Het POEP-festijn

Hallo allemaal!

Deze week begint en eindigt eigenlijk vrijwel hetzelfde, haha!
Vorige week zaterdag besloten we even de stad in te gaan, we moesten een pakket van Kamila ophalen bij een van de postkantoren, maar succes hadden we niet. Geen pakketen dus. Met nog maar twee weekenden hierna in het vooruitzicht werd het toch wel tijd om souvenirs te kopen, dus besloten we dit hierna te doen. Als eerst bezochten we de Maasai market. Dit is een dagelijkse markt die op iedere dag van de week ergens anders te vinden is. Vandaag was de markt te vinden bij het gerechtshof. Allemaal kraampjes en de een nog duurder dan de ander. We hebben flink weten af te dingen en maakte er dan ook een heuse sport van. Op een gegeven moment waren we klaar met de oplichterij. We liepen door de stad en kwamen een winkeltje tegen met mega goedkope souvenirs. Dus we hebben even flink 'gecasht'.

Op zondag hebben eerst geknutselt met de kinderen van het weeshuis en daarna hebben we de Kibera bezocht, dit is de grootste sloppenwijk van Kenia. De rit hierheen was op z'n zachts gezegd avontuurlijk, eerst een matatu de Kibera in en toen vertelde Diana mij via de telefoon 'ja, geef je telefoon maar even aan de boda boda drivers, dan zeg ik ze waar jullie heen moeten'. Tja, makkelijker gezegd dan gedaan... Maar goed sta je daar midden in de slum, de terugweg weet je ook niet. Dus toch gedaan. En hoppa, achterop de boda boda. Tussen de mensen door over hobbels en langs golfplaatjes. Wouw wat een indrukwekkend ritje zo door de slum. We kwamen aan bij een mega grote woning van een vriendin van Diana. Ze is de eigenaar daar van een compound. Dus ze had een televisie twee kamers, badkamer en keuken. Beetje rare verhouding. Na thee en brood terug door de sloppenwijk naar huis.

Op maandag begon week twee op de general ward. 's Ochtends liep ik de eerste kamer op om de patiënt te begroeten en ik maak geen grapje.. IK SCHROK ME DE PLEURIS. Ik had de overdracht niet mee gekregen, bij binnenkomst lag er een comateuze man met een tumor gezwel, dat zo groot was als zijn hoofd, in zijn nek! Een 'nasopharyngeale (ofzo) tumor' noem ze dat. Vijf minuten nadat ik vertrokken was die dag, is de beste man overleden. Dat hoorde ik later..

De laatste week doet customer care onderzoek binnen het ziekenhuis. Dit gaat als volgt: de vrouw van customer care gaat de kamer van de patiënt in en drukt op de bel. Dan gaat de timer lopen. Er wordt gemeten hoe lang de verpleegkundige er over doet. Dit gebeurde ook bij mijn werkbegeleider. Volgens die vrouw deed ze er 30 minuten over. En ja hoor, de naam van mijn werkbegeleider werd opgeschreven. Hoe kunnen ze dat doen zonder naar het hele plaatje te kijken. Ten eerste heeft mijn werkbegeleider nooit een bel gehoord en daarnaast heeft mijn werkbegeleider heeft de zorg over de patiënten van zichzelf en twee andere verpleegkundigen, omdat die zonodig op andere afdelingen moeten rondhangen en hun verplichtingen niet na komen. En ze moet secretaresse spelen, omdat er niemand achter balie staat om vragen van familie te beantwoorden. Jullie mogen eerlijk weten, mijn werkbegeleider was best emotioneel, vreesde voor haar baan en ik werd er ook door geraakt...

De andere momenten die we mee maakten waren wel grappig en hilarisch.
We hadden de zorg over een vrouw van 31, zij is delirant en dan in de zeer ernstige vorm. Op dag 1 was ze gefixeerd maar kreeg het toch voor elkaar om uit bed te klimmen tussen de bedhekken in vast te zitten. Haar luier zat vol POEP die lekker op de grond drupte.. *imagine* Ik zorgde ervoor dat ze diazepam kreeg en ze zo mak was als een lammetje.

Dit merkte ik dit de volgende dag nog. Ze werkte heel erg goed mee met de ochtendzorg. Dus we hadden de fixatie weer losgelaten. Toen we 's middags weer controleerden of ze er nog rustig bij lag lag de hele kamer onder de ontlasting en urine, maar de dader lag in een schoon bed en haar luier was ook schoon. Bij de vraag of ze uit bed geklommen was, antwoordde ze heel zacht 'yes'. Wouw, ik moest wel lachen, dit heb ik nog nooit meegemaakt.

Vandaag hebben we het olifanten weeshuis en het giraffen centrum bezocht. Super schattig. Allemaal kleine verstoten of achtergebleven olifantjes die voeding kregen en met water mochten spelen. Bij het giraffen centrum mochten we de giraf voeren. Ze heet Daisy en is een erg agressieve giraf. Als de brokjes op waren sloeg ze bijna met haar hoofd tegen je aan om meer te krijgen.

Ook hebben we gevoeld hoe zwaar een scheen+kuitbeen van de giraf voelt. Geloof mij, Michael Rikkelman, daar kun JIJ een beste workout mee doen hahahaha!

Afsluitend hebben we dit keer in de binnenstad toch een poging gewaagd om het pakket van Kamila op te halen. Het is na veel gedoe gelukt het op te halen (uiteindelijk gewoon in South B, waar we verblijven) en we hebben nog meer souvenirs gekocht.

Vanavond gaan we gezellig met Karin, Sanne en Shireen uit eten bij Misono, een sushi restaurant. Karin, Sanne, Shireen en Kamila gaan hierna nog even stappen. Daar pas ik dan wel voor. Heb heel veel zin in vanavond.

Oja, nog maar 20 dagen en dan vlieg ik weer naar huis!
Misschien nog wel beter, over 12 dagen vlieg ik naar Mombasa. Nog even bijkleuren voordat ik weer naar het koude kikkerlandje kom. Al hoorde ik dat het bij jullie (verdorie) dit weekend ook 23 graden wordt. Niet eerlijk, maar het zij zo.

Heel veel liefs en knuffels,

Stephanie