33 uur reizen, dwalen op een begraafplaats en tangodansen

Het begon allemaal al vrijdag en ik zou zondag pas vertrekken. Tijdens het online inchecken kwam ik erachter dat mijn vlucht van Lissabon naar Rio de Janeiro geannuleerd was. Ik zou moeten overnachten in Lissabon en een vlucht later moeten nemen. Hierdoor miste ik mijn aansluiting van Rio de Janeiro naar Buenos Aires. Ik kon deze vlucht niet van te voren regelen, wegens technische problemen van de website. Een heel weekend in de stress gezeten, maar op Schiphol werd dan toch mijn vlucht geregeld, met Emirates zelfs! De overstap tijd was kort, dus het bleef spannend of ik mijn aansluiting zou halen. Op de vlucht richting Rio was de bemanning heel vriendelijk. Ik mocht bij het landen bij de business class zitten, zodat ik eerder uit het vliegtuig was. Vervolgens heb ik met een grondsteward een sluiproute afgelegd, zodat ik de paspoortcontrole kon overslaan. Ik was op tijd én ik kreeg bevestigd dat mijn backpack op de vlucht zou zitten. Zo'n 33 uur later, was ik dan eindelijk in Buenos Aires. Na een prima nacht op een slaapzaal voor 12 mensen, die ik helemaal alleen mocht gebruiken, kon ik mijn eerste dag in Buenos Aires beginnen. Ik had me voorgenomen om mee te doen aan een georganiseerde stadswandeling. Ergens in de stad was het beginpunt. Vol goeie moed en met mijn beste vriend, Google Maps, ging ik op pad. Totdat het keihard begon te regenen. Ik moest echt even schuilen. Dat schuilen duurde zo lang, dat ik de stadswandeling ging missen. Dus ben ik maar mijn eigen wandeling gaan doen. Onder andere op weg naar de begraafplaats waar ook Evita ligt begraven. De metro leek me het beste plan om er te komen. Ik had alleen groot geld (zo'n 7 euro!) en aangezien de metro maar 0,35 eurocent kostte, mocht ik door zonder te betalen. In mijn beste Spaans begreep ik dat ze geen wisselgeld had. Op de begraafplaats liggen de doden in tombes, dat kleine huisjes lijken. Heel apart. Het graf van Evita hadden ze goed verstopt. Samen met een Amerikaanse mevrouw ging ik door de druilende regen op zoek naar het graf. Daarna nog gezellig samen geluncht en vervolgens splitsten onze wegen weer. Mijn weg ging naar Plaza de Mayo en Casa Rosado. Wat ik erg opvallend vind, is dat veel mensen mij aanspreken om iets te vragen. Natuurlijk snap ik daar niets van! Blijkbaar pas ik hier zo goed in het Argentijnse beeld, dat ik er niet uit zie als een toerist! Toen ik teruggekeerd was, heb ik nog even een biertje met een Ecuadoraan en Colombiaan gedaan en na een goeie tip, snel mezelf klaargemaakt, want mijn tangolessen stonden te wachten. Voordat ik op de plek aankwam, was ik een uur verder! De metro bracht me een stukje dichterbij en daarna moest ik nog zo'n 500 huisnummers lopen! Hier zeggen ze steeds 'het is niet ver, maar ... blokken'. In werkelijkheid betekent niet ver blijkbaar minstens 30 minuten lopen. Bijna alleen maar buitenlanders deden mee aan de beginnersles. Alleen de basis is al vrij moeilijk. Ik had deze dansschool niet voor niks uitgekozen, want later werden er salsalessen gegeven en was er nog vrij dansen. Ik was een beetje te laag ingedeeld bij de salsalessen, waardoor ik wel 50 keer hetzelfde figuur heb gedaan. Hier waren de mannen allemaal Argentijn, dus het was wel leuk om een beetje te socializen. De hoeveelheid dansjes tijdens het vrij dansen, was dan ook geen probleem. Een meneer die ik tijdens het dansen had leren kennen, wilde me ook wel naar huis brengen. Het leek me toch niet zo'n goed idee om hier in Argentinië met vreemde mannen mee te gaan, al was dat in Indonesië wel goed gegaan! Een lieve mevrouw had voor mij een taxi staande gehouden en me geinstrueerd dat ze een toneelstukje in het Spaans zou opvoeren, zodat de taxichauffeur wist, dat hij me veilig naar het hostel moest brengen, zonder gedoe. Het enige dat ik moest zeggen was; si, gracias! Mijn laatste dag in Buenos Aires heb ik besteed in La Boca. Een leuke buurt, met allemaal gekleurde huisjes en tangodansers. Natuurlijk ook heel toeristisch. Ik heb me dan ook laten verleiden om een paar foto's te maken in echte tangoposes. Heel gênant! Om daar te komen, mocht ik de buskaart van mijn gemaakte Colombiaanse vriend lenen. Blijkbaar is het als toerist niet makkelijk om met de bus te gaan...Iets met buskaarten en opladen Ze zijn dus heel behulpzaam hier. Morgen staat mijn trip naar het zuidelijkste puntje van de wereld te wachten, Ushuaia it is!