Gambia #The smiling coast of africa.

Ik heb al vele plekken op de wereld gezien waar de mensen in armoede leven, kinderen niet naar school kunnen, en ouders dromen van een goed verdiende baan. Hoe langer ik naar de trieste en uitgangloze gezichten van de bevolking keek, hoe ongelukkiger ik werd. Maar..wat ik de afgelopen week heb meegemaakt zag ik nooit eerder in de landen waar ik geweest ben. Nooit maar dan ook echt nooit opgeven, blijven lachen is het motto van de Gambiaanse bevolking. De vele 'hustlers'die rondlopen zijn te vergelijken met een zwerm vliegen op een hoopje strond. Ongelooflijk, je zou denken nee=nee. Maar dit woord lijken ze niet te begrijpen. Hoe hoog mijn irritatie ook was deze week en hoe erg ik mij ergerde aan deze jongens.. uitendelijk maakte zij mij gelukkig, lieten zij mij in zien wat de cultuur is in Afrika & dat dit hun enige weg is van leven in de harde wereld van Gambia. Vele toeristen komen naar Gambia voor de prachtige stranden en de mooie zwarte parels. Want ik geef toe, gambianen zijn ontzettend mooie mannen. Maar nee, onze vakantie was niet bedoeld om heel de week aan het strand te liggen en te feesten met de bevolking. Ook wij werden bij aankomst meteen getroffen door een hustler, genaamd; Modou. Hij maakte met ons een wandeling over het strand en lijde ons de weg naar het apenpark. Groot en klein, oranje en grijs, overal springen de apen in het rond. Een erg leuke ervaring met die schattige beestjes. Na de ontmoeting met Modou zijn we richting beach gegaan voor wat uurtjes bruin bakken met een temperatuur van 32 graden, even wennen dus. We ontdekte al heel snel dat de lokale bar Club Lamin, erg lekker vis had en hier mochten wij dan ook smaakelijk van genieten. Ronde vijven heeft gids Modou ons meegenomen naar de markt in Serekunda: #chaos #drukte #stank #kleuren #koeien #GEWELDIG!. Na een geweldige eerste dag wist ik meteen al dat dit een geweldige week zou gaan worden, en met dit gevoel heb ik mijn ogen gesloten.

De volgende ochtend zijn we vroeg op pad gegaan met gids Modou, die ons uitgenodigd had bij zijn familie. Met een jeep reden we door de sloppenwijken van Gambia en al snel hadden we in de gaten dat Modou's familie niet heel breed zou leven.blijkbaar was het niet heel gewoon dat toeristen door deze wijken zouden rijden, alle kinderen rende achter onze jeep aan en riepen door alle straten: Tubabb, tubabb!!! dit betekend een witte! Gelukkig hadden we veel speelgoed meegnomen voor de kinderen op straat en zijn zusjes en broertjes, en dat kwam goed uit! de poort werd geopend, en daar stond zé; een prachtig zwart poppetje in een roze jurkje, ik smold toen ik haar zag staan. Al gauw kwamen uit alle hoeken broes en zussen aangerend en stelde zich voor. We hebben heel de middag gespeeld met de kinderen en voetbalwedstrijden in de wijken gedaan. Ik heb mij nog nooit zo gelukkig gevoelt, dit is waar ik van droomde, zo zach mijn beeld van afrika eruit. En het werd bevestigd, mijn vader en ik zijn de straat opgegaan om een zak rijst te kopen voor de familie van Modou. Voor ik het wist hingen er tientalle kinderen aan mijn vinger en sprongen ze op me af. Ik had tranen in mijn ogen van geluk!! Na een middag vele indrukken opdoen bij de familie hebben we de rest van de dag rust genomen op het strand.

na vele gesprekken met Modou werd ons duidelijk dat Modou meer interesse had in mij en mijn zus dan in mijn ouders. Modou werd steeds kleffer en we wisten niet hoe snel we hem af moesten wimpelen. Je wilt niet weten hoe lang het heeft geduurd en hoeveel hulptroepen we ingeschakeld hebben, maar het heeft geholpen. Dag 3 hebben we een taxichafur bij het hotel aangesproken die ons de weg zou wijzen naar de krokodillenpool in Abouko. Saikou heeft ons een rondleiding gegeven door het musuem en bracht ons naar Charlie, de grootste krokodil van de pool. Ik vond het erg erng, maar blijkbaar is het een normale zaak dat je deze krokodillen gewoon kan aaien. Saiko heeft ons naar een houtsnijmarkt meegenomen en hebben daar een hapje gegeten, we kwamen steeds meer over zijn leven te weten en de klik was er meteen. de jongen was totaal niet klef naar ons toe maar supervriendelijk en wat rustiger als de vorige gids. We hebben wat rondgesnuffelt op de markt en zijn daarna richting hotel gegeaan. tijd voor wat relaxen en een uitgebreide maaltijd in het hotel. Doordat de dagen zo lang en indrukwekkend waren deze week zijn we in de avond vroeg ons bedje in gedoken.

Park Abouko, Tanji & Sana staat op de planning voor dag 3. Natuurlijk vond vaders park Abouko helemaal het einde, want...er waren hele bijzondere vogels! Iets wat mijn zus en ik dus totaal niet interreseert. Saikou heeft ons heel de weg vermaakt met zijn grappige verhalen en en genoten van onze hollandse peijnenburg koeken. Vervolgens had Saikou ons beloofd een prachtige plek te laten zien, bij mij zelf dacht ik; eerst zien dan geloven. Ik had niet lang nodig om dit te bevestigen. De weg er naatoe was een groot avontuur. Een typisch afrikaanse weg met alleen maar hutjes en overal kinderen, prachtige natuur en een aangename temperatuur. Bij aankomst werd mijn blik gelijk naar de zee getrokken, een pachtig wit strand met een helderblauwe zee. We hebben hier voor de eerste keer heel uitgebreid en goed gegeten, natuulijk ging mijn voorkeur uit naar het lokale eten van Gambia, Domada: een gerecht met rijst en verse vis. Vervolgens zijn we verder gereden naar de plaats Sana waar we een havenplaats hebben bezocht. Iedere plaats heeft een andere cultuur en totaal andere sfeer. Bi Sanna kon je goed merken dat de bevolking duidelijk niets te maken wilde hebben met Tubabs (witte mensen). Foto's maken was taboe en vele moeders doken weg als wij te voorschijn kwamen. Bizar hoe ze mensen dag in dag uit leven in de stank van de rokende gedroogde vissen. Vrouwen en kinderen die hun hele leven lang vissen ontleden en geen stap verder zetten dan deze haven. Op deze plek kon je duidelijk spreken van armoede, kinderen zonder kleding die hun urine en ontlasting op straat lieten gaan. na deze beelden zijn we richting hotel gegaan om nog wat te drinken met Saiko en na te genieten van alle indrukken. In de avond zijn we naar de hippe strand bar Poco Loco geweest waar we gedanst hebben met Saiko en wat drankjes naar binnen gewerkt hebben.

En natuurlijk na een goede nachtrust begon er weer een dag vol activiteiten. De barman van Club Lamin wilde onze gids zijn naar de overkant van het water; Barra. Heen zijn we met een bizar grote pont over het water gegaan, de bekende en enige Ferry in Gambia. Volgeladen met vrachtwagens, fietsen, complete winkels en volgepropt met toeristen en gambianen. Wat een happening!!. Eenmaal aangekomen aan de overkant zijn we gelijk opzoek gegaan naar een Jeep. Dit was niet gemakkelijk met zn vijftig bedelende kinderen om je heen. Blijkbaar wisten zij dat wanneer Tubabs in Barra aan zouden komen, dat er snoepjes, pennen of schriften in de rugzakken zouden zitten. Helaas, onze spullen waren bedoeld voor een schooltje in de Middle of nowhere, waar de kinderen echt niks zouden hebben.