Inmiddels is het alweer een maand geleden dat ik terug ben gekomen uit Uganda en daarom blog ik hier nog even een stuk over mijn eerste echt verre, indrukwekkende reis! Dag 1: de reis Na zo’n 300 dagen afgeteld te hebben was het vandaag toch eindelijk zo ver. Erg benieuwd en toch ook wel zenuwachtig kwamen we om negen uur op schiphol aan. Om twaalf uur vertrok ons vliegtuig. Eerst vlogen we naar Istanbul, daarna over onze eindbestemming door naar Kigali en toen eindelijk naar Entebbe. Uiteindelijk waren we daar om vier uur ‘s nachts. Een laaange reis dus. We werden op het vliegtuig meteen hartelijk begroet met knuffels en handen schudden door Samantha, onze Ugandese reisleider en de twee chauffeurs Ali en William. We sliepen deze eerste nacht nog lekker kort, maar ‘luxe’ op een backpackersplek met een hemelbed, een gewone wc en zelfs een straaltje water om je te douchen. Als ik eerder had geweten wat me nog allemaal te wachten stond had ik denk ik toch wat meer genoten van deze koude douche. Dag 2: op naar het eerste project Vandaag zouden we eindelijk het echte Uganda gaan zien bij daglicht. Het ontbijt was wel boven verwachting. Een gebakken eitje met verse meloen en ananas, heerlijk! De Ugandezen waren echt superaardig! Ze stonden meteen voor je neus zodra er een bord leeg was of er iets anders was. Na een ontbijt kregen we uitleg over de cultuurverschillen en de dingen die we wel, of juist niet moesten doen. Zo zeggen de Ugandezen bijvoorbeeld nooit nee. Het is altijd dadelijk of misschien terwijl ze eigenlijk nee bedoelen. Verder zien zij ons als de goede mensen, als ze blanken zien, zullen ze vaak mzungu naar ons gaan roepen, wat blanke betekent. Nog een verschil is de tijd ‘Mzungu’s have a watch, Africans have time’. Dit wil zeggen dat zij bijna altijd te laat zullen komen terwijl wij ons aan een afgesproken tijd houden. Na deze welkomsspeech vertrokken we naar ons eerste project, Pelido. Onze koffers werden op het dak gebonden en zelf propten we ons in de twee busjes. Deze reis was al erg mooi! De bestrating viel me nog mee, er liep een gewone weg met heel af en toe een hobbel of bultje waar veel busjes en boda boda’s op reden, Afrikaanse motortjes waar ze met z’n tweeën of drieën opzaten en daarnaast soms nog geiten of kippen. Naast de straat was vanalles te zien. De grond was rood maar er was ook veel groen zoals bananenbomen en gras. Verder liepen er overal wel mensen met vaak kilo’s bananen of ananassen op hun hoofd. Ook stonden er koelkasten, bedden, fruit en banken uitgestald wat de winkels waren. Onderweg kwamen we de evenaar over gereden, hier stopten we even voor een groepsfoto en daarna vervolgen we onze reis weer. De rit waarvan wij dachten dat het drie en een half uur zou duren, werd zes uur. Misschien iets Ugandees? Dit was niet zo erg. Er was zo veel te zien! Eenmaal aangekomen bij Pelido sprongen ze kindjes meteen op ons af, ‘mzungu, mzungu’. We gingen even met al die schattige kindjes springtouwen. Daarna aten we rolex, Ugandees eten met pannenkoek en ei. Voordat we snel in ons bed kropen kregen we nog wat uitleg over het project en het programma. De oprichter van Pelido was vroeger zelf erg arm. Door een amerikaan werd hij financieel geholpen zodat hij kon studeren. Dit inspireerde hem en daarom richtten hij Pelido op. In de community helpt hij mensen hoe ze verschillende dingen moeten aanpakken. Wij zouden hier vier dagen blijven. We slapen in tenten in een kerk. Eén nadeel, de wc’s. Verschrikkelijk! Een gat in de grond wat suuupererg stinkt. Echt bahh! Douchen is wel gezellig. Met wat jerrycans kunnen we ons in een ruimte gaan wassen. Dag 3: aan het werk Eindelijk zouden we ook gaan werken. De groep werd in drieën gedeeld. Vandaag ging ik helpen bij een waterproject. Deze reis was wel overe de hobbelende rode weggetjes waar overal kindjes mzungu naar ons riepen en zwaaiden. Bij het project moesten we in een rij gaan staan en door middel van het doorgeven van emmertjes water moest heel de plas leeg. Dat duurde nog best een tijdje. Dit was wel zielig. Zij deden superveel moeite zodat ze schoon drinkwater hadden, terwijl wij daar u met ieder een schone fles water. We speelden daar ook nog even met de kindjes, terwijl de Ugandezen de waterslangen en vissen uit het water haalden. ‘s Middags kregen we een rondleiding door de community. Hier aten we allerlei fruitsoorten die ik nog nooit gehad had; jackfruit, passievrucht, papaya en dan nog meloen, ananas en suikerriet. Verder leerden we nog dat ananassen aan planten groeiden in plaats van aan bomen. Op deze ananasplantage kregen we best wel wat ananassen mee wat toch ook wel weer raar was. Mensen die niet altijd genoeg te eten hadden, gaven ons eten. Zij zien dit als bedanktje en dat was toch wel raar. ‘s Avonds zongen we met een ukalele bij het kampvuur. Heel gezellig Dag 4 Vandaag had ik een grote tegenvaller. Ik moest ziek thuisblijven. Zelf vond ik dit heel jammer, al jaren ben ik niet ziek geweest en net nu, in Uganda word ik ziek.. Ik kroop nog even m’n bedje in in plaats van mee te gaan helpen op het land. Gelukkig ging het daarna wel wat beter. Ik kon gewoon met een groepje kinderen gaan lezen. Wat ik op het begin best spannend vond. Mijn Engels is namelijk ook heel slecht en nu moest ik hun gaan helpen met de uitspraak. Gelukkig viel dit toch wel mee. Het was leuk om te doen en het ging ook best wel goed. Tijdens de voetbalwedstrijd tegen het Ugandees team besloot ik ook nog even aan de kant te blijven zitten. Meer dan twee cup a soupjes en een paar hapjes rijst gingen er vandaag niet in. Hopen dat dit morgen over is en ik weer mee kan gaan werken!! Dag 5 Gelukkig ging het weer wat beter toen ik vanmorgen wakker werd. Ik kon weer mee gaan helpen bij het maken van een stove bij een arm gezinnetje. Een stove is een oven zodat de mensen niet meer op open vuur hoefden te koken. Dit is namelijk erg gevaarlijk en hierbij gaat er veel van het hout en vuur verloren terwijl dat bij een stove niet zo is. Dit project vond ik erg leuk en je zag ook meteen een mooi resultaat. We moesten met onze voeten in het modder stampen zodat het goed gemengd werd en daarna konden we er een oven van maken. ‘s Middags gingen de kindjes op de school afscheid van ons nemen. Ze hadden liedjes ingestudeerd en die gingen ze voor ons zingen. Telkens riepen ze iemand van ons naar voren die dan mee moest gaan dansen. Wij hebben ze daarna nog hoofd schouder knie en teen geleerd. Het was heel schattig al die dansende en zingende kindjes! Dag 6 Het laatste ontbijtje bij Pelido alweer. Vanmiddag zouden we vertrekken naar Kim, het volgende project. Van andere groepen had ik al gehoord dat ze dit het leukste vonden dus ik was benieuwd en had er erg veel zin in. Gelukkig was het niet zo’n lange rit. We kregen een lekkere tomatensoep als lunch. Kim heeft een ziekenhuis voor ondervoede kindjes en daarbij heeft ze samen met haar buurvrouw Kim een stuk land en een pindakaasfabriek. De kindjes die binnenkomen in het ziekenhuis blijven daar een paar weken. In die tijd worden ze verzorgd door een eigen verzorger zodat die ook leren hoe je gezond moet eten. Nadat de kindjes ontslagen worden uit het ziekenhuis gaat Kim nog een paar keer op huisbezoek bij de gezinnen om te kijken hoe het dan gaat. Om opgenomen te worden in het ziekenhuis betaal je eenmalig zes euro. Mensen die dit niet kunnen betalen mogen een weekje op het land werken. Wij zouden vandaag en morgen gaan helpen bij drie projecten. We zouden meegaan op huisbezoeken, op het land gaan helpen en in de pindakaasfabriek gaan werken. Vandaag begon ik met het helpen op het land. Op het land verbouwen ze eten wat voor een deel naar het ziekenhuis gaat. Het overige deel verkopen ze. We plukten een middag pinda’s met de ouders van de ondervoede kindjes. We dachten dat het heel toch net wat luxer werd dan bij Pelido, maar dit viel toch tegen. Nu douchte ik met wat bekertjes water in plaats van die jerrycan die we bij Pelido hadden. Wat hebben wij het toch fijn met die lekker warme stromende douche thuis! ‘s Avonds sliepen we in een kippenhok, dus ook na de kerk, konden we een kippenhok van ons lijstje strepen. Dag 7 Vandaag was het tijd voor de andere twee projecten. Op de boda boda raceten we naar het eerste gezinnetje. Hier woonde een jongetje waarmee het echt al de goede kant opging. Hij was niet meer ondervoed. Er was niemand te zien toen we aankwamen dus gingen we een rondje door de tuin lopen. De tuinen zijn hier nogal groot aangezien iedereen zelf eten verbouwt. Op een gegeven moment kwamen we de buurvrouw tegen, zij zei dat het jongetje overleden was. Dit was echt heel zielig. Het ging zo goed met hem en hij had ook ouders die alles voor hem deden om hem te kunnen genezen. Het jongetje was ‘s nachts ziek geworden. Dat loopt vaak slecht af in Uganda. Hier zijn ‘s nachts geen dokters beschikbaar in het ziekenhuis en je kan er sowieso niet komen als je geen auto hebt. Het eerste huisbezoek was dus meteen erg heftig. Het tweede jongetje was ook heel zielig. Tom was een gehandicapt kindje die bijna niks zelf kan. Zijn vader werkt ook niet zo goed mee. Hij werkt op het land om wat geld te verdienen zodat hij Tom eten kan geven. Helaas geeft hij alles uit aan drank. Het jongetje woont bij zijn oma maar die kan ook bijna niks meer waardoor Tom heel weinig gewassen wordt en ook heel weinig eet. Bij de andere huisbezoeken ging het gelukkig wat beter. We wogen de kindjes en gaven ze ballonnen. ‘s Middags gingen we werken in de pindakaasfabriek. In pindakaas zitten veel goede stoffen die goed zijn voor de ondervoede kindjes. We sorteerden de pinda’s en daarna maakten we er pindakaas van. Dit smaakte erg goed! Dag 8 Lekker een weekendje rusten in een resort bij lake bunyonyi. Het enige meer waar je kan zwemmen omdat daar geen enge beestje s zitten. Vandaag hebben we dus weer een lange lange tocht achter de rug. Wel heel dubbel. Onder aan de berg stonden ze nog hard te werken en nu zitten we hier in een resort tussen veel blanken. Toch heb ik vandaag erg genoten van weer een stromend koud straaltje in de douche, een gewone wc, stroom en zelfs een beetje wifi! Dag 9 Helaas viel het weer wat tegen maar toch was zo’n relaxdagje echt heerlijk! Bootje varen, boekje lezen, dagboek bijwerken en genieten van de luxe. Hier besef je toch wel even dat we het thuis heel goed hebben. Ik vind zo’n warme lange douche thuis maar heel normaal maar dat is toch eigenlijk behoooorlijk luxe! En dan ‘s avonds op de bank tv kijken en tegelijkertijd op je laptop en je mobiel die er ook nog naast ligt. Zo normaal is dit toch echt niet! Dag 10 En weer zaten we een hele dag in ons busje. Muziekje op en hard meezingen met z’n allen. Best gezellig, zo’n dagje reizen in een volgepropt busje. In ieder geval veel leuker dan rijden over de saaie snelwegen in Nederland. Hier kijk je toch telkens weer je ogen uit. Het is zo anders! De rest van onze reis verblijven we bij Lwengo. Daar slapen we weer bij een schooltje, in een klaslokaal deze keer. Lwengo is ook een project die mensen dingen leert. Het heeft geen zin om iemand eten te geven, je kan beter iemand leren eten te verbouwen zodat ze altijd eten hebben. Daar hebben ze veel meer aan. Dag 11 Het rustweekend zit er weer op. Tijd om weer een paar dagen aan de slag te gaan in Lwengo. Hier gaan we weer helpen bij een paar kleine projecten. Er werden weer nieuwe groepen gemaakt en ik ging met mijn groep helpen met het maken van een waterput bij een gezin. Dit was echt heel leuk. We gooiden cement op de put en streken het een beetje glad. Daarna maakten we er nog een stevige rand omheen zodat hij lang mee zou gaan. De vrouw was erg blij met onze hulp en wilde ons bedanken door ons wat eten aan de bieden. Pap die wel leek op dikke lijm, niet echt lekker dus maar we vonden toch niet dat we het konden maken om alles te laten staan. Dapper gingen we het dus toch maar even proeven. ‘s Middags gingen we aan de slag op de school. Er waren nog een paar klaslokalen niet geverfd dus oude kleren aan en aan de slag! Mn kleren begonnen nu toch wel op te raken dus ‘s avonds was het tijd voor een handwasje. Dat moet je toch ook een keer gedaan hebben voor het echte Afrika-gevoel! Dag 12 Alweer bijna de laatste werkdag. Vandaag gingen we op huisbezoeken. We liepen een rondje door de huizen en daarna vulden we een formulier in met vragen over de latrine, de keuken, ziektes enzovoorts. Zo kan de community bijhouden hoe het gaat met de community. Ik vond het heel interessant om een kijkje te nemen in de huisjes van de arme Ugandezen. De keuken bestond meestal uit een klein kamertje met wat hout en vuur, de wc was vaak een vies stinkend gat en er lopen varkens en kippen rond die zomaar overal naar binnen kunnen lopen. De middag besteedden we aan het pellen van pinda’s bij een oude vrouw die dat anders helemaal in haar eentje zou moeten doen. Niet zo leuk voor ons, maar wel heel nuttig voor de vrouw! Dat scheelde haar toch weer een paar uurtjes pellen. Vandaag doken we vroeg ons bed in want de volgende dag ging de wekker al om vijf uur. Tijd voor de safari! Dag 13 Vroeg vertrokken we naar Lake Mburo National Park. We klommen op het dak en hingen uit de ramen met ons fototoestel. Onderweg kwamen we zebra’s, apen, zwijnen, veel verschillende vogels, topies en waterbokken tegen. Echt heel gaaf om die zittend op het dak van een busje in het wild te zien! Na de safari hadden we ook nog een boottripje op het meer. In dit meer zaten heel veel nijlpaarden en verder hebben we hier een paar krokodillen gezien. Dag 14 In de ochtend gingen we nog even werken, voor de allerlaatste keer hier in Uganda. We zouden gaan poetsen bij een ziekenhuis. Eenmaal aangekomen kregen we handschoenen en een mondkapje. Ik ben niet zo’n held in het ziekenhuis dus ik begon toch wel een beetje bang te worden. Gelukkig viel dit allemaal mee. We mochten gewoon de ramen poetsen van de buitenkant. Dit was ook wel hard nodig. Ze leken al jaren niet meer te zijn gepoetst ook al werd tegen ons gezegd dat het een week geleden was, ik betwijfel het toch.. Nadat alles weer schoon was gingen we weer terug naar de school. Hier werd er weer een afscheid gehouden voor ons. De kindjes gingen dansen en zingen voor ons. Iedereen danst en zingt dan ook super enthousiast mee. Dat zou bij ons echt niet zo zijn. Ook wij werden weer uitgenodigd mee te gaan dansen met een typisch Ugandese dans. Daarna werden we nog hartelijk bedankt en kreeg iedereen een ketting. Het eind kwam nu toch wel echt in zicht.. ‘s Middags nog even Masaka in waar we allemaal een voetbalshirt kopen en nog wat andere leuke souvenirtjes. Dag 15 Helaas, de aller aller laatste dag in Uganda is aangebroken. Na nog wat ballonnen uitgedeeld te hebben aan de kindjes op de kostschool was het tijd om te vertrekken naar onze laatste bestemming. Hier kregen we even de tijd om te zwemmen bij een luxe hotel. Heerlijk om dit nog even als afsluiter te doen. Hier was ook nog eens een lauwe douche dus dit was echt genieten. Zelfs na een uur zwemmen was het douchewater nog wat rood. Ik denk dat ik nog wel een paar douchebeurten nodig heb voordat alles helemaal schoon is. ‘s Avonds aten we alweer rijst en kregen we alweeer een cola. Het eten is toch wel iets wat ik niet ga missen. Het valt op zich allemaal heel erg mee maar een beetje afwisseling zou toch wel fijn zijn. Rijst, pasta en aardappels, dat was zo ongeveer het enige wat we kregen, en dat dan twee keer per dag. Ik was nogal toe aan eens een keer wat anders en vooral vlees leek me toch wel weer heerlijk. Na het eten zongen we voor de laatste keer nog wat liedjes buiten en na een uurtje slaap vertrokken we naar het vliegveld voor een lange reis. Om half zes kwamen we eindelijk aan in Nederland. Raar om weer afscheid van elkaar te moeten nemen. Met een groep bijna vreemden vertrek je naar Uganda. In twee weken leer je elkaar heel goed kennen en dan ineens is het voorbij en zie je elkaar bijna niet meer. Samen met Kris en Sarah gingen we nog even lekker de friettent in. Ieder drie snacks en een heel klein beetje friet. Heeeerlijk! Ook het lekker warme bad was heerlijk. Je bent weer zo snel gewend aan het leven hier. Meteen is dat bad en de tv enzo gewoon normaal. De reis was wel weer saai. Geen kindjes die enthousiast naar ons zwaaiden en mzungu riepen. Niemand die langs de weg liep. Alleen maar snelweg en weilanden. Het waren echt twee leuke, gezellige, indrukwekkende, soms heftige en zeker onvergetelijke weken! Nog vaak denk ik aan deze twee superweekjes. Wat mis ik al die schattige kindjes die de hele dag zwaaien en ‘bye mzungu, bye mzungu’ roepen, de ritjes op de boda boda door het mooie Uganda, de Ugandezen die altijd voor je klaar staan, de supergezellige groep, het helpen bij de projecten, de avonden bij het kampvuur, de rode hobbelige weggetjes, de safari bovenop de busjes en al die andere mooie, onvergetelijke dingen. Maar wat kan ik toch ook weer genieten van een douche met stromend warm water in plaats van een jerrycannetje koud water, een wc die gewoon door kan spoelen in plaats van een vies stinkend gat in de grond en het eten wat elke dag verschillend is. Wat hebben we het toch goed in ons kleine koude landje, maar wat is het toch oneerlijk verdeeld in de wereld… Uganda, ik zal je nooooit vergeten, het waren twee heeeel mooie weken!