el fin

Hallo!
Het zit erop. Het hele avontuur van een school bouwen in Puerto cabezas is uitgespeeld. Ik zit nu in het westen van Nicaragua in een behoorlijk westers stadje. Ik heb net voor het eerst in een dikke drie maanden een bruin broodje met gouda kaas op, YES! Wel heel raar dat het project nu afgelopen is.
Afgelopen week was ronduit volle bak beuken. Ik heb zelf eerst maandag en dinsdag de elektra afgemaakt. De nacht van dinsdag op woensdag hebben we met de mannen op school geslapen, zelfs ook even letterlijk óp school, op 't dak:) Vervolgens, op woensdag, heb ik het zoldertje dat boven de opslagruimte van de school moest komen afgetimmerd, daarna heb ik een grote werkbank en een kast geklust voor in die opslagruimte. Daarna op donderdag ben ik begonnen met het inruimen van de opslagruimte van de stichting. Al het materiaal en de gereedschappen van de stichting moesten daar worden opgeslagen. Vrijdag heb ik voor in díé ruimte nog een kast getimmerd. Vrijdag middag heb ik de schoolboorden opgehangen en ben ik nog even bezig geweest met de poort van het terein. Zaterdag zijn we verder gegaan met die poort (die echt enorm mooi is geworden). De nacht van zaterdag op zondag heeft het enorm geregend, waardoor het hele terrein van de school was ondergelopen. Alle stoeltjes die vast waren klaargezet voor de inaguratie stonden 10cm in het water. Dus zondag heb ik met mijn Nederlandse genen een waterwerkje uitgehakt met een pikhouweel. Ondertussen deze sweek werd er overal geverfd, buiten roze (wat echt best mooi is geworden) en binnen de educatieve schilderingen die wij hadden ontworpen voor in de klaslokalen. Ook werden de luiken voor de ramen gemaakt en de deuren, die allemaal ook heel erg strak zijn geworden. Kortom alles werd afgerond en alles is ook afgekomen, zodat we maandag een geweldige officiele opening konden hebben.
Maandag heb ik wel aardig wat kippenvel momentjes gehad. Alle Nicaraguaanse vrijwilligers waren in een mooie kleren. We werden door iedereen superveel bedankt in de officiele speeches. Ikzelf werd nog genoemd vanwege het voetbalveldje wat zo'n succes is geworden. De vrijwilligers die meer dan 5 weken hadden gewerkt kregen een certificaat en de mensen die we echt goed vonden, kregen een aanbevelingsbrief. Na de praatjes waren er dansgroepen. En er was een Pinata, waar de kindjes elkáár bijna raakten. Daarna werd er afscheid genomen. van iedereen op de bouw. Jeetje, bizar hoe een goede band je kan opbouwen (haha, bouwen) met mensen van zo'n andere cultuur. Ik heb aan mn beste maatje wat spullen gegeven, mn fiets, matras, multimeter (aan mn elektra maatje), mn bouwriem, mn koptelefoon noem maar op. Fantastisch hoe blij die mensen daarmee waren. En toen ging ik voor het laatst weg bij de school. Ja genoeg kippenvel gehad die dag.
Na de opening zijn we nog met de officiales en de Hollanders wat gaan drinken in een kroegje. daarna zijn we met de groep Hollanders uit eten gegaan.
Dinsdag toen ik naar het vliegveld liep kon ik me niet voorstellen dat ik niet meer terug zou komen, ik had het idee dat ik op weg was naar de bouw. maar toen ik onder me het vertrouwde stadje kleiner zag worden wist ik dat het toch echt klaar was. Ik ga gelukkig nog een tijd reizen nu, dus misschien, hopelijk kom ik met m'n vriendinnetje nog een keer terug in Puerto, om alles en iedereen nog een keertje te zien.

Ik heb de afgelopen 2 dagen met André aan de Pacifische kust gezeten. We hebben echt enorm veel geslapen en heerlijk gesurft. Deel 2 van mn reis is begonnen!!

Adios!!