Dag 3 en 4

Dag 3

Vandaag was de eerste échte dag. We werden wakker in de kerk en gingen al snel aan de slag. Samen met Zoë, Kirsten, Bernice, Lotte en Maaike ging ik stoves maken. Zingend (Of, nouja, eigenlijk meer schreeuwend) gingen we er in de partybus van Ali heen. Het feest ging door tijdens het maken van de oventjes: dansend en zingend in de klei was het zo af! Het enige wat we hiervoor nodig hadden was modder, gras en onze voeten. Eerst moesten we stampen in de mix van modder en gras, daarna hebben we er bollen van gemaakt, dit naar goede plek vervoerd en er uiteindelijk oventjes van geknutseld. We werden wel mega-vies, maar dat maakte natuurlijk niks uit, zeker niet toen we zagen hoe dankbaar de familie was. De oma van het gezin, een oude vrouw die alleen nog maar voorovergebogen kon lopen door het vele harde werk wat ze in haar leven heeft gedaan, kwam achter ons aan lopen, zakte op haar knieën en vertelde ons hoe dankbaar ze was. In het Ugandees zei ze nog iets wat op een gebedje leek. Het is zo prachtig om te zien hoe dankbaar de mensen hier zijn en hoe zoiets kleins hun leven zo positief kan veranderen, dankzij dit oventje bijvoorbeeld kan deze familie veiliger koken en verbruiken ze veel minder kostbaar hout. 

Moe, maar voldaan zijn we weer met de partybus van Ali terug gegaan naar Pelido, waar we een voetbaltraining kregen van de Ugandese kindjes om ons klaar te stomen voor de wedstrijd van morgen. Hierna hebben we een tour door de community van Pelido gedaan: we zijn langs het pelidohome geweest waar  de vrijwilligers van be more slapen en er tientallen kinderen rond ons busje stonden die allemaal graag een knuffel of een highfive wilden, ook zijn we nog langs een kippen-, varkens- en koffieprojectje geweest, allemaal mogelijk gemaakt door Pelido. Toen we dit allemaal gezien hadden mochten we genieten van allerlei lekker fruit en souvenirtjes kopen bij een winkeltje dat omringd was door heel veel blije , vrolijke kindjes en waar ik helemaal verliefd ben geworden op een megaschattig kindje in een zwart jurkje (vol met gaten) die me niet meer los wou laten. Weer terug bij de kerk hebben we nog meer geweldige kindjes ontmoet: ze waren al wat ouder (ongeveer 13) en droegen groene schooluniformpjes. We hebben gezellig met ze gepraat, gelachen, gedanst, gezongen en klapspelletjes gedaan. Het was geweldig! En wat een dag !

Dag 4

Weer in dezelfde groepjes als gister gingen we op weg naar ons tweede project. Dit keer was dat landcare: met hakbijlen een geul graven in zand dat eerder steen leek dan zand. Nog nooit in mijn leven had ik zo hard gewerkt, of was ik zo moe geweest, zelfs niet na het hardlopen met papa. Maar het resultaat mocht er zijn: we hadden de hele geul af gekregen en het oude vrouwtje was ons heel dankbaar. Het water kon nu weer goed wegstromen, zodat haar oogst niet zal vergaan. Zelf had ze dit nooit kunnen doen, want ze was te oud en te ziek. 

Toen we weer terug waren bij Pelido was het tijd voor de voetbalwedstrijd! Het Ugandese team op blote voetjes, maar toch wel heel goed en sportief, tegen ons: schoenen, een voetbalshirtje, maar af en toe wat klunzig (vooral ik!). We hadden geluk dat Ali en William meededen, anders hadden we nooit gewonnen. De eerste helft heb ik fanatiek meegevoetbald, maar de tweede helft van de wedstrijd heb ik toegekeken, aangemoedigd en een goed gesprek gehad met Madelief. Bijzonder dat we elkaar pas zo kort kennen en het nu al allemaal zo vertrouwd voelt. Het voelt sowieso alsof we elkaar allemaal al veel langer kennen, de hele groep is zo hecht & gezellig. En bij ‘het gat’ voeren we gesprekken als: ‘Hé hoe zit jij?, wat is jouw tactiek?’ ‘Nou ik zak zo en zo diep’  ‘En ik ben aan de schijt joh, niet normaaal’ , allemaal zonder enige schaamte

Aan het einde van de middag hebben we nog ‘gejumproped’ met de Ugandese kinderen en een hele fotoshoot gehouden met 3 Ugandese jongetjes, Kim, Mélanie, Kirsten en Laurens