Waar gaat het artikel van Arnett over?

In geïndustrialiseerde landen geldt over het algemeen dat mensen aan het eind van hun tienerjaren en in hun twintigerjaren de basis leggen voor hun carrière. Vaak verandert er in deze tijd veel op het gebied van liefde, werk en andere tijdsbesteding en in wereldbeelden. Dit is daarom een belangrijke periode.

Deze periode waarin belangrijke keuzes gemaakt worden, wordt steeds langer, nu mensen minder jong trouwen en kinderen krijgen en hoger onderwijs volgen dan vroeger. Er is daarom een langere periode om van studie, baan, relatie, wereldbeeld en toekomstplan te veranderen. Late tieners en vroege twintigers worden niet meer gedwongen om te settelen maar kunnen nog veel verschillende opties uitproberen.

Dit artikel hoopt aan te tonen dat de leeftijdscategorie van 18-25 als opkomende volwassenheid ('emerging adulthood') een aparte groep is tussen die van pubertijd en jongvolwassenheid. Het staat op zichzelf omdat er relatieve onafhankelijkheid van sociale rollen en normatieve verwachtingen is.

Wat is de theoretische achtergrond van opkomende volwassenheid?

Erik Erikson heeft vanaf 1950 geschreven over de ontwikkeling van de late tienerjaren tot in de twintigerjaren. Hij schreef al dat de pubertijd in geïndustrialiseerde landen opgerekt werd omdat mensen steeds langer vrij waren van sociale verwachtingen. 

In 1978 schreef Daniel Levinson over de leeftijd 17-33 waarin een stabiele structuur voor de rest van het leven wordt opgebouwd. In deze tijd ervaart iemand juist veel instabiliteit. Hij noemde dit de 'novice phase', een soort beginnersfase van het leven. 

Het werk van Kenneth Keninston uit 1971 kwam hiermee overeen. Keninston voegde toe dat er in de jonge jaren een spanning bestaat tussen het zelf en de samenleving. Dat Keninston hier de term 'jongeren' gebruikt had voor mensen in hun late tienerjaren en vroege twintigerjaren is problematisch omdat aan 'jong' kinderlijke eigenschappen verbonden zijn. Doordat velen na hem deze term hebben overgenomen, lijkt de opkomende volwassene nog steeds vaak eerder een puber dan een volwassene. Maar er is goede reden om deze periode los te zien van de pubertijd.

Waar is opkomende volwassenheid als aparte leeftijdscategorie goed voor?

Er zijn verschillende redenen waarom het handig zou zijn om een nieuwe leeftijdscategorie te maken voor late tieners en twintigers, los van de pubertijd en de jongvolwassenheid:

• Demografisch gezien heeft deze categorie heel andere eigenschappen dan de categorieën pubertijd en jongvolwassenheid. Pubers gaan over het algemeen naar school en wonen bij hun ouders. Jongvolwassenen hebben over het algemeen een baan, vaste relatie en woning. Opkomende volwassenheid wordt juist gekenmerkt doordat er geen duidelijke normen zijn. In deze tijd ontdekken mensen nog wat ze willen, ze verhuizen het meest van alle leeftijdsgroepen en beginnen aan nieuwe studies, banen en relaties. Niet alleen wat betreft opkomende volwassenen zou het duidelijkheid verschaffen als ze een eigen categorie hadden, maar ook voor de pubers en jongvolwassenen waarvoor dan duidelijker wordt hoeveel mensen er binnen bepaalde normen vallen. 
• Subjectief ervaren opkomende volwassenen zichzelf niet meer als adolescenten, maar ook nog niet helemaal als volwassenen. Uit onderzoek is gebleken dat dit zelfs zo is wanneer opkomende volwassenen al een vaste carrière en een eigen gezin hebben. Wat voor opkomende volwassenen vooral belangrijk lijkt te zijn om zichzelf volwassen te voelen is eigen verantwoordelijkheid over het leven hebben en onafhankelijke keuzes kunnen maken. In de leeftijdscategorie van 18-25 wordt vaak nog niet gevoeld dit al bereikt te hebben.
• De identiteit wordt nog uitgezocht in de opkomende volwassenheid. Er wordt vaak gedacht dat dit gebeurt in de pubertijd, maar als die van 10 tot 18 loopt en opkomende volwassenheid van 18 tot 25, gebeurt het grootste deel in de opkomende volwassenheid. Onderzoek is nog veel gericht op de pubertijd, waardoor een belangrijk deel over het hoofd wordt gezien. In de adolescentie wordt veel meer gedaan wat anderen van iemand verwachten. Tijdens de opkomende volwassenheid komt iemand erachter wat hij zelf echt wil in werk, studie, liefde, etc. en wat hij zelf vindt van de wereld. Het uitzoeken van de eigen identiteit wordt daarbij ook vaak als moeilijk, teleurstellend of eng ervaren. Er moet meer aandacht komen voor de moeilijkheden hierin na de pubertijd. 
• Overige verschillen in opkomende volwassenheid in vergelijking met andere leeftijdscategorieën. Hierbij kan bijvoorbeeld gedacht worden aan risicovol gedrag (in seks, drugsgebruik en autobesturing). Veel onderzoek kijkt enkel naar adolescenten, terwijl het veel meer tijd kost voor mensen om goed met risico om te leren gaan. Risicovol gedrag is onderdeel van het uitzoeken van de identiteit en neemt vaak pas af door stabiliteit in het leven, zoals een vaste baan en een huwelijk en daarna het ouderschap. Ook de relatie met ouders kan in de opkomende volwassenheid veranderen. Kinderen die langer bij hun ouders blijven wonen blijken uit Amerikaans onderzoek later een slechtere band met hun ouders te hebben. Uit Europees onderzoek blijken wel voordelen van langer thuis wonen, zoals meer gevoel van veiligheid en steun, maar hierin wordt ook benadrukt dat alleen de kinderen die veel autonomie hebben in hun ouders huis hier baat bij hebben. Als enkel wordt gekeken naar pubers waarvoor de norm thuis wonen is en jongvolwassenen waarvoor de norm op zichzelf wonen is, kan veel minder nuttig onderzoek worden gedaan naar de periode waarin kinderen uit huis gaan. Ook andere aspecten van de opkomende volwassenheid verdienen meer onderzoek, zoals het belang van vriendschap en mediagebruik.

Wat is het verschil tussen opkomende volwassenheid en adolescentie?

G. Stanley Hall begon met het wetenschappelijke onderzoek naar adolescentie. Volgens Hall duurde die adolescentie echter van 14 tot 24, niet, zoals nu, van 10 tot 18. Dit vervroegen van de beginleeftijd kan komen doordat lichamelijke pubertijdsverschijnselen tegenwoordig in Westerse landen vroeger optreden dan aan het begin van de 20ste eeuw. Maar het vervroegen van de eindleeftijd zal niet geïnspireerd zijn op biologische veranderingen maar op sociale. Tegenwoordig gaat een veel groter percentage van de adolescenten naar school. Daarom is 18 nu gekozen, omdat dit overeenkomt met de leeftijd waarop kinderen gemiddeld klaar zijn met de middelbare school en ook voor de wet als volwassenen gezien worden. 

De pubertijd van 10 tot 18 rekenen is dus logisch, omdat dit de tijd is waarin mensen veel fysieke veranderingen doormaken en onderdeel uitmaken van een op school gebaseerde cultuur. Maar hierdoor wordt een belangrijke leeftijdsgroep vergeten omdat mensen na hun 18e al als volwassenen worden gezien. Een groot deel van de mentale ontwikkeling gebeurt nog in de jaren van 18 tot 25. Sommige wetenschappers hebben deze jaren de tweede adolescentie willen noemen omdat de helft van de volwassenwording hierin gebeurt. Maar over het algemeen is deze helft in onderzoek vergeten of ten onrechte als volwassen aangemerkt.

Wat is het verschil tussen opkomende volwassenheid en jongvolwassenheid?

Er kan gezegd worden dat de late tienerjaren en vroege twintigerjaren al in de categorie jongvolwassenheid vallen. Maar er zijn meerdere redenen waarom jongvolwassenheid ongeschikt is als label voor de leeftijdscategorie 18-25

• Jongvolwassenheid impliceert dat volwassenheid al bereikt is terwijl, zoals hierboven te lezen, mensen van 18-25 nog in veel opzichte anders dan volwassenen zijn. 
• De late twintigerjaren en dertigerjaren zijn nog jong in de volwassenheid.
• Voor jongvolwassenen zijn er normen die voor opkomende volwassenen nog niet gelden.

Wat is opkomende volwassenheid volgens andere culturen?

In dit artikel werd op Westerse culturen gefocust. De meeste culturen waarin het bestaan van een categorie voor opkomende volwassenheid is onderzocht, hebben wel een aparte leeftijdscategorie voor de adolescentie, maar slechts 20% voor opkomende volwassenheid. Een belangrijke oorzaak hiervan is dat in niet-Westerse culturen vaak veel jonger getrouwd wordt en het huwelijk wordt gezien als de grens waarna volwassenheid bereikt is. Opkomende volwassenheid lijkt dus vooral een aparte categorie te zijn in geïndustrialiseerde en post-industrialisatielanden, waar het huwelijk vaker wordt uitgesteld om te studeren en een carrière op te bouwen.

Dit is uiteraard een generalisering, omdat er ook binnen een land culturele verschillen bestaan in gemiddelde trouwleeftijd. Die leeftijd ligt bijvoorbeeld lager in veel orthodox gelovige groeperingen dan in de rest van een land. Ook sociale klassen spelen een belangrijke rol. De middenklasse heeft meer kansen om te studeren en op te klimmen op de carrièreladder. Als gevolg hiervan beginnen opkomende volwassenen uit de middenklasse later aan het creëren van het eigen gezin met huwelijken en kinderen dan hun leeftijdsgenoten uit de onderklasse.

In landen die economisch sterk in ontwikkeling zijn is er vooral een groot verschil te zien tussen stedelijke en landelijke gebieden. Mensen in een stad krijgen over het algemeen ook meer onderwijs en ervaren dus meer een periode voor de volwassenheid. Er is een sterk verschil te zien met leeftijdsgenoten van het platteland, die nog minder profijt hebben van de economische ontwikkeling van hun land en als gevolg daarvan eerder stoppen met school.

Met de globalisatie van de wereldeconomie is het te verwachten dat dit voor steeds meer mensen wereldwijd zal gaan gelden. Het is daarom belangrijk dat hier nu meer onderzoek naar wordt gedaan.