Terug van twee waanzinnige maanden in Zuid-Afrika

Sommige vrijwilligers gaan weg uit Zuid-Afrika met het idee dat ze meer hadden willen doen en dat ze meer hadden willen veranderen. Ik ben afgelopen zaterdag teruggekomen van zes weken vrijwilligerswerk en ook sommige familieleden en vrienden van mij vragen zich af of mijn bijdrage geen druppel op een gloeiende plaat is geweest. Als antwoord op deze vraag wil ik graag de woorden aanhalen van Eureka, een heel bijzondere vrouw die ik de afgelopen weken heb mogen leren kennen; 'South Africa is a fucked up country. You can't change Africa. But when you hug one child, you change the life of this child and the people around him/her. So don't say you haven't done anything.'

Ik geloof hier voor de volle 100% in. Ik ben niet naar Zuid-Afrika toegekomen om het land te veranderen. Als één persoon dit in zes weken zou kunnen bereiken, dan zou het vast en zeker al eerder gebeurd zijn. Ik ben naar Afrika gekomen om kinderen liefde te geven - iets wat sommige kinderen niet kennen. Ik ben gekomen om meer te leren over het land en om de mensen te steunen die hier íedere dag klaarstaan om andere mensen en kinderen te steunen. Om hen een knuffel te geven als ze uit een heftige counselingsessie komen met een kind dat verkracht is, of migraine hebben omdat ze weer geen slaap hebben gehad door een call out in het midden van de nacht. Om samen te lachen en om samen te huilen.

Ik heb samen kunnen lachen en huilen met de medewerkers van Bobbi bear, een organisatie waaraan ik mijn hart heb verloren. Bobbi bear zet zich in voor kinderen die het slachtoffer zijn geworden van seksueel misbruik. Ze zijn geen weeshuis, maar een point of rescue. Ze bieden tijdelijk onderdak als het slachtoffer geen veilige thuishaven heeft, maar gaan vervolgens zo snel mogelijk op zoek naar een vaste plek voor deze kinderen. Ze geven hen counseling, staan ze bij tijdens het afleggen van een verklaring bij de politie, gaan mee naar het ziekenhuis voor lichamelijk onderzoek en geven begeleiding in de rechtbank. Rechtszaken in Zuid-Afrika worden vaak uitgesteld. Heel vaak. De medewerkers van Bobbi bear zijn er iedere keer bij, omdat zij een hart hebben voor de kinderen; 'everything in best interest of the child'.

En het werk stopt nooit. In de tijd dat ik bij Bobbi bear ben geweest, hebben we ontzettend veel verkrachtingszaken binnengekregen. Veel te veel kinderen, maar ook volwassenen worden het slachtoffer van misbruik. Overal ter wereld. Het voelde voor mij dan ook dubbel om weg te gaan. Er zijn veel dingen die ik in Zuid-Afrika nog had willen doen. De tijd was te kort. Te kort omdat je geen nieuwe kinderen meer kunt helpen, maar vooral omdat je afscheid moet nemen van de kinderen die midden in een zaak zitten. Er zijn veel rechtszaken uitgesteld en die slachtoffers kan je nu niet steunen bij het afleggen van hun verklaring.

Maar ik weet dat als ik zes weken langer was gebleven, mijn gevoel hetzelfde zou zijn. Je gaat weg uit een land, terwijl alles daar doorgaat.
Dus heb ik besloten om terug te denken aan alles wat ik wél heb kunnen doen. Aan alle heftige zaken waarbij ik betrokken ben geweest. Aan alle kinderen die ik liefde heb kunnen geven en van wie ik ontzettend veel liefde heb ontvangen. Aan alle mooie tradities en gebruiken in Zuid Afrika. En bovenal, aan alle waanzinnige mensen die ik heb leren kennen.

Terug in Nederland wil ik het verhaal van deze mensen heel graag met jullie delen. Ik zal daarom proberen om wekelijks een blog te plaatsen met het verhaal van een inspirerend persoon die ik de afgelopen tijd heb leren kennen. Het verhaal van een slachtoffer of het verhaal van een medewerker van Bobbi bear. Ook deze laatste groep is in veel gevallen ooit slachtoffer geweest. Slachtoffers die hebben besloten om 'survivor' te zijn en nu andere mensen willen helpen..

Wordt vervolgd!