Zero tolerance policing - Greene (2014)

Inleiding

Het aantal politie strategieën is de afgelopen twintig jaar flink gestegen, evenals de diversiteit aan strategieën. Zero-tolerance policing komt voort uit de probleem-gerichte aanpak en hierbij wordt gefocust op aanwezigheid van politie en agressieve ordehandhaving ten opzichte van wanordelijkheden. Bewijs voor de effectiviteit van zero-tolerance beleid is gemengd. Een effect van dit beleid kan bijvoorbeeld ook het verplaatsen van criminaliteit naar een andere plek zijn.

Deviantie

Sociale tolerantie bepaald in principe de lijn tussen wat rechtmatig en wat deviantie is. De strategie van zero-tolerance focust erop dat een situatie ‘out of control’ is en dat directe actie nodig is, met als strategie afschrikking in plaats van preventie. Minder serieuze vormen van criminaliteit en afwijkend gedrag worden aangepakt, met het idee om een boodschap te verspreiden dat altijd alle gedragingen van anti-sociaal gedrag aangepakt zullen worden met agressief politie actie. Zero-tolerance komt voort uit de geschiedenis:

• Blue laws: bijvoorbeeld regelgeving om de alcoholverkoop te reguleren, bestaat in vele Staten in de VS

• Slavernij wetten met als doel slaven onder controle houden

• ‘Prohibition’, het tijdelijk drankverbod in de VS

• Drugs wetten

• Public housing regelgeving

• Zero-tolerance op scholen vanaf de late jaren tachtig

• Populaire cultuur en de mogelijke conflicten met politie

De weg naar zero-tolerance

Het algemene idee van zero-tolerance, namelijk kleine misdragingen hard aanpakken ter afschrikking) lijkt interessant, maar theoretisch en praktisch gezien zijn er veel moeilijkheden om deze programma’s te implementeren. Het lijkt een politiek en sociaal statement te zijn, maar als een manier van handhaving is het erg problematisch en kan het leiden tot een afname van de publieke steun voor de politie en afname in steun voor rechtvaardigheid.

Praktijk

Academici hebben zich vaak afgevraagd of het zero-tolerance beleid wel effectief is en onderzoek laat gemixte resultaten zien. Agressieve politietactieken zijn in toenemende mate onderdeel geworden van de moderne politie. Er wordt vaak het voorbeeld gegeven van een criminaliteitsafname in New York door het zero-tolerance beleid. Echter, in Canada was een soort gelijke afname in criminaliteit, zonder een toename in politiecapaciteit of agressievere technieken. Onderzoek levert dus geen sterk bewijs voor het idee achter zero-tolerance. Zero-tolerance zou zelfs kunnen leiden tot een toename in crimineel gedrag en een manier van besturen op basis van angst in plaats van consensus. Met zero-tolerance beleid wordt gereageerd op publieke angst, maar de onderliggende problemen die deze angsten veroorzaken worden niet aangepakt.

Om politie interventies goed te kunnen onderzoeken, zijn gemengde onderzoeksmethoden nodig waarbij zowel aandacht is voor het proces als voor de uitkomsten. Bij onderzoek naar politie interventies wordt hedendaags al bijvoorbeeld meer gebruikt gemaakt van experimentele onderzoeksmethoden. Voor beleidsmakers zou de vraag naar negatieve effecten van zero-tolerance van groot belang moeten zijn.

Conclusie

• Zero-tolerance beleid lijkt niet geïnformeerd te zijn door bredere sociale deviantie theorieën

• Zero-tolerance ideeën lijken een persistent onderdeel te zijn van het sociale en institutionele Amerikaanse leven en beleid

• Verschillende politiewerk modellen lijken deels verbonden te zijn met zero-tolerance, maar dit zit complex en soms verwarrend in elkaar

• Onderzoek naar effectiviteit van zero-tolerance levert gemengde resultaten op

• In het algemeen toont huidig onderzoek niet aan dat minder serieuze criminaliteit leidt tot serieuze vormen van criminaliteit

• Zero-tolerance politiewerk is een belangrijke vorm geworden van politie interventies, maar vertoont kenmerken van historisch politiewerk zoals patrouille of agressieve manieren van ordehandhaving

• Implementatie van het zero-tolerance heeft ook negatieve gevolgen, zoals voor legitimiteit, PR en democratisch politiewerk

• Toekomstig onderzoek en beleid moet zich richten op de processen gebruikt tijdens zero-tolerance politiewerk en de uitkomsten