4. Ik leef in de Filippijnen

Lieve allemaal, Vannacht vlieg ik naar Bali om daar mijn lieve Ammar te meeten en 3 weken heerlijk samen te zijn. Hoog tijd om nu nog even op te schrijven wat ik de afgelopen maand heb mee gemaakt. Ik merk dat ik nu echt leef in de Filippijnen en heb mijn draai hier gevonden. Ik ben veel aan het werk voor stage en scriptie, doe yoga, weet mijn weg te vinden in chaotisch Metro Manila en maak leuke tripjes. Het is echt bijzonder om hier te wonen, omdat ons groepje vrijwilligers wel de enige blanken in de Filippijnen lijken. Filipino's zijn behulpzaam, beleefd en erg nieuwsgierig naar ons. Blank zijn is hier nog echt status (verklaring voor al die whitening producten in de supermarkt!), dus word ik helaas vaak als een beroemdheid behandeld. Bij ECPAT, de shelter waar ik woon, zijn er de afgelopen maand wat problemen geweest. De keuken delen we met de staff van ECPAT. Onze contactpersoon van ECPAT, de maatschappelijk werkster, kan het geloof ik niet helemaal aan dat er nu vier grote Nederlande meiden in het huis leven. Ze is een gigantische control- en schoonmaakfreak, wil alles precies houden zoals het staat en beschuldigt ons van allerlei dingen. Om je een idee te geven: ze heeft commentaar op de indeling van onze koelkast (die gewoon van ons is zij dus helemaal niets te zoeken heeft), is het niet eens met de manier waarop we de kopjes terug zetten, wil dat ik perse het dekseltje op de theepot doe en verwacht dat we zodra ons kopje thee leeg is die gelijk afwassen, terwijl ik dat een beetje onzin vind als ik een half uurtje later een nieuw kopje thee inschenk. Een week voordat we aankwamen is de huur 50% omhoog gegaan en is internet access van 24/7, naar alleen tijdens kantooruren gegaan. Zo lastig om te begrijpen wat er nou verwacht wordt en onmogelijk om afspraken te maken. Allemaal heel vervelend, maar gelukkig kan onze Filippijnse coördinator bemiddelen. Met stage en scriptie gaat het goed! Ik heb nu ongeveer 43 vragenlijsten afgenomen bij jail, holding center en KnK. Sommige jongens vinden het wel lastig om goed in te vullen, met name wanneer ze geen scholing hebben gehad. Maar over het algemeen lukt het aardig en heb dan ook vertrouwen dat ik op tijd mijn data binnen heb. Ik werk nu dan ook vooral op kantoor aan mijn scriptie en doe minder activiteiten met de jongens. Ook bij KnK zijn er soms een beetje communicatieproblemen. Zo had ik al helemaal vanaf het begin aangegeven dat ik alleen bij ngo's wilde onderzoeken. Op een gegeven moment kreeg ik een beetje het gevoel dat dat niet ging lukken, maar in plaats van dat gelijk te zeggen, is het erg Filippijns om dat pas op het laatste moment onder druk van mij toe te geven dat t niet kan. Tja toen moest dus ik mijn onderzoeksvraag gaan veranderen op het moment dat mijn inleiding al af was! Het is nu zomervakantie voor de jongens. Aan het eind van het schooljaar wordt altijd stil gestaan bij wat de kinderen hebben bereikt, wordt dat groots gevierd en krijgen de jongens lintjes van school. Ik weet nu van alle jongens hun achtergrond, heel heavy... Ik was echt ontroerd toen al die jongens hun lintje en cijfers lieten zien en ze het nu zo goed doen!! Twee jongens behoorden tot de besten van de klas en ik ging mee naar de 'medailleuitreiking' voor de beste leerlingen. De school ligt in de community en toen ik het schoolplein op liep, keek IEDEREEN naar me en haalden overal mobieltjes en camera's tevoorschijn... Zo ongemakkelijk, want ik wil helemaal niet de aandacht afleiden. De maatschappelijk werkster had bedacht dat het wel leuk zou zijn als ik met een jongen, als 'zijn moeder' het podium op zou gaan om de medaille in ontvangst te nemen. Al het publiek was helemaal in shock dat ik 'de moeder' was en de KnK-jongens houden er al niet zo van om in de schijnwerpers te zijn... Ik hoop maar dat ie er dan misschien een vriendinnetje aan over heeft gehouden ;), want al die meiden stortten zich op onze jongens om te vragen wie die 'puti's' zijn. Aangezien het internet het de afgelopen tijd niet deed, moest ik veel naar andere plekken. Bij mijn vaste restaurantje heb ik ontzettend bijzondere man ontmoet, stokoud, met een pijpje en vissershoedje. Hij is een gepensioneerde professor in de antropologie, maar werkt nog steeds en vooral in het veld van de forensische antropologie. Ik vertelde hem over mijn studie en raakten aan de praat over zijn werk. Hij werkt als adviseur bij een advocatenkantoor en zijn hadden zijn hulp in geroepen over de betrouwbaarheid van de verklaring van de main witness. Die was namelijk een beetje twijfelachtig en hij vroeg me wat ik er van vond. Ik heb voor mijn studie ook wel eens het een en ander gelezen over getuigenverklaringen en zei daar wat algemene dingen over. Hij was helemaal onder de indruk van mijn 'inzichten' en stelde me voor aan de advocaten met wie hij werkte. Die vroegen mij of ik expert witness (getuige-deskundige) bij hun zaak wilde zijn. Ik vertelde dat ik daar helemaal niet voor bevoegd was, maar hij was erg stellig dat dat in de Filippijnen niet zo veel uit maakt, dat ze gewoon zouden zeggen dat ik een forensisch psycholoog ben en dat hun zaak beroemd zou worden met een buitenlandse getuige-deskundige. Ondertussen kreeg ik allemaal eten en fruitsappen van ze geserveerd en rechtbankstukken in mijn hand gedrukt. Ik heb ze moeten teleurstellen, want ik had daar toch wel wat morele bezwaren tegen ;). Maar wel een heel grappige ervaring... Ik heb ook wel erg veel zin om er even tussenuit te gaan en ik kijk er ook erg naar uit dat Ammar gaat zien hoe mijn leven hier is. Woorden kunnen dit toch niet helemaal beschrijven... Liefs!!