Doorwerkingsjurisprudentie naaister - Arrest

Doorwerkingsjurisprudentie naaister (CRvB 24-06-2009, LJN BJ2443)

Casus

Aan de orde is de situatie dat een werknemer werkloos is geworden uit een dienstbetrekking die niet zo lang heeft geduurd dat uitsluitend aan die dienstbetrekking een recht op een WW-uitkering ontleend kan worden. Uit vaste jurisprudentie van de Centrale Raad van Beroep volgt dat in zo’n situatie, ter beantwoording van de vraag of de werknemer de werkloosheid kan worden verweten, mede de omstandigheden in aanmerking kunnen worden genomen waaronder de voorafgaande dienstbetrekking is beëindigd. Daarbij wordt aangeknoopt bij artikel 24 lid 1, aanhef en onder a jo. lid 2, aanhef en onder b WW. De Raad heeft aanleiding gezien zijn rechtspraak ten aanzien van de verwijtbare werkloosheid in dergelijke situaties nader in te vullen.

Centrale Raad van Beroep

Is de werkloosheid uit de nieuwe dienstbetrekking niet verwijtbaar, dan behoeft geen onderzoek naar de redenen van de baanwisseling te worden gedaan indien ten tijde van die baanwisseling een ‘reëel vooruitzicht’ bestond op een dienstverband van ten minste 26 weken in een ongeveer gelijke omvang als de dienstbetrekking die beëindigd wordt. Niet de juridische vorm waarin de relatie tussen werknemer en werkgever gestalte heeft gekregen is doorslaggevend, maar de materiële inhoud van de door hen gemaakte afspraken. Dit betekent derhalve dat het een werknemer in beginsel niet kan worden tegengeworpen indien het nieuwe dienstverband wordt aangegaan op basis van een uitzendovereenkomst, een oproepcontract, een detacheringsovereenkomst of een tijdelijke overeenkomst.

Wenst een werkgever vast te houden aan een proefperiode, al dan niet in de vorm van of in combinatie met een wettelijke proeftijd, een uitzendovereenkomst of een tijdelijk dienstverband en stemt een werknemer daarmee in, dan heeft ook dat voor de verwijtbaarheid van de werkloosheid geen betekenis.

Eerst indien moet worden vastgesteld dat een dergelijk reëel vooruitzicht niet bestond, is er reden om te bezien of de omstandigheden die aanleiding waren voor de baanwisseling moeten leiden tot het oordeel dat de werknemer ter zake van de werkloosheid een verwijt treft. Daarbij dienen de persoonlijke beweegredenen van de werknemer om van baan te wisselen en de omvang van het door hem genomen risico om een beroep te moeten doen op een WW-uitkering in ogenschouw te worden genomen.

Wordt geconcludeerd dat sprake is van verwijtbare werkloosheid, dan moet tenslotte worden bezien of aanleiding bestaat tot matiging van de maatregel op grond van artikel 27 lid 1 WW.