Kinderen zijn overal hetzelfde, toch?

Kinderen zijn overal ter wereld hetzelfde. Dat dacht ik altijd. En tot op zekere hoogte klopt het ook wel. Zo houden ze allemaal van spelen, af en toe lekker niet meewerken en zijn ze ontzettend nieuwsgierig. Toch zijn er ook verschillen tussen kinderen in Nederland en kinderen in ontwikkelingslanden. 

Dit besef kwam toen ik Anthony ontmoette. Ik was in mijn vrije weekend vanuit Cusco naar Puno gegaan, om daar het Titicacameer te bezoeken. Daar bleef ik een nacht slapen bij een gastgezin op het eilandje Amantaní. Het gastgezin bestaat uit een moeder, Ana, met twee kinderen de achtjarige Anthony en de baby Juana van 11 maanden. De vader woont hier niet, waarom wordt mij niet helemaal duidelijk. Ik moet mijn Spaans toch nog wat verbeteren. Deze gezinnen leven heel primitief. Stromend water is er niet, bij de wc staat een emmer met water uit het meer om de wc mee door te spoelen. Elektriciteit is ook schaars. De lamp doet het wel, maar stopcontacten zijn er niet. 

Anthony wordt onze lokale tourgids, samen met mijn Engelse reisgenootje lopen we naar de andere kant van het eiland. Ondertussen praten we wat met Anthony, het gaat over zijn favoriete voetbalteam. Hij gaat voetballen en ondertussen gaan wij naar de top van een berg.

Als we terugkomen staat Anthony al weer op ons te wachten. Terwijl we teruglopen vraag ik hem meteen hoe het ging met voetballen. Vol trots verteld hij dat hij heeft gewonnen en drie keer gescoord heeft. Als ie eindelijk uitverteld is over zijn voetbalmiddag, lopen we langs zijn school. Ik de stel de enigzins retorische vraag 'Wat doe je liever, naar school gaan of voetballen?'. Anthony verrast me met zijn antwoord. Hij gaat namelijk liever naar school dan voetballen. Ik word nieuwsgierig en vraag waarom hij liever naar school gaat. Hij vertelt me dat als hij nu goed zijn best op school, hij later naar de universiteit in Puno kan. Als zijn moeder dat kan betalen tenminste. Om geld te verdienen ontvangen ze mensen in hun gezin, Anthony helpt zijn moeder hier ook al bij.

Eenmaal in het gastgezin thuis laat Ana haar werk zien. Ze maakt sokken, sjaals, mutsen en andere producten van textiel. We besluiten allebei iets van haar te kopen. Zo kan Anthony hopelijk naar de universiteit.

Een Nederlands kind van 8 vind naar school gaan meestal niet het leukste wat er is. Ze denken nog niet na over naar de universiteit gaan, laat staan dat ze hun ouders helpen met het geld hiervoor verdienen. Dat is toch wel het grootste verschil tussen kinderen in Nederland en kinderen in ontwikkelingslanden. Een kind in Nederland kan gewoon echt kind zijn, terwijl kinderen in ontwikkelingslanden al veel meer bezig zijn met hun toekomst.