Een bijzonder begin is het halve werk

Wauw, wat was zaterdag een bijzondere dag! De opening van National Child Sexual Abuse Awareness Week (NCSAAW). Het evenement vond plaats op een grasveld op het terrein van de universiteit. Het was even zoeken aangezien het terrein van 'the University of the Philippines' best wel groot is...maar het was zo fijn om hier bij te zijn! :) 200 vrolijke kinderen, muziek, optredens, activiteiten en informatie over kinderrechten, seksuele uitbuiting en misbruik. Een leuke en leerzame dag! Iedereen was ook super aardig en we moesten wel 20 keer op de foto. 

 

Op zondag ging ik voor het eerst alleen op pad en ik zag hier wel een klein beetje tegenop. Maar ook deze dag was weer zo bijzonder! Ik had besloten om naar La Mesa Ecopark te gaan omdat ik behoefte had aan frisse lucht en ik had gelezen dat je daar kunt zwemmen. Om daar te komen moest ik eerst een stuk lopen en daarna voor het eerst met de jeepney (een super toffe maar niet zo comfortabele bus). Door vaak de weg en hulp te vragen ging dat gelukkig allemaal goed. En het park was precies waar ik op gehoopt had! Ook daar wouden meerdere mensen met mij op de foto en dat voelt zo raar... 

 

Op de terugweg raakte ik in gesprek met een Filipijnse vrouw. Ze hielp mij de weg te vinden en ze gaf aan dat ik het laatste stukje een trycicle moest nemen. Maar ik had hier geen geld meer voor en ik was van plan om te gaan lopen. We praten nog wat over ons werk, haar man en twee zoontjes en toen vroeg ze of ik met hun mee wou in de trycicle. Super lief! 

 

Mijn eerste werkdag was ook indrukwekkend. Ik kwam om 09:15 uur aan op kantoor en er was nog helemaal niemand aan het werk. Na een half uurtje kwam de social worker een beetje gehaast binnen en geheel onverwacht nam zij mij mee naar de rechtbank. Er was daar een meisje die een getuigenverklaring zou gaan afleggen maar daarvoor was ze te overstuur. Haar moeder hoopte dat de social worker van ECPAT haar gerust kon stellen en steunen. Heftig om zoveel verdriet te zien, zowel bij het kind als de moeder. Het verhoor is uiteindelijk verplaatst.

 

De rechtbank hier is totaal niet vergelijkbaar met de rechtbank in Nederland. Een chaotisch druk gebouw en naar mijn idee lagen er overal dossiers en kon iedereen gewoon overal bij. Heel erg gek om te zien.

 

In de avonden gaan we lekker uit eten en dat kan hier heel goed. Ik woon aan Maginhawa Street, ook wel bekend als The Eat Street (www.traveling-up.com/maginhawa-the-eat-street). Vanavond proberen we weer een nieuw tentje! 

 

Ik mis Nederland en de mensen die ik lief heb heel erg maar deze bijzondere en leuke eerste week had ik al niet willen missen. Het wordt een onvergetelijke ervaring!