We gingen op huisbezoek bij een familie.

Hier kwam ik Nanyonga tegen een meisje die op later leeftijd epilepsie heeft gekregen en daar door haar man is verloren. We raakten in gesprek en dat verwerk ik hier onder in een klein verhaaltje (overigens wel in het Nederlands).

We waren op huis bezoek bij deze familie omdat het broertje van Nanyonga het syndroom van down heeft, en daarbij was haar oudere zus heel erg verbrand 1 maand geleden, haar zij en haar arm waren helemaal verbrand. Ik raakte met haar ingesprek toen de project leider vertelde dat ze epilepsie had. Was erg geintresseerd hoe de lokale bevolking er op reageerde. Nanyonga is 19 jaar, en heeft 2 kinderen. Ik sprak met haar over het leven in Uganda en wat ze altijd wou worden. Zoals de meeste mensen wou ze graag een arts worden maar is dit niet gelukt om dat ze de opleiding niet kon betalen, bovendien hielp haar epilepsie er ook niet bij.  Nanyonga kreeg haar eerste epilepsie aanval toen ze 15 was, ze vertelde dat ze erg bang was om te sterven. Het werd zwart voor haar ogen, en ze hoorde haar moeder schreeuwen. Toen de aanval voorbij was vertelde ze dat ze niet naar het ziekenhuis wou omdat ze zich niet meer ziek voelde. Een paar maand later gebeurde het zelfde, Nanyonga werd erg angstig hier na en besloot om samen met haar moeder naar het ziekenhuis te gaan en het probleem uit te leggen. Hier kwam uit dat ze epilepsie heeft. Toen haar man dit hoorde is die bij haar weg gegaan. Hij kon niet leven met een vrouw die ziek was, en gekke aanvallen kreeg. Dit vond ik erg heftig om te horen, maar zij zelf lachte er een beetje bij. Ik kreeg het idee dat ze dit deed om haar emotie er niet bij te laten zien. Nu zorgt ze alleen voor haar 2 kinderen met een klein beetje hulp van haar moeder. Ik kon me niet voorstellen hoe erg dit voor haar moest zijn. Ik vertelde haar dat ze niet bang moest zijn om te sterven en dat ze met goede hulp van haar moeder (die tips had gekregen van de arts) het wel goed kwam. Nanyonga staat verder heel positief in het leven, ze is wel bang dat ze altijd alleen zou blijven. Ze werkt en is gelukkig. Wonderbaarlijk eigenlijk hoe ze er mee omgaat. Ik heb heel veel respect voor haar. Nanyonga vroeg aan mij hoe het leven in Nederland er uit ziet. Ik vertelde haar dat bij ons het water gewoon uit de kraan komt, we wc hebben die we door kunnen spoelen, er water uit de kraan komt, en dat veel dingen wat daar echt luxe is hier vanzelf sprekend is. Ik legde haar uit wat in Nederland een attraciepark is. Ze stond vol verbazing te kijken dit had ze nog nooit gehoord. Ze vertelde dat ze graag een keer naar Nederland zou willen. Ik vertelde haar dat als ze ooit de kans zou krijgen ze dat zeker moest doen (met helaas in mijn achterhoofd dat dit nooit zou gebeuren)

Dit was het interview/gesprek met een lokale leeftijdsgenoot.