Keeping up with Kerime Pt. 17 - volunteering in Quetzaltenang, Guatamala

Caras Alegres

Caras Alegres is a social/humanitarian project in the slums (Las Rosas) of Quetzaltenango, one of the biggest cities in Guatemala. The project has as goal to help better the life and education to the families, and especially the kids in these areas. Kids in this neighborhood live in extreme poverty and Caras Alegres gives them the opportunity to go to school, eat, play and be a real kid for some time. There is daycare and there are pre-school classes for kids up to age 6. The kids get fed and educated and are sometimes sponsored completely (kids are in contact with a donateur that buys them clothes, food and can later pay for education). The project also has a program for the women in the area, they learn sowing, knitting and therefor how to financially support their families. As a volunteer I thought in the Parvulos class (kids around the age of 5). I was an allround class-assistant, for there were 25 kids and only one teacher. I was especially helpful for the English classes but also for the very much needed hugs! Because I started at the beginning of the year the kids always saw me as their teacher and I could make a real connection with them.

¡Hola a todos!

Mijn eerste week bij Caras Alegres zit er al weer op en ook ben ik gesetteld in mijn gastgezin en het Guatemalteekse leven. Het is super gezellig op de talenschool waarvandaan mijn gastgezin en vrijwilligerswerk zijn geregeld, ik ontmoet super leuke mensen en zie prachtige stukken van dit land, maar tegelijkertijd confronteert het werk op de school in de meest directe zin met de knagende armoede in dit land. Ik begin in deze blog met die gezelligheid en leuke ervaringen maar sluit af met een aantal van de vreselijke verhalen vanuit de school (hierbij alvast de waarschuwing dat sommige verhalen écht schrijnend zijn!).

Zondagmiddag maakte ik kennis met David, een student van de universiteit van Californië die hier een paar weken Spaans komt studeren. Hij verblijft ook bij Karla en dat is heel gezellig want hij is super aardig! Verder woont in hetzelfde appartementen complex als David en ik ook nog een andere studente bij een gastgezin, Michelle, een Amerikaanse medicijnstudente. En ook ben ik in de school heel gezellige andere reizigers tegengekomen, zoals Ella en Sarah, twee Canadees reizigsters en Hannah (nog) een Amerikaanse studente. Op maandag ging ik voor het eerst naar het project, ik reis daar met de bus heen samen met Ida, een Deense reizigster die daar ook werkt en in het hostel bij de talenschool woont. Maandag was echter vooral de opstart-dag omdat het de eerste dag van het schooljaar was, de "grote vakantie" is hier de hele maand december tot half januari. Maar die dag maakte we al wel kennis met onze klassen, Ida werkt met de groep van 3/4-jarige en ik werk met de 5/6-jarige. We blijven waarschijnlijk de hele periode met deze klassen, iedere ochtend van 9 tot 12, wat heel leuk is want dat geeft ons de mogelijkheid om de kinderen echt allemaal te leren kennen. In de middagen zullen we soms met de naschoolse activiteiten voor de oudere kinderen (7 tot 14 jaar) helpen.

De meeste middagen hebben we echter om door te brengen hier op de talenschool of om de te nemen aan de uitjes die vanaf hier worden georganiseerd. Zo zijn we woensdagmiddag bijvoorbeeld met de hele groep naar de warm water bronnen hier in de buurt gegaan, het water dat daar uit de vulkaan borrelt is heerlijk warm en schijnt ook nog eens genezende gaven te hebben! We hebben daar een paar uur heerlijk rond gedobberd en gekletst, iedereen genoot extra van het warme water omdat de douches hier meestal koud zijn. Toen het op dat onderwerp kwam vertelde Sarah en Ella ons dan ook vol trots dat zij wel warm water hebben, de rest reageerde daarop met een jaloerse: "You guys have hot water?! Luxery!". Maar toen het gesprek even later bij Hannah kwam en ze over haar gast familie vertelde: "They have these very bright lamps in the rooms" was het de beurt aan Ella en Sarah om jaloers te zijn: "Do you have a lamp?! Wow!". Het is zo grappig dat onze standaard zo is veranderd dat we heel jaloers op iemand kunnen zijn die elektrisch licht in de slaapkamer heeft, een half jaar geleden had ik me daar echt niets bij voor kunnen stellen!

Naast zulk soort uitjes zijn er ook activiteiten in de school zelf, zo is dinsdagavond filmavond en is er op vrijdag altijd een feestje voor de mensen die "afgestudeerd" zijn. De film van deze vrijdag was wel erg serieus, over de burgeroorlog hier in Guatemala, maar het is heel gezellig om zo veel groepsactiviteiten te doen. Ook het feestje op vrijdag was heel gezellig, met karaoke, heel veel snacks en zelfs een haardvuur. Met de sociale kant zit het hier dus wel goed, maar zoals aangekondigd waren er ook wat minder leuke, vooral hele zielige, momenten deze week...

De kinderen in onze klas wonen bijna allemaal in de buurt waar de school ook is, zone 5, bijgenaamd Las Rosas. Dit is bepaald geen villawijk maar een echt krottenwijk is het gelukkig ook nog niet. Aan de kinderen kun je soms echter wel zien dat ze het thuis niet bepaald breed hebben, hun kleding is bijvoorbeeld vaak heel vies en kapot. Maar als je hen over hun thuissituatie hoort vertellen wordt pas echt duidelijk onder wat voor omstandigheden ze groot worden. Zo is er bijvoorbeeld Raul, een vrolijke, ondeugende 4 jaar oud jongetje. Hij heeft een zusje van 1 jaar in de dagopvang en een oudere broer van een jaar of 7 die naar de middagactiviteiten gaat. Raul heeft een kaal plekje op zijn hoofd, maar omdat het nogal een brokkenmaker is zochten Ida en ik daar eerst niets achter, totdat een van de juffen ons vertelde hoe dat daar kwam. Raul was thuis met een stukje kauwgum aan het klooien en dat kwam in zijn haar terecht, maar omdat zijn ouders niet thuis waren kreeg hij het er niet uit en dus liet hij het maar zo. Later die middag viel hij echter in slaap, spelensmoe zoals zo veel kinderen van zijn leeftijd, maar al slapen is er een rat naar hem toe gekomen die het stuk kauwgum, samen met het haar, van zijn hoofd heeft geknaagd!

Dit totale gebrek aan hygiëne in de huizen ging nog een stap verder bij Sandra, een 3-jarig meisje in Ida´s klas. Toen de kinderen op woensdag aan het buiten spelen waren viel het ons allebei op dat ze zo veel witte dingetjes in haar haar had, maar omdat ze net wat hadden gegeten dachten we dat dit wel broodkruimeltjes zouden zijn. Totdat Ida het van dichterbij bekeek en zag dat het luizeneitjes waren en dat ze de luizen werkelijk over Sandra´s hoofd kon zien lopen. Nadat ze dat aan de juf had verteld werd die middag haar moeder ingelicht en wij verwachten dat er dus actie ondernomen zou worden, zoals natuurlijk onmiddellijk zou gebeuren als een kindje hier luizen had. Op donderdag was er echter nog niets veranderd en dus hebben Ida en ik die middag een luizenkam gekocht. Vrijdag heeft Ida wel een uur met Sandra voor zich op een krukje gezeten om zo veel mogelijk luizen weg te kammen. Sandra vond het ondertussen heel leuk dat ze zo veel aandacht kreeg, endat haar haar werd gekamd, want, zoals ze zelf vertelde; "Wij hebben thuis geen kam." Aan het einde van de kambeurt had Ida echter lang niet alle luizeneitjes te pakken gekregen. Dus ze vertelde Sandra dat ze shampoo nodig had en dat ze thuis al haar beddengoed moest wassen, waarop Sandra reageerde: "Ik heb geen bed...". Deze uitspraak raakte Ida en mij echt enorm, daar zat zo´n mooi, intelligent en nieuwsgierig meisje die net zo veel rechten en kansen zou moeten hebben als alle andere kinderen in de wereld, maar in plaats daarvan kon ze ´s nachts niet eens in een bed slapen en lag ze op de koude, harde vloer! Natuurlijk hadden deze mensen niets gedaan aan de luizen van hun kind, het was immers totaal geen prioriteit, eten en overleven zouden op zich al moeilijk genoeg zijn!

Toen ik die middag op weg naar huis was klonk het nummer "Another day in Paradise" van Phil Collins, dat toch al jaren op mijn Ipod staat, ineens heel anders. Daarom sluit ik deze blog weer eens af met een quote, in de hoop dat iedereen er af en toe eens bij stil staat hoe goed we het eigenlijk hebben: Do think twice cause it´s another day for you and me in paradise, just another day in paradise.

Besos en tot snel,

Kerime

Supporting content on WorldSupporter

My class; Parvulos

10427675_1470513709876254_2750615243018823211_n_0.jpg

This is a picture of the class I thought in for 7 weeks.

Keeping up with Kerime Pt. 18

¡Hola a todos!

Snel als altijd is er weer een week voorbij gegaan, en hopelijk was het voor jullie allemaal net zo´n goeie als voor mij! Want behalve dat ik een beetje verkouden ben gaat alles hier prima, de activiteiten en uitjes met de school blijven super, de mensen geweldig en het werk in het project, tja met de kinderen werken is gewoon heel leuk maar hun achtergronden blijven toch steeds schrijnend. Dus laten we zeggen, het werk in het project blijft betekenisvol.

Net als vorige week doe ik buiten mijn werk om veel activiteiten met de talenschool en ook deze week waren er weer allerlei dingen gepland. Zo was er dinsdag weer een filmavond en zijn we woensdagmiddag naar een natuurlijke sauna geweest. Dat is een lokaal kuuroordje waar vulkanische warmte van de stenen kleine stoomcabines verwarmt, het was heerlijk warm en de wandeling er naar toe gaf ons super mooie uitzichten over de vallei waarin Xela ligt. Bovendien was het perfect tegen een stevige verkoudheid, die ik door de koude bergwind hier heb opgelopen. Vanochtend (zaterdag) zijn we met een hele grote groep van de school naar het sportcomplex aan de rand van de stad gegaan voor een potje volleybal. Het volleyballen zelf was niet geweldig want we waren eigenlijk met veel te veel mensen, maar het is vooral super om alles met zo´n grote en gezellige groep te kunnen doen. Toen ik deze week met een vriendin skypte wees zij mij erop dat ik altijd maar vertel hoe veel leuke mensen ik tegen kom. Dat is inderdaad waar en er is geen woord aan gelogen, want omdat iedereen hier in een soort te gekke reizigerssfeer zit en heel sociaal en geïnteresseerd is wordt het altijd vanzelf leuk en maak je heel makkelijk contact. Dat is iets waarom ik zo´n reis als dit ook aan iedereen kan aanraden; als je op een nieuwe plek aankomt ken je nog niemand en een week later heb je er een hele nieuwe vriendengroep bij! Dat is ontzettend leuk om mee te maken en goed voor je sociale skills!

Het werken in het project blijf ik, zoals gezegd, nog steeds leuk vinden. Ida en ik reizen er samen heen en kunnen altijd gezellig babbelen, ook verloopt het contact met de coördinatoren gelukkig allemaal goed. Maar ook het werken met de kinderen blijf ik geweldig vinden, de baby´s in de Guardería zijn ontzettend schattig, de kleintjes in de laagste klas zijn kleine ondeugden en de kinderen in mijn klas zijn echt al kleine mensjes aan het worden. Ze beginnen eigenwijs en koppig te worden en een hele eigen mening te ontwikkelen. Maar als ze ziek zijn of heimwee hebben willen ze ook gewoon ontzettend graag geknuffeld worden! Juist doordat ze nu veel mondiger aan het worden zijn heb ik het gevoel dat ik wel echt iets toevoeg aan de lessen, een lerares voor 24 van die druktemakers is namelijk toch maar weinig en dus kan ik altijd wel ergens bijspringen. Meestal betekend dat gewoon helpen met tekeningen, dansjes en liedjes uitleggen, maar het betekend vooral veel liefde geven! De kinderen hebben heel veel complimentjes, knuffels en kietelaanvallen nodig en meestal zorgt dat ervoor dat de kinderen doorgaans een grote lach op hun gezicht hebben.

Helaas horen we af en toe ook weer verhalen die die blije kindergezichtjes toch weer een beetje anders doen lijken. Zo is er tijdens de middagactiviteiten een meisje, Jennifer, die met haar twee halfbroertjes sinds een jaar in een opvangtehuis zit. Ze woonde voor die tijd enkel bij hun moeder, want omdat ze allemaal door een andere, onbekende vader zijn verwekt zegt men hier dat ze geen vader hebben. Hun moeder kon, als alleenstaande echter niet in hun onderhoud voorzien en was bovendien door jeugdtrauma´s ongeschikt om voor kinderen te zorgen. Zo lette ze niet goed op haar kinderen en besteden ze geen aandacht aan ze, daarom zijn ze bij haar weggehaald. Het enige positieve aan dit soort verhalen is eigenlijk dat ze dan op de school in ieder geval nog iets lekkers te eten krijgen en een lach op hun gezicht! En daarom voelt het dus altijd weer goed om ´s ochtends naar het project te gaan!

Besos en tot snel,

Kerime

Keeping up with Kerime Pt. 19

¡Hola a todos!

Weer een blog die te laat is, maar dat komt vooral door de 8 uur lange tocht die ik gisteren heb gemaakt, waardoor ik echt niets kon schrijven. Over die tocht van gisteren volgt aan het einde van de blog meer maar eerst een en ander over deze week in het project, en in de talenschool, maar vooral over het alledaagse leven hier in Guatemala.

Het werk in mijn klas in het project begint steeds meer betekenis voor me te krijgen. Ik ken de kinderen steeds beter en omdat ik vanaf het begin van het schooljaar hun lerares ben geweest ben ik ook echt een deel van de klas. Dit betekend echter wel dat afscheid nemen steeds moeilijker zal worden, deze week besefte de juf van de klas, Katie, dat ook, ¡¿Que voy a hacer cuando te vas?! (Wat ga ik doen als jij weg bent?!) vroeg ze zich af. Onze klas is deze week namelijk nog eens met 1 leerling uitgebreid wat het totaal aantal op 23 brengt! Bovendien zijn de kinderen begonnen met leren schrijven, de letter A en de cijfers 0 en 1 zijn zoal waar we de afgelopen weken mee bezig waren. Sommige kinderen zijn er echt ontzettend goed in en het is geweldig dat ze zo veel zelfvertrouwen krijgen als ze ergens goed in zijn. Maar er is dus wel altijd veel te doen en twee leraressen is soms nog maar net genoeg.

Het is heel fijn om me zo nuttig te voelen en echt een verschil te maken, maar als ik weg ga zullen er gewoon weer nieuwe problemen voor de kinderen en het project zijn en dat zet me aan het denken over wat ik dan nog voor hen kan betekenen. Zo is Ida heel erg gesteld geraakt op Sandra, het luizenkindje. En ze denkt er dan ook over om in contact te blijven nadat ze weg gaat. Er bestaat bijvoorbeeld de mogelijkheid om een kind te sponsoren door op vaste tijden een geldbijdrage te sturen en in ruil daarvoor wordt je op de hoogte gehouden van cijfers en andere dingen. Het is een geweldig idee volgens mij en ik heb een foto van Sandra bijgesloten zodat jullie kunnen meegenieten van haar schattigheid.

In de middagen heb ik het nog steeds heel erg naar mijn zin op de talenschool met allerlei activiteiten en gewoon met de mensen daar. Zo hadden we dinsdag een kookles en woensdag avond een filmavondje. De film, motorcycle diaries, ging over de jongere jaren van Che Guevara, over zijn motortocht met een vriend door zuid Amerika, het was een prachtige film met een mooie boodschap; ookal zijn de zuid amerikanen gescheiden van elkaar door landsgrenzen ze zijn allemaal 1 volk. Ik vind dat een goeie les, alle mensen zijn een deel van hetzelfde volk en daarom zouden de kansen en omstandigheden ook voor iedereen gelijk moeten zijn!

Naast allerlei diepe gedachten als dat heb ik ook gewoon toeristische uitjes gedaan, zo hebben we met een groep gisteren de 8 uur lange tocht van Xela naar de hot springs gemaakt. We vertrokken al om 5 uur ´s ochtends toen het nog heel koud en mistig was, maar na zonsopgang werd het al snel veel warmer en vreselijk zonnig. Maar de uitzichten waren prachtig en de natuur ook. Het was enkel ontzettend, echt ontzettend ver, iedereen werd moe en verbrand tot we gelukkig rond 1 uur van Luis, onze gids, te horen kregen dat we vanaf dat punt alleen nog maar naar beneden zouden gaan. Het pad dat we namen was gelukkig schaduwrijk maar wel smal en heel stoffig, en daardoor glad en moeilijk om op te lopen. Ook was er aan de rechterkant van het pad een steile afgrond met enkel een paar bomen en struiken, naar beneden lopen was dan ook een beetje een riskante bezigheid. Maar Ida, Sarah en ik liepen voorzichtig, half glijdend naar beneden tot we achter ons plotseling een hoop stenen hoorde vallen en iemand hoorde gillen. We gooide meteen onze rugzakken af en rende omhoog het pad op en zagen daar Kathleen, ongeveer twee meter beneden het pad verkrampt aan een boomwortel hangen. Ze was van het pad geslipt en hing nu in paniek om hulp te schreeuwen, we konden alleen niet naar haar toe klimmen zonder een lawine van stenen te creëren. Gelukkig hadden we snel een stok gevonden en kon Kathleen min of meer omhoog klimmen, gelukkig waren de jongens er snel en kon Gabriel Kathleen het laatste stukje omhoogtrekken en stonden we even later allemaal veilig maar geschrokken op het pad. Het was een behoorlijk avontuur en vanaf daar was het nog zo´n anderhalf uur naar de hot springs, maar die waren daardoor wel nog een veel grotere beloning!

Naast dat heftige avontuur gaan de weken redelijk normaal voorbij, het leven hier voolt heel natuurlijk door het schema van werk en de geweldige vrienden die ik hier maak. Ik denk dat dat ook is wawarom ik steeds zo laat ben met mijn blogs, het voelt zo normaal om hier te zijn dat het gek is om er iedere week zo over te vertellen. Maar ik zal proberen volgende keer weer eens mooi op tijd te zijn!

Besos en tot snel,

Kerime

Cool kids

10689445_1470499559877669_4436102996524643480_n_0.jpg

Three girls from the class Kinder from Caras Alegres

Keeping up with Kerime Pt. 20

¡Hola a todos!

Blog nummer 20 is hier, jeetje zo veel al weer! En het gaat over een week van hoogtepunten en diepe dalen, maandag bezochten we namelijk een paar huizen in de buurt waar onze school is en dat was werkelijk vreselijk. Maar dit was ook de week van verjaardagsfeestjes, salsalessen en morgen een uitje naar een waterpark! Maar ik begin met onze ervaringen van maandag, een inkijkje in het leven van de kinderen in het project.

Vanaf maandag begon ook Sarah in Caras Alegres, ze helpt voor drie weken in de Guarderia. Zoals meestal bij nieuwe vrijwilligers was er een rondleiding voor haar door de wijk waar het project is, zodat de nieuwelingen een beetje gevoel krijgen voor de situatie van de kinderen. Toen Ida en ik begonnen was daar alleen niet genoeg tijd voor door het opstarten van het schooljaar, dus kregen wij alle drie alsnog de kans. Als eerste gingen we naar het huis van Sandra, omdat Ida had aangegeven haar te willen sponsoren leek het een goed idee te zien waar en hoe zij leeft. Sandra´s huis is maar een paar straten van de school af, nou ja huis, eigenlijk mogen die paar krotjes de naam huis niet dragen. Aan een vieze, stoffige binnenplaats liggen namelijk een toilethokje, een wasplaats, een houten krot waar walmen rook van een kookvuur kwamen, en de grootste "kamer" een van hout, golfplaten en stenen gebouwd krot. In deze kamer van nog geen 20 vierkante meter, zonder ramen, vloerbedekking of waterdicht dak slapen ieder nacht 11 mensen... Sandra deelt het met haar 6 broers en zussen, haar ouders en grootouders, de volwassenen slapen op de drie vieze, doorgezakte bedden terwijl de kinderen met z´n zevenen de vloer delen. Het was zo ontzettend vreselijk om deze leefomstandigheden zo dichtbij te zien, Sandra had ons al verteld dat ze geen bed had, maar dat ze dit treurige, van vliegen vergeven stukje aarde haar huis moet noemen is echt intens treurig.

Naar Sandra´s huis gingen we aan de andere kant van de wijk op bezoek in het huis van Perla, een 5 jarig meisje uit mijn klas. Haar huis en leefomstandigheden zijn in materiële zin beter dan die van Sandra, ze woont in een kamer die ze alleen met haar ouders en baby zusje hoeft te delen en ze hebben in ieder geval een plankenvloer. Maar de problemen van Perla gaan verder dan haar woonomstandigheden, haar ouders zijn zo arm dat ze af en toe niet op school is om met haar moeder mee naar de markt te kunnen, om daar groente en fruit te verkopen. De kamer waar ze woont is een deel van het huis van haar oma, tantes en ooms. Zoals hier in Guatemala namelijk normaal is krijgen de vrouwen heel jong kinderen en omdat haar moeder de oudste dochter van het gezin is scheelt Perla in leeftijd maar 5 jaar van het jongste broertje van haar moeder. Haar oma kan echter niet goed voor haar kinderen zorgen nadat ze een aantal jaar gelden een hersenbloeding heeft gehad. Ze loopt nu met een looprek en heeft zelfs al moeite met praten, daardoor is ze op de hulp van haar oudste dochters aangewezen en moeten Perla´s moeder en haar zus het hele gezin onderhouden. Ze gaan dan ook geregeld bedelen op markten in de stad en de kinderen van rond de 10 kunnen daardoor niet naar school.

Ondertussen kabbelt het leven in de middagen en in de talenschool voort, met filmavondjes en afstudeerfeestjes. Dinsdag was bovendien de verjaardag van Ella, daarom gingen we uit eten bij El Sabor de La India, een Indiaas restaurant met verrukkelijk eten. Woensdagmiddag gingen we met een een groepje naar een salsales in een dansstudie vlak bij de school, op de woensdagavonden is de entree voor een bekende salsaclub namelijk gratis en daar wilde we die avond heen. Wat lessen waren echter wel nodig, vooral voor mij dan, want jeetje dat totale gebrek aan Latijns-Amerikaanse souplesse is wel heel duidelijk. Gelukkig werd het toch nog een hele leuke avond want het mooie van salsa is dat je als meisje niet zo veel hoeft te doen als de jongen een goede dansers is kan hij gewoon leiden! Vrijdagavond was er toen ook nog een feestje in het appartement van Gabriel en Ronaldo voor Ella´s verjaardag, waar we plannen hebben gemaakt om morgen met z´n alle naar Xocomil te gaan, een waterpark op een uurtje afstand van Xela.

Zo wordt het contrast tussen de dingen doe ik op mijn werk zie en de dingen die ik in mijn vrij tijd doe steeds groter. Ik krijg soms het gevoel dat ik niet genoeg doe voor de kinderen aan de andere kant realiseer ik me dat onderwijs en zo een venster naar de wereld het enige is dat ze echt kan helpen. Alleen is dat weten met mijn hoofd niet genoeg voor mijn hart, ik wou dat het zo veel sneller ging!

Besos en tot snel,

Kerime

Kids of Caras Alegres