De examens zitten erop, ik heb vakantie en de schoolstress is verdwenen uit mijn hoofd (ookal is er toch nog wel een beetje stress voor het telefoontje aankomende donderdag of ik geslaagd ben of niet). Maargoed, er is dus weer genoeg tijd en ruimte in mijn hoofd om bezig te zijn met andere dingen, zoals: herinneringen ophalen van de meest geweldige reis van mijn leven: Uganda 2014. En dat is precies wat ik dit weekend deed en eigenlijk de hele tijd doe. Ik denk terug aan hoe we al zingend en 'dansend' (versta: rare bewegingen maken met je armen en dat dan dansen noemen) in Ali's busje over de rode zandweggetjes reden terwijl er allemaal vrolijke kindjes naar ons zwaaiden. Aan de gesprekken met Joseph, Joanitah, Samantha, Ali en alle andere bijzondere Ugandesen die ik ontmoet heb. En natuurlijk aan alle mooie, grappige momenten met de groep. Aan de lol bij de 'wc's'. Aan het metselen van een watertank, het bouwen van een huis, en het maken van stoves waar we een groot feest van maakten. Aan de klapspelletjes bij Pelido en aan alle schattige kindjes.

Als ik kijk naar de foto's en filmpjes van de reis, denk ik aan al deze prachtige momenten die ik duizenden kilometers verderop heb mogen meemaken. In het land waar een deel van mijn hart altijd zal zijn. De plek die altijd een beetje als thuis zal voelen. 

Ik mis al deze momenten, maar ik ben vooral heel erg blij en dankbaar dat ik ze heb mogen meemaken en dat deze woorden niet gewoon woorden zijn, maar herinneringen die ik de rest van mijn leven bij me zal dragen.