50 tinten rood

De afgelopen week heb ik voor het eerst meegelopen op het schooltje, en dit is al een hele ervaring opzich. Smorgens beginnen de kinderen allemaal in grote rijen per klas op het veld met iets wat lijkt op ochtendgymnastiek en het zingen van het volkslied. Vervolgens kunnen de kinderen pas aan hun werk en dit gaat er veel gedisciplineerder aan toe dan in Nederland. Als de docent binnenkomt staan alle kinderen op en heette de docent welkom, iets wat een Nederlandse docent wel kan vergeten. Het respect richting de docenten is dus vele malen groter. Op het gebied van uiterlijk wordt ook veel meer aandacht gevestigd dan in Nederland. Iedereen draagt netjes een schooluniform en de jongens moeten kort haar, zo is het nu al twee keer voorgekomen dat een jongen weg werd gestuurd omdat zijn haar te lang was. 

Nadat de school is afgelopen vertrekken de kinderen naar huis. Wij verplaatsen ons dan weer naar het weeshuis, tegenover de school. In voorgaande dagen, toen de kinderen nog vakantie hadden, hebben we loombandjes met ze gemaakt. Elke keer als we nu het weeshuis binnenstappen is het 'can we make bracelets?' Het is leuk om te zien dat de kinderen dat zo leuk vonden en meteen ook een stok achter de deur, het antwoord is namelijk 'ja, maar eerst moet iedereen zijn huiswerk afhebben'. En geloof me, dat is in Nepal een hele klus, zeker in de hogere klassen. 

Afgelopen donderdag voelde ik me best wel vermoeid en slap door alle indrukken, het andere eten en het andere weer dat zelfs zorgde voor blaren in m'n nek. Ik besloot alleen smorgens naar de school te gaan en in de middag zijn we met de vrijwilligers eerst naar een grote supermarkt gegaan waar we chocolade, jawel CHOCOLADE, konden kopen. Alleen was het niet zo slim om m'n laatste stukje open te laten liggen, want snachts genoten er zo'n tien kakkerlakken van m'n laatste stukje. 

Ook ben ik nog even met mijn gastmoeder een dunne broek gaan kopen want de volgende dag zouden we vertrekken naar chitwan nationaal park waar het elke dag zo'n 40 graden is. Na een busreis van zo'n 7 uur belandden wij in het nationaal park dat op de grens licht bij India. Met de lonelyplanet in de hand gingen wij op zoek naar een hotel, en in wat voor één zijn we er beland, ik denk dat het de heerlijkste en beste matrassen van Nepal zijn, dat is wel even andere koek dan het dunne matrasje in het gastgezin waarvan je beurse heupen krijgt. Die namiddag zijn we met een gids een wandeling gaan maken door het dorp en een stuk het nationaal park in. Jullie zullen het niet geloven, maar we hebben twee wilde neushoorns gezien en twee krokodillen bij de rivier, het is laagseizoen hier dus dat is super bijzonder. Ook was er een prachtige zonsondergang, als ik ergens van kan genieten, is het dat wel. De volgende dag werden we vroeg gewekt en zijn we vervolgens na een kort jeepritje op een olifant gestapt en de jungle ingegaan. In het begin was ik niet echt onder de indruk, maar naar mate we dichter de jungle ingingen, en meer dieren zagen, werd het steeds gaver. Het werd pas echt gaaf toen de olifanten bestuurder de weg kwijt was, daar stonden we dan in het oerwoud. Hij zei niks tegen ons, maar het was inmiddels wel duidelijk dat hij de weg kwijt was. Uiteindelijk kwam alles goed, maar duurde de rit wel langer dan gepland, en dat vond ik helemaal niet erg want het was echt gaaf. Daarna hebben we nog gezwommen met een olifant en dat was ook een hele leuke ervaring. Vervolgens werd ik helaas ziek en moest ik de korte wandeling in de jungle en de kanotocht over de rivier overslaan. 

De volgende dag gingen we voordat we op de bus stapten eerst nog even vogels spotten. De busreis die volgde zal ik denk niet snel meer vergeten. We zaten in een lokale bus. Op vergeven moment stond er een bord langs de weg: 12,5 km gevaarlijke weg, en dat hebben we geweten, je zag oude aardverschuivingen, ook redelijk recente gok ik en na een kilometer rijden lag de eerste vrachtwagen al op z'n kant. Op vergeven moment zette de bestuurder muziek aan, maar niet zomaar, ongelooflijk hard en zo ontstond er dus een chill sfeertje op het gevaarlijke weggetje, ik denk dat dat ook het doel was van de muziek. 
Aangekomen in lumbini, in het grensgebied met India, steeg de temperatuur flink naar zo'n 45 graden. Na aankomst hebben we onze bijbel er maar weer bij gepakt, de lonelyplanet, maar deze keer bracht hij ons niet naar onze eindbestemming. We hebben uiteindelijk gekozen voor een hotel van 3 euro per nacht waar ik Savonds weer een fijne kennismaking had met een kakkerlak die mijn hoofdkussen ook erg fijn vond. Ik heb weer even de boel bij elkaar gegild en we hebben weer hard kunnen lachen. Savonds hebben we ook nog gezellig zitten kaarten op het dak en als de stroom uitviel, zo'n 10 keer die avond, was er een adembenemende sterrenhemel te zien. 

De volgende dag zijn we lumbini gaan bekijken. Geert en ik vertrokken per fiets en Kelly en kyra gingen lopend. Ik moet zeggen dat de nepalese fietsen nog erg veel verbetering door kunnen maken maar goed; het was leuk! Het weer was ontzettend warm en de tempels waren geweldig mooi. Ook zijn we naar de geboorteplaats van buddha geweest en dit was erg indrukwekkend. Toen we elkaar na een paar uur weer ontmoeten, was iedereen ontzettend verbrand en dus waren we het er over eens dat 50 tinten rood wel een mooie titel zou zijn voor dit blog in plaats van 50 tinten grijs. We gaan nog een nachtje genieten in ons zeer hoogstaande hotel 'not' en vertrekken morgen weer terug naar pokhara. Ik heb weer zin om aan de slag te gaan bij het schooltje en weeshuis!