Sasa! 

Alweer ruim een week is verstreken sinds mijn vorige verslag. 

Vorig weekend (13-14 september) hebben Hannah, Kamila en ik veel uren besteed aan schoolwerk. De eerste reflectieverslagen zijn geschreven en het stagewerkplan is afgerond. Nu wachten we alleen nog op feedback van de docent. Helaas laat die niet heel regelmatig van zich horen. 

In het weekend vertelde Diana ons ook dat er tegenover het appartementencomplex een kraampje is waar we films kunnen kopen. Voor 50 KSH wat gelijk is aan +/- 0.40€. Dus we kochten de film Maleficent. Dit beviel zo goed dat Kamila besloot nog een film te halen, het werd the fault in our stars. 

Zo verstreek het weekend zonder eigenlijk ook maar een straaltje zonlicht te zien. Ons voornemen voor het volgende weekend was dan ook om op pad te gaan. 

Op maandag begon de tweede week op de ICU voor mij. Ik heb weer vaardigheden kunnen oefenen. Zo ligt er al sinds ik begonnen ben op de afdeling een patiënt met een tracheostoma. Deze patiënt is volledig verlamd en is seropositief. Er komen dus flink wat interventies bij kijken. Gewapend met beschermende kleding zoals (steriele) handschoenen en een mondkapje ging ik de patiënt uitzuigen. Steriele materialen zijn noodzakelijk aangezien het uitzuigen van de trachea (de luchtpijp) steriel moet gebeuren. 

Om het sputum (slijm in de luchtwegen) los te maken moeten de longen 'gemasseerd' worden. Dit klinkt een beetje raar, maar als ik mijn hand op de borst van de patiënt leg, voel ik wat er gebeurd. Ik voel namelijk tijdens de ademhalingsbeweging het sputum rommelen door de borstkas heen. 

Doordat de patiënt seropositief is, ontstaat er eenvoudig een ontsteking. Zo ook bij deze patiënt, de luchtweg is flink ontstoken, wat veel sputum veroorzaakt. 

Tijdens een dienst ging ik samen met een mannelijke collega de patiënt uitzuigen. Deze collega is erg krachtig en kon met veel kracht het slijm losmaken. Bij het uitzuigen wekte mijn collega een hoest reflex op (dit doe je door het kuiltje onder je nek in te drukken) en wat er toen gebeurde was wel even schrikken. 

Ik vraag me af of ik dit ooit in Nederland zal zien. Dik groen geel sputum (haha sorry voor de details!) kwam via de tracheostoma naar buiten. Oh wow, daarna voelde de borstkas van de patiënt wel een stuk leger. Weer een goede ervaring rijker. 

Daarnaast is deze patiënt door de verlamming bedlegerig. Al twee maanden verbleef de patiënt in een ander ziekenhuis, hier waren doorligplekken ontstaan op de oren. Dit is verder ontwikkeld, maar de stuit heeft nog steeds geen doorligplekken. Ik denk dat dit, zeker voor de materialen die ze hier hebben, een compliment waard is. 

Daarnaast was er een andere patiënt op de ICU opgenomen die ernstig verward was. De patiënt kon niet goed brood en thee naar zijn mond brengen en was eigenlijk geheel afhankelijk. Hij reageerde ook niet op Engels. Dus ik heb twee nieuwe woorden geleerd! 

Tema (tèh-mah) = spugen 

De patiënt begreep niet dat het water waarmee de mond gespoeld werd uitgespuugd moest worden. 

Pumua (pu-moo-ah) = zuchten 

De arts wilden de longen beluisteren en hij reageerde alleen op Swahili. 

De rest van de week ging ik m'n gangetje. Op donderdag had ik mijn laatste dag op de ICU. Na afloop gingen we langs bij sister Demaina. Ze is van het kindertehuis, voordat we zouden beginnen komende zondag wilde ze dat we langskwamen. 

Oké, prima. Hannah had gebeld, na vier uur zouden we komen. We waren een beetje verdwaald, dus uiteindelijk arriveerden we om kwart voor vijf ofzo. Had die zuster al bijna de benen genomen! Lekker dan, wij lopen bijna een uur daarheen en zoeken om vervolgens eigenlijk bijna voor een gesloten deur te staan. 

Gelukkig was ze 'willing to stay a tad bit longer'. Ze legde ons uit wat er verwacht werd. En een half uur lang vertelde ze ons waarom we gelovig moeten worden. Ik begrijp dat het hoort bij de Keniaanse cultuur enzo en ik respecteer de bevolking, maar als ik drie keer in de week 'preken' krijg (want tja zo voelt het wel een beetje, sorry), wordt het toch wel een beetje annoying. 

Ik probeer uit te leggen dat ik zo niet ben opgevoed, maar dat het altijd nog kan gebeuren. 

Anyway, de zuster vertelde ons dat we zondag een vriendin van haar gingen helpen om kip te bereiden en daarna konden we met de kinderen dingen doen. Ze gaf ons de indruk dat alles goed geregeld zou zijn en dat we goede begeleiding zouden krijgen. 

Ze gaf ons een goede indruk inderdaad.. Maar helaas ging het anders dan verwacht. Toen we op zondag arriveerde kwamen we in de ruimte met jongetjes van 4 tot 6. Alle andere jongens waren naar de kerk (dit wisten we). Er was net een film op gezet. Fijn 1,5 uur film kijken, want de vrouw die zou koken kwam niet opdagen. Na anderhalf uur film kijken moesten de kinderen buiten rondjes rennen. Daarna zei de docent, die aanwezig was, 'meiden ik ga helpen met het opdienen van eten, succes, na het eten mogen ze pas voetballen'. Super handig natuurlijk, stonden we dan met z'n drieën en wat wilden de jongens doen? Of course voetballen. Uiteindelijk hebben we maar een bal gepakt die Hannah meegebracht heeft en hebben we ze daarmee laten spelen. 

Rond 13 uur gingen de kinderen eten. We hielpen ze om op goede manier hun handen te wassen. Ze waren zo hongerig dat ze zelfs de bananenschil uitschraapten. Zelfs de schillen uit de vuilnisbak. Je kunt ook duidelijk zien dat ze niet gevarieerd eten. De buikjes zijn rond en opgeblazen. Duidelijk teken van eiwit tekort. Sneu om te zien en eigenlijk ook wel sneu dat sister Demaina dit niet inziet. (Ze is Amerikaans, ze zou beter moeten weten vind ik) Al zouden die kinderen een dag in de week een ei krijgen ipv groenten. Dat zou al helpen. 

Na lunch mochten de jongens nog even voetballen en toen moesten ze douchen en slapen. Ze douchen zich en kleden zich vervolgens niet afgedroogd met de vuile kleding weer aan. Ze dragen ook geen ondergoed. 

Toen de jongens gingen slapen, kwamen de oudere jongens terug. Zij mochten film kijken. Toen zijn Kamila, Hannah en ik uit ellende maar naar huis gegaan. We voelde ons eerlijk gezegd vrij nutteloos. 

Ons plan voor volgende week is om ze een knutselwerkje te laten maken. Wie weet hoe dit zal uitpakken! 

Op vrijdag en zaterdag zijn we naar de binnenstad geweest. We hebben het Nairobi National Museum bezocht. Dit was een heus avontuur. We zijn op de universiteitscampus geweest en hebben de snelweg overgestoken! Interessant museum, er was een tijdelijke expositie over de aanval op de westgate mall. Erg imposant om te zien. 

Ook hebben we pizza gegeten en we hebben een film gekocht. One million dollar arm. Zeer traag opgangkomende, maar uiteindelijk leuke en interessante film! 

Vandaag, maandag, ben ik begonnen op de maternity ward. 's Ochtends was er niets te doen, maar rond 12 uur kwamen er twee opnames. Een heb ik zelf gedaan! Super interessant. De vrouw had hevige weeën. Het kindje moest eigenlijk nog een maand in de buik zijn. Het wilde er echter uit. 

De mannen zijn hier niet aanwezig tijdens de bevalling, het ziekenhuis staat het niet toe. Dus ik hielp de vrouw door de weeën heen. Op een gegeven moment werden mijn handen helemaal blauw geknepen, ze zei: 'oh Stephanie oh Stephanie, jij bent mijn birth partner, ik heb je nodig', haar hoofd lag zo ongeveer tegen mijn buik aan. Zeer intrigerend om mee te maken. Helaas was mijn dienst af voordat ze bevallen was. Ik hoop haar morgen op de afdeling aan te treffen met een prachtige baby! 

Bedankt voor het lezen! 

Kwa heri, 

Stephanie