Jego-Quere (Case C-263/02P) - Arrest

Jego-Quere (HvJ 01-04-2004, zaak C-263/02P)

Feiten

Jégo-Quéré was een Frans vissersbedrijf dat ten zuiden van Ierland op wijting viste. De Europese Commissie nam in 2001 een verordening aan waarin voor de vangst in bepaalde gebieden de minimummaaswijdte van de visnetten werd vastgesteld. Omdat de visnetten van Jégo-Quéré niet aan deze minimumwijdte voldeden, werd het bedrijf aanzienlijk gedupeerd.
Jégo-Quéré vocht de verordening aan bij het Gerecht, door zich te beroepen op de vernietigingsactie van artikel 230 EG-Verdrag. Dit artikel geeft particulieren niet de mogelijkheid een verordening te kunnen aanvechten. Het Gerecht was echter, op grond van een redenering waarin het recht op toegang tot de rechter een belangrijke rol speelde, wel bereid de zaak te behandelen. Omdat de Commissie het hiermee niet eens was, legde het de zaak in een hogere voorziening voor aan het Hof van Justitie.

Hof van Justitie

Het Hof stelde het volgende “De voorwaarde dat een natuurlijke of een rechtspersoon tegen een verordening slechts beroep kan instellen indien hij niet alleen rechtstreeks maar ook individueel wordt geraakt, moet weliswaar, gelet op de uiteenlopende situaties die een verzoeker kunnen individualiseren, worden uitgelegd in het licht van het beginsel van daadwerkelijke rechterlijke bescherming, maar een dergelijke uitlegging mag deze voorwaarde, die uitdrukkelijk door het Verdrag is gesteld, niet onwerkzaam maken. Anders zouden namelijk de grenzen van de door het Verdrag aan de gemeenschapsrechter verleende bevoegdheden worden overschreden (zie arrest Unión de Pequeños Agricultores/Raad).

Dit is echter precies het geval met de uitlegging van voormelde voorwaarde in punt 51 van het bestreden arrest, dat een natuurlijke of rechtspersoon moet worden geacht door een hem rechtstreeks rakende gemeenschapsbepaling van algemene strekking individueel te worden geraakt, wanneer de betrokken bepaling zijn rechtspositie zeker en actueel aantast, door zijn rechten te beperken of hem verplichtingen op te leggen.

Een dergelijke uitlegging geeft immers in wezen een volledig andere strekking aan de in artikel 230, vierde alinea, EG gestelde voorwaarde dat de betrokkene individueel geraakt moet zijn.

Uit een en ander volgt dat het Gerecht blijk heeft gegeven van een onjuiste rechtsopvatting.”

Het Hof verklaarde de klacht van Jégo-Quéré alsnog niet-ontvankelijk.

Conclusie: Jégo-Quéré wilde een richtlijn die drijfnetvisserij verbood ongeldig laten verklaren. Het Gerecht verruimde de locus standi door aan te geven dat de vissers rechtstreeks en individueel in hun belang geraakt waren door de richtlijn en dus ontvankelijk waren. Het Hof van Justitie verwierp dit. D.w.z. geen verruiming van de locus standi.