Wat is de context van dit experiment?

Angststoornissen worden gekenmerkt door terugkerende angsten of zorgen. Veel angststoornissen hebben hun wortels in de jeugd en zullen zich manifesteren in de late adolescentie/vroege volwassenheid. Blootstellingstherapie, een onderdeel van cognitieve gedragstherapie, wordt gebruikt als behandeling voor angststoornissen. Dit is echter onvoldoende voor een subgroep van patiënten.

Theoretisch begrip van angststoornissen is grotendeels gebaseerd op klassieke angstconditionering waarin een neutrale cue (CS) wordt gecombineerd met een ongeconditioneerde aversieve stimulus ('unconditioned aversive stimulus', US). Deze koppeling vormt een associatief geheugen tussen de CS en de US in het organisme dat de procedure ondergaat. Het uitsterven van angst presenteert de CS zonder de US, wat leidt tot het uitsterven van de angstreactie. Blootstellingstherapie vertrouwt op dit mechanisme om angstreacties te verminderen.

Hoe goed conditionerings- en extinctieprocessen werken, is gebaseerd op verschillen in hoe patiënten reageren op zo'n soort gear-conditioneringsparadigma. Angstpatiënten hebben een hogere angstreactie op CS+ (stimulus in combinatie met de US) tijdens angstverwerving en het uitsterven van angst. Meer recentelijk werd geanalyseerd dat ze ook een hogere respons hebben op de CS- (stimulus niet gekoppeld aan de US) tijdens acquisitie. Dit suggereert twee mogelijke mechanismen voor het ontwikkelen van overdreven angst:

1. Een eenmaal aangeleerde angst dooft niet meer wanneer deze niet langer een aversieve uitkomst voorspelt.
2. Een angstige reactie op stimuli die nooit gepaard is gegaan met een aversieve consequentie, zoals de CS-, wordt ontwikkeld.

Onderzoek naar hoe angstpatiënten kunnen verschillen van gezonde controles met betrekking tot parameters voor angstconditionering, was vooral gericht op het vergelijken van deze twee groepen. Een andere benadering is om te kijken naar heterogeniteit in gegevens over individuen binnen een bepaalde groep patiënten. Resultaten van deze gegevensgestuurde analyse kunnen onaangepaste leertrajecten van angst aan het licht brengen die klinisch relevant zijn omdat patiënten eerder trajecten van slechte extinctie en generalisatie vertonen. Recente resultaten hebben aangetoond dat subjectieve metingen gevoeliger lijken te zijn dan fysiologische angstreacties bij het oppikken van verschillende klassen. De focus op subjectieve metingen zorgt voor kortere stimulusduur en -intervallen en maakt de taak veel korter.

Welke methode is gebruikt voor het experiment?

Gezonde deelnemers werden geworven onder studenten van de Universiteit Utrecht om deel te nemen aan het onderzoek (vrouw N=218, man N=83, leeftijd M=21,98, SD=3,16). Ze kregen een angstconditioneringstaak aangepast aan onderzoek van Duits et al., 2021. De geconditioneerde stimuli (CS's) waren twee vrouwelijke gezichten met een neutrale gezichtsuitdrukking weergegeven in een blauwe of een groene kleur tegen een zwarte achtergrond.

Tijdens de acquisitiefase werden de eerste en de laatste CS+ gekoppeld aan de US en werden niet meer dan twee dezelfde stimuli achtereenvolgens gepresenteerd. Een proef bestond uit een van de CS-foto's die gedurende 4 seconden werd getoond en het ITI-scherm gedurende twee seconden. Een vrouwelijke schreeuw werd gebruikt als ongeconditioneerde stimulus (US) en gepresenteerd via een koptelefoon na het begin van de stimulus. Tijdens pre-conditionerings- en uitdovingsfasen werden de CS's gepresenteerd in afwezigheid van de US. In beide acquisitiefasen werd een van de twee gezichten (CS+) gevolgd door de schreeuw. Halverwege de acquisitie kregen ze het CS+-gezicht en de tekst dat het schreeuwgeluid er in de volgende fase niet meer zou zijn.

De deelnemers beoordeelden vragen van 0 tot 100 over hoe angstig/nerveus ze waren in de weergegeven toestand, of ze dachten dat het optreden van een schreeuw zeer onwaarschijnlijk/waarschijnlijk was, hoe aversief ze de schreeuw beoordeelden en hoe zeker ze waren van hun antwoorden. Zes weken na het experiment werd hen gevraagd om de 'angst' en 'USe verwachting' te beoordelen zoals in het experiment bij het tonen van de twee foto's uit het experiment.

Latente klassengroeianalyses ('Latent class growth analyses', LCGA) werden uitgevoerd in MPlus. LCGA is een gegevensgestuurde benadering om latente homogene klassen binnen een grotere heterogene steekproef te onderzoeken. Deze analyse kenmerkte individuele verschillen in parameters die de verandering in de resultaten van de deelnemers in de loop van de tijd weerspiegelen. Individuen worden ingedeeld in latente klassen op basis van vergelijkbare patronen in de tijd.

Chi-kwadraattoetsen en one-way ANOVA's werden toegepast om verschillen in kenmerken vast te stellen tussen individuen die zijn ingedeeld in de verschillende klassen van geslacht, STAI-staat, STAI-traten, US aversie en zekerheid.

Wat waren de resultaten van het experiment?

Welke klassen waren er in CS+ angstclassificatie?

LCGA toonde drie verschillende klassen van CS+ angstscore aan. De grootste klasse (56%) werd bestempeld als 'normale conditioners' en werd gekenmerkt door een toename van angstscores tijdens acquisitie die weer afnamen tijdens uitstervingsfasen. De op één na grootste klasse (32%) kreeg het label 'lage angstige conditioners' die lage angstscores rapporteerden tijdens alle fasen. De derde klasse (12%) die 'slechte blusmiddelen' werd genoemd, werd gekenmerkt door een aanhoudende angst voor de CS+ tijdens de uitdovingsfasen, zelfs na expliciete instructies dat de CS+ niet langer door de US zou worden gevolgd.

Vrouwen worden vaker gecategoriseerd als normale conditioners dan mannen en mannen vaker als lage angstige conditioners.

Welke klassen waren er in CS-angstbeoordeling?

Er waren ook drie klassen van CS-angstbeoordeling. De grootste klas (77%) werd bestempeld als 'niet-generalizers' en had in alle fasen een lage angstscore voor de CS-. De tweede klasse (18%) kreeg het label 'veiligheid ambigu' en vertoonde een sterke afname van angst tijdens zowel de verwervings- als uitdovingsinstructie-blokkades en een sterke toename van angst tijdens uitdovings-ongeïnstrueerde blokkades. Dit suggereert dat deelnemers aan deze klas met veralgemening van angst reageerden, voornamelijk wanneer de onvoorziene omstandigheden enigszins dubbelzinnig waren. De derde klasse (5%) van 'generalizers' had tijdens het experiment hoge angstscores voor CS-. Niet-generalizers scoorden lager op staatsangst dan de andere klassen.

Niet-generalizers scoorden ook significant lager op angst voor trek dan generalisten. Niet-generalizers beoordeelden de US als minder aversief dan generalisten en waren zekerder over hun antwoorden dan de ambigue veiligheidsklasse.

Welke klassen waren er in CS+ US verwachtingsclassificaties?

Er was een klasse (88%) van 'normale conditioners' die een angstconditioneringstraject vertoonden dat werd gekenmerkt door een toename van de US verwachtingscijfers tijdens acquisitie en een afname tijdens uitsterven. De tweede klasse van 'slechte brandblussers' (12%) vertoonde een stijging in de verwachtingswaarde in de US vergelijkbaar met de normale conditioners tijdens de aanschaf, maar een kleinere daling in de verwachtingscijfers in de US tijdens uitdovingsblokken.

Er werd geen betekenisassociatie gevonden tussen groepskenmerken en US verwachting CS+ klassen.

Welke klassen waren er in de CS-US verwachtingsclassificaties?

LGCA toonde ook twee verschillende klassen aan in de beoordelingen van de US verwachting voor de CS-. De eerste klasse (94%) van 'niet-generalizers' vertoonde een angstconditioneringstraject dat werd gekenmerkt door een lage US verwachting tijdens de CS- die nooit gepaard ging met de US. De tweede klasse (6%) van 'generalizers' vertoonde een verhoogde US verwachting gedurende het experiment.

Generalizers hadden een significant hogere staatsangstscore, beoordeelden de US als aversiever en waren minder zeker over hun antwoorden tijdens het experiment dan niet-generalizers.

Hoe kunnen de vervolgmetingen worden ingedeeld?

De 'slechte blussers' en 'generalizers' ondervonden 1 week na afloop van het experiment meer inbraken. Na 6 weken rapporteerden alleen de generaliseerders meer intrusies dan de rest.

De hogere US verwachtingscijfers tijdens de experimenten voor zowel slechte blussers als generalizers, duurden ook alleen voor de generalizers.

Hoe kan dit experiment worden afgezet tegen andere relevante experimenten?

De angsttrajecten van dit experiment zijn in lijn met een eerdere studie van Galatzer-Levy et al. (2017). Het experiment van Duits et al. (2021) vondt ook dezelfde trajecten. In dit experiment werd echter een derde klasse van 'safety ambiguous' waargenomen die door Duits et al. niet werd gevonden. (2021). Dit kan te wijten zijn aan hun kleinere steekproefomvang of verschillen in populatie (mix van angstpatiënten en gezonde controles).

Het experiment van Duits et al. (2021) hadden aangegeven dat markers van onaangepast angstleren nuttig kunnen zijn om vooraf te beoordelen welke patiënten waarschijnlijk baat hebben bij gedragstherapie. Dit experiment laat dat ook zien.

Dit experiment sluit ook aan bij onderzoek dat aantoont dat mensen met een hogere angst tijdens uitsterven meer aversieve herinneringen hebben, zoals het experiment van Wegerer, Blechert, Kerschbaum en Wilhelm (2013).

Dit experiment heeft inzicht gegeven in het ontstaan ​​van intrusies en terugkeer van angst. Verder onderzoek is nodig naar angstleertrajecten in grotere steekproeven van angstpatiënten en om de mogelijke voorspellende waarde van de slechte blusmiddelen en angstgeneralizers te onderzoeken. Dit kan helpen bij de ontwikkeling van een meer gepersonaliseerde behandeling.