Weerzien

Halloo allemaal!
Jeetje wat is het lang geleden dat ik iets van me heb laten horen. Ik zal proberen het kort te houden. Ik ben intussen in de stad Matagalpa. En, jawel, mijn vriendinnetje Lisanne heeft zich eindelijk bij me gevoegd. (het verhaal is wat langer geworden dan gehoopt, je kan het ook in 2 etappes lezen, dat zou ík doen, als dislect:-) ).
De laatste keer dat ik schreef was ik in Esteli. Daar heb ik nog een geweldige tijd beleefd. Ik ben naar een sigarenfabriek geweest, waar me het hele proces van een sigaar maken is uitgelegd. Prachtig was toen de grote baas van het bedrijf even binnen kwam lopen, wat bladeren van de stapel pakte en binnen 30seconden een prachtige dikke sigaar had gerold. Daar die vervolgens de rest van de ochtend aan zat te lurken. Ik heb in Esteli een aantal behoorlijk goede maatjes gemaakt. Met hen zou ik een dag te paard door een natuurgebied gaan heen crossen. Zij waren al een dag eerder (zaterdag) in dat gebied dan ik. Ik was die zaterdag naar een grote canyon in Somoto gegaan. Ik nam zondag ochtend heel vroeg de bus naar het gebied, helaas zette de buschaufeur me er op het verkeerde punt uit. Hierdoor moest ik eerst te voet het halve natuurpark doorsteken (10-15km). Dus ik begon maar te rennen, en te rennen en te rennen. Halverwege kwam ik een man te paard tegen, die ook een leeg paard bij zich had. Ik vroeg of ik dat paard mocht lenen, prima! Haha, ik heb al aardig wat gelift deze reis, maar te paard..:-) Helaas zette de jongen van het paard me ook bij het verkeerde dorp af, waardoor ik nog een uur moest rennen tot ik mn maatjes had gevonden. Met zn 5en zijn we toen het hele gebied rondgegaan per paard, vet hoor dat galloperen! En wat een mooi gebied weer! De volgende dag ben ik met deze mensen gaan 'avonturieren'. We hebben allemaal een hangmat gekocht, wat eten, rum enz.. We wilden naar een waterval in de bergen om daar te kamperen. Helaas kon de taxi niet bij het pad daar naartoe komen. Hij heeft ons gewoon maar zo ver hij kon rijden gedropt. We zijn een stuk gaan lopen over wat weilanden en uiteindelijk hebben we ons 'kamp' gebouwd, in the middle of nowwhere. Een grootkampvuur, lekker eten, heel veel lachen en uiteindelijk lekker de hangmat in. Het uitzicht toen ik wakker werd was werkelijk fantastisch.
Na esteli ging ik met 1 van dit groepje naar de pacifische kust, Popoyo. Dit dorpje staat bekend om de grote golven. En terecht. Jeetje, dat waren tsunami's! De eerste dag peddelde ik vol vertrouwen naar de allergrootste golf die daar was. Ik heb 1 of 2 keer geprobeerd op zo'n golf te surfen, maar het was duidelijk dat ik mn plezier moest hebben van het kijken naar anderen. De rest van de dagen ben ik maar naar de wat kleinere golven gegaan, wat prima voor mij was! Tijdens het surfen sprong er af en toen een grote vis uit het water, of ik zag er 1 zwemmen in een golf. De tweede dag in popoyo ben ik verwisseld van hostel, omdat ik de eerste niet zo fijn vond. Dit gevoel werd 100% bevestigd toen ik bij het inpakken van mijn tas ineens een schorpioen op mijn vinger had zitten!! Bah!
De laatste 2 daagjes die ik moest wachten tot Lisanne kwam, heb ik weer doorgebracht in Granada. Hier heb ik een hypnotist ontmoet, die mij ook onder hypnose heeft gebracht. Dat was een raar gevoel, heel anders dan verwacht, maar heel interessant. De dag daarna ben ik maar een vulkaan opgelopen, om wat tijd te doden:p Want de volgende dag was het zover! Ze had bijna haar overstap in Miami gemist, maar daar kwam Lisanne dan toch eindelijk uit die schuifdeuren op het vliegveld. Wat een onbeschrijfelijk gevoel was dat zeg!
Wij zijn de volgende dag naar het eiland Ometepe gegaan. Daar hebben we de 1e dag meteen maar op de motor het hele eiland rond geraced. Cool! 's Avonds hebben we pizza gegeten uit een steenoven. De laatste dag op dit eiland zijn we een vulkaan op gelopen. Jeetje wat een tocht! Bijna 1500m klimmen. Tijdens de wandeling kwamen we een kolonie apen tegen. Door de dichte jungle klommen we omhoog, boven was een groot kratermeer. Helaas was het ijskoud boven (dit was de eerste keer dat ik het gevoel 'kou' meemaakte in 5maanden), dus zwemmen werd het niet.
Na Ometepe gingen we naar Leon. Daar zijn we een dagje/nachtje naar het strand van Las Penitas geweest. De golven waren hier ook echt enorm. Veel groter dan de laatste keer dat ik daar was. Tijdens een surfsessie zag ik een dode zeeslang in het water liggen.. De volgende dag zijn we met een gids in een mangrove gebied gaan rondvaren. We zagen vogels, leguanen, een wasbeer(!!) en duizend krabbetjes (waarvan 1 reuzenkrab). Terug in Leon maakten we ons klaar voor het beklimmen van de Telica, de vulkaan waar ik al eerder op ben geweest, echter dit keer zouden we gaan slapen boven op top. We huurden een tent en gingen naar de vulkaan. Het regende pijpenstelen en onweerde de hele busreis daarheen. Toen we aankwamen bij de voet van de vulkaan hadden we eigenlijk al besloten niet meer omhoog te gaan. We gingen toch even het park naar binnen om de kokende modderplasen te bekijken. Echter, tussen de ingang en die velden (wat misschien 150m is) was door de regen een ware rivier ontstaan. Hierdoor konden we niet oversteken. We konden die modderplassen echter als zien, dus we moesten en zouden erheen. Na een half uurtje proberen, lukte dat door te springen van steen tot steen. We besloten het toch een kans te geven, gewoon een uurtje lopen en dan kijken hoe het gaat. De harde regen was voorbij. Na 5 minuten lopen kwamen we bij de tweede rivier. Hier zeiden we, d'rop of d'ronder. Of we gaan terug, of we gaan voor avontuur en geen gezeik. Dus.., We rolden de pijpen op en staken het hardstromende water over. Daar gingen we! We moesten flink doorlopen om de top nog voor donker te halen. Na 2 uur lopen namen we een verkeerd paadje, waardoor we even de weg kwijt raakten. Hierdoor moesten we nog meer opschieten. Toen we op het laatste stuk waren, in de dichte jungle ging de zon onder en het begon weer te regenen. Met onze zaklampen vonden we onze weg. Het werd nu ook mistig. Uiteindelijk bereikten we de top. Uitgeput zetten we de tent op en konden we eindelijk weer warm worden. Dat was fijn zeg. Na twee uurtjes trokken we onze natte kleren weer aan om bij de krater rand te gaan kijken, want daar zou 's nachts lava te zien moeten zijn. Hiervoor hadden we deze hele tocht gepland. Het zicht was echter écht maar 4 meter ofzo, dus er was niets te zien. Kak! Dan maar slapen. Na een oncomfortabele maar welverdiende nachtje werden we wakker met een prachtig uitzicht. In de verste verte was niemand te bekennen. De mist was helemaal weg, dus we konden heel diep in de krater kijken nu, helaas geen lava. Maar wel veel rook. Over de terugweg hebben we ongeveer anderhalf keer zo lang gedaan als de heenweg, en wat was het fijn om eindelijk beneden te zijn. Even genoeg avontuur voor ons!

Nu zitten we in matagalpa, op de weg naar Puerto! Daar ga ik alles laten zien aan Lisanne; de school, de mensen, het voetbalveldje, alles. Ik heb zo'n zin om daar weer te zijn, even terug naar 'huis'!

Adios allemaal, over een maand ben ik alweer op Hollandse bodem.

Johan

Ps terwijl ik dit op internet zet, zit ik te trillen van geluk en opwinding. Ik heb nameijk net te horen gekregen dat mijn hoogspringmaatje Douwe Europees kampioen is geworden. Lekker bezig vent!!!