"Fate will decide" is wat ik keer op keer hoorde als antwoord op allerlei verschillende vragen/zorgen...

Tijdens mijn verblijf in Vietnam heb ik 2 studenten, Chau en Trung, ontmoet in de keuken van het Charity hospital waar wij als vrijwilligers meehielpen. We hielpen mee met het snijden en schillen van de groente, daarna gaven we Engelse les aan een aantal studenten en we sloten de middag af met lekker met elkaar eten. Beide studenten hebben een tijdje bij het de keuken van het ziekenhuis gewerkt en gewoond en komen nog regelmatig langs om mee te eten. Ook komen ze langs om de vrijwilligers te ontmoeten, met ze te praten en zo hun Engels te oefenen en te leren over de westerse cultuur. 

Chau (25) is een tourguide en student in de stad Can Tho in het zuiden van Vietnam. In vergelijking met andere studenten heeft hij als tourguide een goed betaalde baan. Alsnog moet hij hard werken om alles in zijn eigen dagelijks leven te kunnen betalen en daarnaast moet hij ook nog eens zijn ouders deels onderhouden. Hard werken is iets wat alle Vietnamezen doen. Ze moeten wel, want ze verdienen maar erg weinig.

Chau heeft ons veel verteld over hoe hij tegen het leven aan kijkt. Hij heeft een boeddhistische kijk op het leven, zoals vele Vietnamezen. Hij vindt dat je je geen zorgen moet maken over dingen in het leven. Je moet genieten van het leven, dingen op z'n beloop laten en dan komt het vanzelf goed, op wat voor manier dan ook, want "fate will decide". Ook is fouten maken niet erg. Van fouten maken leer je en zo word je telkens weer een beetje beter mens. Met z'n laatste opvatting ben ik het wel eens, maar met z'n eerste niet helemaal. Ik denk, en heb gezien, dat Vietnamezen over het algemeen moeite hebben met hun problemen te onderkennen en er iets aan te doen. Ze gaan ze vooral uit de weg. Ze houden er niet van/vinden het eng om dingen te veranderen. Eigenlijk geeft de laatste opvatting dat ook aan. De gemaakte fouten worden 'goed gepraat' door te zeggen dat je ervan leert. 

Ook vertelde Chau ons veel over hoe er tegen mensen met een donkere huidskleur wordt aangekeken. In Vietnam willen mensen graag zo wit mogelijk zijn, omdat dat rijkdom en aanzien aangeeft. (Zoals het vroeger ook in Nederland was.) Nou is het in Vietnam zelfs zo dat 'wittere' mensen echt als betere mensen gezien worden en dus 'donkerdere' mensen als slechter. Chau zegt wel dat die gedachte aan het veranderen is. Al veel mensen geloven daar niet meer in en weten dat blanke en donkere mensen gewoon gelijk zijn aan elkaar. Toch zegt hij dat er nog wel hele traditionele ouderen geloven dat als ze iets verkeerds doen tijdens hun leven, ze donkerder geboren zullen worden. Onbegrijpelijk is dat voor ons. 

Wat me als laatste opviel, is dat hij heel erg bezig is met mensen te helpen. Hij helpt ons, de vrijwilligers, met wat we ook van hem vragen. De eerste keer dat ik hem ontmoette, gaf hij me onmiddellijk zijn nummer, zodat ik hem kon bellen als er iets zou zijn. Hij voelt het als zijn plicht om ons te helpen, omdat wij zijn land vrijwillig helpen. Ook heeft hij een klasje voor een aantal mede-studenten opgezet voor engelse les. Hij weet zelf hoeveel hij eraan heeft om verstaanbaar Engels te kunnen spreken en daarom wil hij graag vrijwillig zijn mede-studenten helpen. Zijn gedachte om mensen te helpen, is 1 van de hoofdgedachtes van het Boeddhisme, namelijk "wie goed doet, goed ontmoet". Hij gelooft ook in het omgekeerde, wat "karma" genoemd wordt. Als je iets fout doet, zul je dat later wel terugkrijgen. 

Ik denk dat wij in onze stressvolle, weinig persoonlijke levens hier nog veel van kunnen leren!