een fotoboekje met allemaal foto’s, lieve briefjes en teksten. Ik genoot er echt van. Ook nog een reisboekje van mama gekregen met een bijzondere kaart en allemaal lieve dingetjes, geluksdingen, briefjes, kersthangertjes. Ik zat daar helemaal gelukkig in het vliegtuig. Films gekeken, gegeten en we waren er al snel. Daar aangekomen yellow fever bewijs laten zien en daarna moesten we wat afgeven bij de immigration service. Wachten op de koffers wat echt belachelijk lang duurde. Willemijn ging maar even kijken hoe of wat na een half uur wachten. Stonden alle koffers in het midden op de grond bij elkaar. Oke.. dit is Afrika ?!! 
Geld gewisseld en meteen een simkaart gekocht. Ouders even vertellen dat we veilig zijn aangekomen. Toen nog een of andere gekke douane door, waar we met een beetje arrogantie snel doorheen zijn gekomen. Bij een hal aangekomen waar allemaal zwarten stonden met bordjes waar namen op stonden. Maar nergens die van ons. Toch maar even de contactpersoon gebeld en uiteindelijk stond er een meisje gelukkig. Ze zei helemaal niks en stelde zich niet voor, oke naja. Wij met onze 1000 KG aan bagage achter dat meisje aan hobbelen. Ineens kwamen er 2 negers die onze bagage kar overnamen, oke wat jij wilt. Bagage in het busje en toen werd ons nog om geld gevraagd voor het dragen van onze bagage.. ja daaahaaag. De weg naar het hostel was al bijzonder. Je zag weinig, maar toch indrukwekkend. Na een tijdje op een verharde weg ineens een onverharde weg op. We werden zo ongeveer die hele bus doorgeschud. Grote kuilen overal, hobbels en weet ik veel wat. We waren er, bagage werd naar de kamer getild en daar stonden we dan. In een kamertje met 2 stapelbedden een bankje en een badkamer. In de badkamer stond een grote groene ton, waar we niet wisten waar die voor diende. Een wc, wasbak en een soort douche. Ook wat emmers. Meteen geprobeerd of we water hadden, maar nee.. geen stromend water. Daar begon het avontuur al. Bedden even gecontroleerd op bedwants/bedwands ofzo iets ? Slaapzak erop gelegd, airco aan.. dat hadden we dan wel en bord ananas opgegeten. Snel slapen want we waren toch wel echt moe. 
Om 7 uur ’s ochtends werd er al op de deur geklopt, hallo dit is wel heel vroeg hoor. Ontbijt is klaar. Er stond wit stevig, smaakloos brood op tafel, jam, thee, soort geitenkaas en vegimite op tafel. Er waren ook nog vrijwilligers uit Australië die met een groep van 7 een project uit zouden gaan voeren in het westen. Wel fijn dat we met anderen samen de intro zouden hebben. Tijdens het ontbijt werd ons trouwens verteld dat de groene ton voor het douchen is en voor het doorspoelen van de wc. Na het ontbijt gaan douchen met een emmertje water. Opzich voel je je wel schoon als je zo gaat douchen, maar je zweet zo snel weer omdat het hier wel zeker 35 graden is. Het was zondag dus we hadden nog geen introductie. We hadden het er wel over, wat we zouden gaan doen. Uiteindelijk om 9 uur naar de kerk gegaan, stukje lopen. De mensen hier zijn heel gelovig en gaan op zondag echt van 8 tot 12.30 naar de kerk. In de kerk was het zo anders dan in NL. Iedereen was aan het dansen en zingen en soms waren er preken die zo hard verteld werden, echt met volle overtuiging. Het was ook echt een apart gebouw. Het was nog niet echt af of zo. Heel hoog, een soort betonnen basis. Wel wat versiering van bloemen en echt een altaar. Iedereen zag er ook echt heel mooi uit, ze doen echt hun best om er netjes uit te zien. Je mag ook echt alles in de kerk; eten, drinken, je kind de borst geven. 
Thuis eerst lunchen, spaghetti met tomatensaus en smerig uitziende worstjes. Echt heel weinig groente hier, wel wat fruit, maar daar moet je haast wel naar vragen. Na de lunch even naar de kamer. Stroom was uitgevallen, dus we hadden ook geen airco meer, warmmmm. Even de kamer geordend en om 3 uur naar de supermarkt gegaan met de andere vrijwilligers en Rebecca (ze begeleid ons in de intro dagen). Je voelt je hier wel echt.. tja aangekeken. Zo wit en iedereen kijkt je aan, vraagt je naam enz. Weer terug gingen willem en ik ‘borrelen’ op onze kamer met water uit zakjes chips en koekjes op ons smerige bankje. Daarna moesten we eten, rijst met tomatensaus en kippenpoten. Ik heb hier eigenlijk nog maar een heel klein hapje kip gegeten, durf niet zo goed. In NL at ik ook niet veel vlees, wel steeds vaker en meer. Maar hier ziet het er anders en niet heel chill uit. Dus maar goed aan de vitaminepillen. Rebecca vroeg nog aan ons of de stroom bij ons thuis ook wel is uitvalt. Euh nee natuurlijk niet. Als er iets aan stroom uitvalt dan is het vaak alleen een groep in huis en het doet het zo weer. In Accra valt het gewoon hele dagen uit, echt gek. Naar de wc gaan is hier trouwens echt niet relaxed. Het is gelukkig nog wel een echte wc, maar je moet het doorspoelen met een emmertje water, wat niet altijd goed werkt. 
Maandag ochtend weer vroeg wakker. Na het ontbijt begon onze eerste introductie samen met de 7 vrijwilligers uit Australië. Er werd ons van alles verteld, over de cultuur, gezondheid feiten. Veel kinderen mogen hier tot een bepaalde leeftijd gratis naar school, dat vond ik best raar om te horen. In NL wordt er heel vaak gezegd dat we geld in moeten zamelen, zodat de kinderen hier naar school kunnen, dit en dat. Nou veel mogen hier dus gewoon gratis naar school en dat doen ze niet eens allemaal, Afrika is zo gek. We kregen ook nog taal les, heel raar hoe ze hier de letters uitspreken, altijd anders. Na de oriëntatie met een busje naar een ‘shop’ waar je geld kan wisselen en daarna naar de bank. Oh ook nog tanken. Voor 18 L moesten ze 40 cedi betalen, dat is ongeveer 13 euro.. En de chauffeur hoefde niet eens de auto uit om te gaan tanken, wat een luxe. 
Weer in het hostel gingen we lunchen, patat met ketchup en weer die vieze worstjes die ik niet heb gegeten. Je moet hier ook echt 3 liter water per dag drinken en dat is echt veel, je zweet bijna alles er weer uit. Na de lunch kregen we drum en dance les. Twee stoere Afrikaanse jongens. De ene gaf ons eerst djembe les, na een tijde werkte mn handen niet meer mee, werd beetje panisch. Hierna Afrikaanse dansles, niet moeilijk en intensief. Die mensen hebben zo’n goed ritme gevoel, ik ben echt jaloers. Next strand. In het busje was het zo indrukwekkend wat je allemaal ziet langs de weg. De cultuur en het leven hier valt eigenlijk niet te beschrijven. Overal is het vies, rommelig en oud. Overal vuilnis op de grond, zo gek. In NL heb je daar mensen voor die dat opruimen, kan dat hier niet ? Je ziet dikke villa’s onderweg, met grote hekken ervoor, huizen in de gekste vormen, en dan weer een klein hutje met een golfplaat waar stenen opliggen, voordat het dak weg waait. 
Ook overal zie je mensen dingen verkopen, iedereen komt langs je busje met van alles en nog wat. Als je stilstaat staan er zo ineens 30 mensen om je busje heen. Ook al die kraampjes langs de weg, overal hetzelfde. Het is een soort standhokje waar mensen inzitten die spullen verkopen. Ene keer eten, dan pannen, dan dit en dat. Ondertussen slapen die mensen of doen ze niks. Je moet hier echt omschakelen, niks doen en niet zoveel op de tijd letten. Het maakt allemaal niks uit. Het is ook vaak te warm om iets te doen hier. Ze zijn hier zo sloom, easy going en te relaxed. Je ziet ook echt overal dieren. Geiten, kippen, honden, katten, varkens. Soms langs de weg een soort vuilnisbult en dan weer een soort auto garage. Alle kindjes zwaaien ook naar je en zeggen obruni how are you, obruni what’s your name. Het strand was top. Echt van die ouderwetse vissersboten. We gingen met zn allen lekker de zee in rennen. Heerlijk. Hoge golfen, harde stroming. Rond half 5 weer die indrukwekkende weg terug. Blijkbaar hadden wij op het vliegveld een stempel gekregen, waar die meneer 60 days op had geschreven. We hadden wel van te voren een visum geregeld voor 90 dagen, 3 maanden. Huh wat klopt hier niet. Nou Rebecca en Deborah vertelden ons dat dit altijd gebeurt met vrijwilligers, how strange. En waarom vertelde de organisatie ons dit ook niet ? Visum gelukkig wel gratis kunnen verlengen voor een maand. Daarna weer gegeten, nog een handwas gedaan en vroeg gaan slapen. Ik miste toen thuis al wel soms, meer door de frustraties over hoe het er hier aan toe gaat en je kan niks veranderen. Internet miste ik ook wel, in NL kan je gewoon dag in dag uit contact hebben met mensen. Face to face, maar ook via je telefoon. Hier niets. Dan maar sms met mam en soms bellen. Grappig, er stond voor ons hostel een groene bak waar groente en tuin- afval op stond. Een NL container, tof. 
Dinsdag weer ontbijt met brood en daarna spullen pakken en weer zo’n indrukwekkende weg richting de markt. Eerst naar een soort overdekte markt waar bijna elk kraampje hetzelfde was. Je kon er kleding kopen, sieraden, tassen, muziekinstrumenten, stof, spelletjes en beeldjes. Iedereen probeerde je echt die kraampjes in te trekken. Buy this, get one free. En zo de hele tijd door. Heel vermoeiend. Je kan nog niet eens even naar een armbandje kijken of er staat al iemand in je nek te hijgen. In 1 shop een tijdje staan praten met een jongen. Je krijgt dan al heel snel de vraag of je getrouwd bent of een vriendje hebt. Daar moet je echt ja op zeggen. Ik heb al een paar huwelijksaanzoeken gehad haha. Daarna gingen we lokaal eten. Je kon kiezen tussen een soort soep, met een meelbal en vlees of vis of plain/fried rice. Toch maar voor safe gekozen, fried rice. Kip erbij waar ik een klein hapje van heb gegeten. Daarna over de lokale markt terug naar het busje. Jezus dat was heftig. Echt alles, zoveel mensen, varkenspoten, reuze slakken, gedroogde vissen, potten, pannen, kleding, simkaarten, fruit.. niet normaal. Ook nog langs een stuk van de markt gekomen waar allemaal mannen met kolen bezig waren. Busreis terug was weer wow. Het is trouwens een klein busje, troto heet het. Daar rijden er hier zóveel van. Dat is ook echt een goedkope manier van vervoer. De verdeling tussen rijk en arm is hier zo strange. Die villa’s zien er ‘rijk’ uit, maar ze zijn vaak nog bezig met bouwen. Als de mensen die de villa bouwen geld krijgen gaan ze weer verder en dan stoppen ze weer even. Zo kunnen ze zeker wel 20 jaar bezig zijn met 1 huis. Het is echt dubbel want als je hier iets ‘rijks’ ziet, dan is het wel rijk, maar ook ergens niet. Heel moeilijk uit te leggen, jullie moeten mij gewoon opzoeken om het allemaal zelf te zien !!!!! Met kerst ? 

Weer thuis gevraagd of we even naar het internet café mochten. Samen met wat andere vrijwilligers en Rebecca. Er stonden wel veel computers. Ik wou eerst wifi proberen, maar dat werkte voor geen meter. Daarna op de computer. Heeeel sloom en je werd er vaak uitgegooid, maar kon te minste even op fb en skype. Ik kon alleen niks horen, dus heb tegen Fri gepraat op skype, maar hoorde haar niet. Na een half uur moesten we weer terug. Eten en inpakken. Tijdens het inpakken viel te stroom uit en die ging de hele nacht ook niet meer aan, heel irritant. Dus we moesten met een hoofdlamp verder gaan inpakken. Oh we kregen na het eten trouwens eerst een dansvoorstelling. Hele gekke en spannende bewegingen in het dansen. We leuk om te zien. Lekker geslapen, maar heel warm zonder airco, want de stroom deed het niet. 
Volgende ochtend om 06.15 al wakker en toen laatste dingen inpakken, douchen en ontbijten. Daarna nog een laatste oriëntatie over het gastgezin en toen spullen in de auto. Bij het busstation moesten we wachten. Het is hier nooit duidelijk hoelaat een bus gaat. Je kan een half uur wachten of 5 uur, that’s Africa. Gelukkig had ik wel wifi bij het busstation, dus voor het eerst kon ik even fijn whatsappen. Om half 12, redelijk snel, konden we de bus in. Het was een reis van 15 uur. Hoe verder we Accra uit reden hoe mooier de wegen eruit zagen, tot we ineens van een verharde weg overgingen op een onverharde weg. Steeds weer afwisselen. Heel gek en irritant. Het laatste stuk was wel verhard, maar ook apart. Niet een snelweg. Gewoon een 1-baans weg die langs allemaal dorpjes komt, veel drempels enz. Er kwam ook nog 2 keer een man in de bus die een hele preek ging houden en daarna een medicijn probeerde te verkopen. Het was trouwens ook echt heeeel koud in de bus, 24 graden. Dat vinden wij nu al wel super koud. Om half 3 stonden we stil op de weg. Er stond een vrachtwagen voor ons die half was omgevallen, of in ieder geval de ‘bagage’ die erop zat. De bus werd tegen gehouden door wat boomstammen die er schuin tegenaan stonden. Het probleem was dat de bus midden op de weg stond, dus konden we er wel langs… ? Uiteindelijk net gelukt. Om ongeveer kwart voor 3 in de nacht werden we gedropt in Wulugu. Er kwam een vrouw naar ons toe die ons ging begeleiden naar de compound. We hadden echt zoiets van omg waar zijn we beland. Met onze koffers over het zand slepen, dieren die er omheen stonden, ook ezels. 
De gastgezinvader kwam naar ons toe en kwam even bij ons in de kamer zitten, er aardig maar ik was echt een beetje in shock over hoe primitief het hier is. Slaapzak op bed gelegd en zonder airco in stikkende hitte gaan slapen. Heel slecht geslapen, het is namelijk echt een soort houden plank waar je op slaapt.. niet te doen. Het is ook echt een vierkant kamertje waar 1 bed in staat, 1 matras op de grond, 2 te versleten bankjes, een smerig kleed op de grond en allemaal blauwe muren. We slapen ook onder een golfplaten dak, waardoor het erg warm blijft in de kamer. Ik was ook al echt super vroeg wakker, dus heel kort geslapen. Hoorde al allemaal geluiden heel vroeg. Dieren, mensen. Het is hier echt super primitief, het lijkt wel groeten uit de rimboe. Nu vind ik het nog wel echt lastig en allemaal ongelooflijk. Moet echt wennen. Er wonen hier ook veel verschillende mensen, heel vaag. Maar wat me op dit moment zo erg dwars zit is het geld. We moeten 410 cedi per maand betalen aan het gastgezin. Dat is zo’n 140 euro. We betalen voor verblijf, 3 keer per dag eten en that’s it. We hebben nu vandaag 3 keer gegeten. Ontbijt weer dat witte brood, lunch rijst met kip en net hadden we yam. Dat was wel lekker maar zag er super smerig uit. Het is van aardappel een soort mengsel. We aten ook echt al om kwart over 4, zo vroeg. Er zijn hier nu 3 andere meisjes, ze zijn heel aardig en ik ben echt super blij dat ze er zijn. Ze introduceren ons goed en helpen ons. Vertellen veel. Ze hebben iets betere kamers, met een soort vierkante hoek waar ze kunnen douchen. Maar de meiden vertrekken op 10 dec. Dus dan kunnen we verhuizen en hebben we een eigen douche. Douchen doe je met een emmertje water en de wc is buiten de compound in een hutje met een rieten dak. Echt zo’n ouderwets hutje, rond, van klei met stro in een punt vorm erop. En daar moet je dan in gaan en hurkend je behoefte doen. Het is hier zo primitief. Ik vind het echt wel lastig en moet echt nog wel heel erg wennen aan alles. Mis de mensen thuis ook wel. Morgen gaan we naar het weeshuis en ik hoop dat ik daar veel voldoening uit kan krijgen, bij de kinderen. 

Het komt goed. Ga zo even beetje opruimen, muggen net ophangen en mama bellen. 
Typ nu trouwens een blog via de laptop van het NL meisje hier. Heel fijn, want het blijkt dat de internet café’s hier echt suuuuuper slecht zijn en ook niet altijd open, en ver weg. We gaan ook internet kopen, dat is iets van 10 eu per maand en dan kan ik via mijn telefoon mailen, fb, whatsapp en misschien ook wel skypen. Dat is fijn. 

Nou ik mis jullie en hoop snel weer een blog. Dan wordt het verhaal trouwens niet meer zo lang hoor, nu super veel indrukken en ik kan typen op een laptop.. dat gaat sneller dan op een telefoon ! 


Veel liefs An 


Ohja mam heeft trouwens bij het vorige reisverslag een reactie geplaatst van wat ik vertelde aan de telefoon en ze heeft ook ons ghanese nummer erop gezet. Dus bel of sms als je dat wil !