Nu ik terug ben in Nederland, vind ik niets leuker dan foto's bekijken, met medevrijwilligers herinneringen ophalen én nieuwe dingen leren over het prachtige land waar ik geweest ben. Hier horen ook de Millenniumdoelen bij. Ik heb me hier al eerder in verdiept omdat ik voor school een groot onderzoek (voor het profielwerkstuk in VWO6) heb gedaan naar het veranderende ideaal in de geschiedenis van de Nederlandse ontwikkelingssamenwerking. Hierbij kwamen natuurlijk ook de Millenniumdoelen om de hoek kijken. Acht concrete doelstellingen, opgesteld in 2000, met als doel om in 2015 de wereld een stuk verbeterd te hebben.

Door mee te doen aan bijvoorbeeld voedselacties en geld-inzamel-programma's draag je al gauw je steentje bij aan de Millenniumdoelen, vaak zonder dat je het door hebt. Tijdens mijn vrijwilligerswerk in Zuid-Afrika had ik het ook niet zo in de gaten, maar nu ik thuis ben en op internet meer en meer lees over ontwikkelingssamenwerking, besef ik dat ik ook heb meegeholpen om de Millenniumdoelen te halen!

Het Wentworth Victim Friendly Centre zet zich (vooral) in voor doel 1, 2 en 3.
Ik had dit niet gedacht, maar in de wijk waar ik werkte was behoorlijk wat armoede. Altijd als wij de soup kitchen openden om eten (meestal curry of, hoe raad je het, soep) uit te delen onstonden er rijen met mensen. Iedereen moest zijn eigen container meenemen, meestal lege boterbakjes en soms zelf een doorgeknipte waterfles. Deze mensen mogen dan in een land wonen dat een WK voetbal kan organiseren en waar het enorm toeristisch is, ze hebben het écht niet goed.
Het WVFC werkt als een schakel. Organisaties, instellingen en instanties doneren zo nu en dan kleding, eten of ander materiaal en de aunties van de trauma unit zorgen ervoor dat het terecht komt bij de mensen uit de community die dat nodig hebben. Zoals ik al zei, dat zijn er meer dan je denkt. Gelukkig hoeven ze dankzij het Wentworth Victim Friendly Centre en hun dikke truien en kleden geen kou meer te lijden en worden ze voorzien van warme maaltijden. Zo worden er stappen gezet om extreme armoede en honger uit te bannen!

Ook zet het Wentworth Victim Friendly Centre zich in voor beter onderwijs. Er is een holiday programme ontwikkeld, zodat kinderen en jongeren in hun vakantie niet op straat gaan rondhangen maar samen leuke dingen kunnen doen. Daarbij ging het leren in de vakantie door, want de aunties draaiden hun hand niet om voor een lesje 'rechten van het kind' of 'veilig vrijen'.
Ondertussen wordt er hard gewerkt aan een after school programme. De kinderen en jongeren die het resource centre hebben bezocht in de vakantie, kunnen dan ook na schooltijd komen. Er zal een teacher aanwezig zijn om degenen die moeite hebben met hun schoolwerk te helpen en vrijwilligers zullen aan huiswerkbegeleiding en de nodige ontspanning doen. Wat mij betreft een prachtig initiatief! Op deze manier worden ze van de straat gehouden en kun je een soort positieve controle houden. Begeleiding bij het schoolwerk is natuurlijk nooit verkeerd en er wordt een last van de schouders van de ouder(s) gehaald, zodat ze zich tijdens hun werk niet druk hoeven te maken over hun kinderen.
Tegenover ons kantoor zat een crèche, waar ik dan ook meerdere keren ben wezen kijken. Op het eerste gezicht een school zoals wij in Nederland ook hebben: veel tekeningen aan de muur, overal vrolijke kleuren en buiten mooie speeltoestellen. Ook de manier van lesgeven had hier en daar overeenkomsten. In de praktijk leren oversteken, de dagen van de week leren opzeggen, het alfabet ... Toch zag ik ook (grote en minder grote) verbeterpunten. Er zaten zo ontzettend veel kinderen in één ruimte, dat niet alleen ik kribbig werd van de herrie maar ook sommige kindjes met hun vingers in hun oren rondliepen. De meeste kleuters waren vreselijk onrustig: ze renden heen en weer, trokken aan elkaar en hadden overal aandacht voor behalve voor de juf. Dit werd afgestraft met de een na de ander die in de hoek gezet werd door een soort onderwijsassistent die orde zou moeten houden. Kortom, één grote chaos. De directrice vertelde ons dat er kinderen met de meest uiteenlopende achtergronden op deze crèche zitten. De een heeft rijke, welgestelde ouders, de ander is kind van twee verslaafden of heeft helemaal geen ouders meer omdat die overleden zijn aan aids. Een lastige situatie, want met zoveel kinderen is het moeilijk om ze de persoonlijke aandacht te geven die ze nodig hebben, én verdienen. Als vrijwilliger heb je hier wel de tijd voor en dat is wat vrijwilligerswerk zo mooi maakt. Samen spelenderwijs bijvoorbeeld de kleuren leren opzeggen tijdens het tekenen, op die manier heb ik bijgedragen aan de Millenniumdoelen!
Ik hoop me vanuit Nederland nog in te kunnen zetten voor deze ontwikkelingen bij mijn project. Het is mijn plan om tips te verzamelen voor goede huiswerkbegeleiding en daar ook anderen (bijv. Facebookvrienden) bij te betrekken.

Het laatste doel waar het Wentworth Victim Friendly Centre aan meewerkt draait om gelijke rechten tussen mannen en vrouwen. De aunties doen veel aan women empowernment en wil de kracht van vrouwen gebruiken om de community op te bouwen. Op Women's Day (8 augustus in Zuid-Afrika) werd er groots uitgepakt met een ochtend vol muziek, eten en spelletjes voor de vrouwen op de mental health care. De rest van het jaar worden er trainingen voor moeders gegeven en vrouwen kunnen natuurlijk altijd terecht voor een gesprek, goede raad en wie weet praktische hulp.
Op zich weten de vrouwen in Wentworth prima hun mannetje te staan: ze moeten wel. Ik ben onder de indruk van de mentaliteit: never give up!

En dat is ook wat ik hoop voor na 2015, als het Millenniumdoel programma afgelopen is. Ik hoop dat we met z'n allen nooit opgeven want stapje voor stapje is er zoveel moois te bereiken!